Wervelwind

De afgelopen weken waren een beste wervelwind en zeer maar dan ook zeer intens!

Het sluiten van de deuren bij Jansma Wonen hakte er op een diep niveau in en voor het eerst in mijn leven kon ik het helemaal toelaten. Het verdriet, de angst, pijn en onzekerheid van het afgelopen jaar had zijn limiet bereikt. Hoeveel meer dan dit kon ik nog managen?

Mijn werk, mijn fantastische werk waar ik zoveel voldoening uit haal, wat mij verlichting geeft in een donkere periode vol gezondheidsuitdagingen werd mij ‘ontnomen’. Sommige van jullie zijn al op de hoogte maar veel meer onder jullie zijn dit niet.

Er is namelijk vorig jaar al borstkanker bij mij gediagnosticeerd en vergeef mij dat ik hier geen kenbaarheid aan heb gegeven. Ik loop namelijk een heel ander pad dan wat de medische protocollen voorschrijven en de meeste onder ons jaagt dit grote angst aan.

Ik kies er echter voor om dit niet ook nog eens te moeten gaan managen. Met alle respect voor ieders denkwijze hierin. Dit is het meest persoonlijk pad wat een mens heeft te gaan of in elk geval is dit het voor mij!

Het brengt mij terug naar mijn diepste kern van mijn zijn. Wat voelt goed voor mij? Wat dient mij? Welke ruimte en bewustzijn kan ik zijn in dit proces? Wat hebben de tumoren mij te vertellen? Welke ruimte en bewustzijn kan ik zijn voor hen?

Daarnaast geloof ik in de kracht van positief denken en positieve energie sturen. De angst die de meeste mensen voelen wordt onbedoeld afgevuurd op degene waar het overgaat en deze energie is niet helpend laat staan helend.
Ik ben nimmer in gevecht zoals veel kanker patiënten zijn tegen de kanker. Ik niet.

Ga ik ook niet doen want ik geloof hier niet in. Ziek zijn, een ziekte hebben of wat dan ook is een teken van onbalans en het leven nodigt mij weliswaar op hardhandige wijze uit, te onderzoeken waar de onbalans is ontstaan. Iets wat zich IN mij manifesteert kan ik niet benaderen met een oorlog. Ik ben en ga niet in strijd tegen cellen die in mij zijn. Vrede en liefdevol zijn brengt licht en heling.

Ik ben niet ziek, ik ben gezond, vitaal en helende. Voel mij gedurende de tijd steeds sterker worden. Waar ik mij opricht? Onderzoeken waar de onbalans zit, mijn emotionele shit opruimen en mijn immuunsysteem weer in volle kracht te laten werken zodat mijn lichaam wordt ondersteund in het zelf herstellend vermogen.

Zoals jullie wel herinneren hebben de essure veren geen goed gedaan aan mijn immuunsysteem en ik was dan ook niet heel verbaasd dat deze 100% hormoon(oestrogeen en progesteron) aangestuurde kankersoort zich wist te manifesteren. De bekende druppel in een volle emmer…

Mijn lichaam is sterk en mijn mind nog sterker. Dat bewijst de afgelopen tijd wel. Nog niet eerder heb ik mij zo dankbaar en stabiel gevoeld. Mijn leven typeert zich in intensiteit. Al vanaf dat ik geboren ben. Ik weet niet beter. De density die het nu aanneemt is echter van on-aardse grootte. Niet alleen in mij maar rond om mij heen hoor en lees ik dat er veel gebeurd bij een ieder van ons.

Vlak na mij ‘ontslag’ kreeg ik al aanbiedingen van ondernemers die mij aan wilden nemen. Maar er was totale verslagenheid in mij en ik nam de ruimte om dit helemaal te voelen. Ik kon mij ook werkelijk niet voorstellen dat er nu iemand zou zijn die mij in mijn staat zou aannemen. Ik zonk verder en verder tot ik niet meer verder kon en mij realiseerde dat ik niets meer te verliezen had!

Diagnose borstkanker met een uitzaaiing in de lymfeklier, werkloos en slechts zicht op een ziektewet uitkering waar ik 30% ging inleveren in een tijd dat ik nauwelijks mijn hoofd boven water weet te houden gezien alle niet vergoedde kosten. Omdat we in een land wonen waar een peper dure toxische kanker behandeling volledig wordt vergoed maar de natuurlijke benadering wordt belachelijk gemaakt en al helemaal niet wordt vergoed.

Niets meer te verliezen en dan voelen dat er nog maar een weg is en dat is omhoog! Ik voel een immense vrijheid, ruimte en kracht in mij ontstaan. Ik begin met omhoog klimmen uit de put en zie talloze touwen bij de muur omlaag hangen en dierbaren en ook onbekende mensen staan bovenaan klaar om mij te helpen. Als er iets is wat ik geleerd heb in dit proces is het ontvangen.

Ik kan een boek schrijven over alles wat de kanker mij heeft doen laten inzien en wellicht ga ik deze ook daadwerkelijk nog eens schrijven. Het is te veel om het nu zo uit te schrijven al heerst er een intens verlangen om dit te doen.

De put was snel beklommen en de kracht manifesteerde zich als een oceaan. Ik heb niets verloren, ik heb alles gevonden daar onder in die put. Mijn instrument hier op aarde. Mijn lijf, mijn penseel waarmee ik mijn verhaal kan schilderen of de pen waarmee ik mijn verhaal kan schrijven.

Met mijn kwaliteiten ben ik zo weer aan de bak. De bemoedigende woorden onder mijn bericht sterkten dit. Dan is daar de ondernemer die mij heel graag aan boord wil hebben. Hij ‘stalkt’ een vertegenwoordiger of ze mij mogen bellen. Ik hou de boot wat af omdat ik op dat moment nog afglijdende was en geen houvast voelde en niet vanuit deze energie beslissingen wil of kan maken.

Dan sta ik daar in het licht en kijk ik wat ik heb gevonden. Me, mijzelf and i. Ik voel meer en meer dat ik prima in staat ben om weer te gaan werken en geef groen licht aan onze tussenpersoon. De volgende ochtend belt Dhr. V. en twee weken later sluiten we onze overeenkomst.

In totale transparantie en eerlijkheid ben ik van meet af aan open geweest over mijn situatie. Dat er ergens dit jaar vermoedelijk nog een zware operatie aan zit te komen waarvan ik 6 tot 8 weken dien te herstellen en er dus uit lig. Voor hem is dit geen punt, hij zegt: “ ik kan morgen ook een been breken”.

Na mijn tweede gesprek zit ik flabbergasted in mijn auto. Wat is hier gebeurd? Wat heb ik in godesnaam weten te manifesteren in de meest intense en onzekere periode ooit? Ik ga er zoals het nu lijkt aan alle kanten op vooruit. Niet alleen een segment hoger ook heb mijn waarde in geldelijke zin weten te verhogen en nieuwe contract krijgen terwijl er toch een pittige diagnose is gesteld, is op zijn minst gezegd een opmerkelijk resultaat.

Een diepe, diepe dankbaarheid maakt zich al vanaf begin af aan meester in mij. Dankbaarheid naar de tumoren in mijn borst die mij zo ontzettend veel geleerd hebben. Het is een hardcore cursus en ik wens hem niemand toe maar het heeft mij zo ontzettend veel gebracht dat ik tot in elke vezel van mijn lijf dankbaarheid voel.

Dankbaarheid en respect voor deze ondernemer met zijn schitterende zaak in Beilen. Vanaf 1 juni kom ik met ontzettend veel zin en passie het team versterken. Mag ik mij verder ontwikkelen terwijl ik ten volle wordt gesteund in mijn genezingsproces want zoals we hier thuis zeggen: Ik ben in een constante staat van heling, niet ziek.

Zelfs de werktijden zijn zo ingesteld om mijn eigenwijze behandelingsprotocol te kunnen voortzetten. Hoe cool. In een wereld waar ontzettend veel leed en pijn is wil ik met mijn bericht delen dat er ook heel veel prachtige zielen rond lopen die op micro gebied zo het verschil kunnen maken in een leven.

Ik ben omringd met prachtige zielen en ben jullie allemaal stuk voor stuk dankbaar voor de input die jullie mij geven. Wees je er alsjeblieft van bewust dat je hoe klein je input soms ook lijkt, het van grote waarde kan zijn voor de ander! Zelfs het duwtje van mijn vorige werkgever is iets waar ik diepe dankbaarheid voor voel. Zonder dit had ik wellicht niet ervaren wat ik nu heb mogen ervaren daar zo onder in die put.

Aangezien ik weer een intens verlangen voel om naar buiten te treden met deze kwetsbaarheid en pittige tijden zal ik ook vaker hier mijn verhaal delen. Ik deel dit vanuit een intern verlangen niet omdat ik perse zit te wachten op jullie meningen omtrent mijn pad. Want hoe mooi de positieve commentaren ook zijn ik zou het ontzettend fijn vinden als we minder zouden gaan beoordelen. Ook een positieve mening is een oordeel en deze vinden we vaak fijn om te horen maar ik merk dat ook dit mij soms van slag maakt.

Het verleid mij om wellicht meer afwijkend gedrag in te zetten om zo maar gezien te worden. Dit is echter een oud patroon die mij niet meer dient. Ik loop mijn pad omdat ik in het nu van nu steeds opnieuw voel wat de volgende stap is. Dit is dus geen protocol wat klaar ligt. Dit vraagt heel veel afstemming met mijn innerlijke stem en concentratie.

Dat maakt ook dat niet eindeloos uit wil en ga leggen wat ik precies doe om mijn lichaam te ondersteunen in mijn helingsproces. Ik geloof namelijk ook dat wat voor mij geldt niet voor de ander geldt.

Ik wil jullie dan ook vragen om voordat je een berichtje plaatst en op enter drukt, welke positieve bijdrage heeft mijn bericht/opmerking/verhaal op Kelly haar helend vermogen? Is het ondersteunend of juist belastend? Ik hoef niet uit te leggen dat verhalen over overleden familieleden, bekenden en kennissen niet helpend zijn. En ja uiteraard ben ik ook dankbaar voor jullie begrip en berichtjes.

Ik begrijp dat mijn verhaal velen van jullie zullen raken omdat we omringd worden met de dood voor kanker, als het je teveel raakt en dit niet wenst, scrol dan door of ontvolg mij. Het is nooit mijn bedoeling om anderen pijn te doen, ik volg slechts wat mijn innerlijk wenst te doen en dat blijkt verre van “standaard”

Wegdromen, visualiseren, doelen stellen en uitwerken

Na een flinke ochtendwandeling nu tijd voor een soja cappuccino achter het glas, in het zonnetje. Ik doe mijn ogen dicht en visualiseer dat ik in de serre van mijn droomhuis zit.

“Het licht van de zon dringt door het glas in mijn ogen en op mijn huid. Het hout in de kachel knispert. Ik zie een paar hertjes verderop door het weiland lopen. De laagstaande zon schittert op het dunne ijslaagje wat over het gras heen zit. De lucht kleurt pastel roze en blauw. Ik kijk naar het adembenemende mooie uitzicht vanuit de schommelbank met vele kussens, een gelukzalige zucht ontsnapt uit mijn borst.
Ik hoor voetstappen achter mij en al snel voel ik een warme hand zachtjes in mijn nek. Lief komt erbij zitten en we zijn stil. Dankbaar dat we hier zijn en ons droom leven leven.”

Verder lezen Wegdromen, visualiseren, doelen stellen en uitwerken

Your Roadmap to Success & Happiness

Het hebben van een coach of leermeester vind ik erg belangrijk. Iemand die mij spiegelt en uitdaagt om de beste versie van mezelf te laten zien. De kunst van de juiste vragen stellen. Vragen die mij uitnodigen om naar binnen te gaan en te ontdekken waarom ik doe wat ik doe en of ik het nog wel leuk vind wat ik doe.

Hoe zorg jij ervoor dat je bewust werkt aan een succesvol en gelukkig leven?

We zijn allemaal bedekt met conditioneringen en negatieve overtuigingen die ons belemmeren om vol uit te stralen en ons leven te leven zoals we echt willen. Vaak weten we niet eens wat we echt willen, we denken dat de dromen die we hebben niet voor ons te behalen zijn. Verder lezen Your Roadmap to Success & Happiness

Duurzame Kerstboom

Ja hoor, na jaren heb ik weer een kerstboom in mijn huis. En wat voor eentje! Ik ben er echt super blij mee en ook best een beetje trots op.

Mijn huurhuis is groot genoeg voor ons drietjes en zelfs als mijn lief er is hebben we genoeg ruimte. Natuurlijk droom ik geregeld over een huis met een grote woonkeuken. Zeker nu ik zo graag en veel in de keuken aan het bakken en creëren ben. Toch heb ik het echt getroffen met deze fijne nieuwbouw woning waar ik de eerste bewoner van ben.

De woonkamer en aangrenzende keuken is echter niet zo groot. Ik heb de ruimte redelijk praktisch ingericht en hou niet van overbodige dingen dus we kunnen ons goed uit de voeten. Nu nadert echter de kerst en tja daar komt het fenomeen kerstboom weer in mijn gedachten voorbij drijven.

Verder lezen Duurzame Kerstboom

Creatief denken

Humoristisch en verhelderd 20 minuten durend filmpje waarin onderzoeker Ken Robinson stelt dat school de creativiteit van kinderen doodt.

Ik herken zoveel in zijn woorden en stellingen en ik wordt er door geraakt en wakker geschut. Ik heb wat hij verteld namelijk zelf ervaren. Ik ben of eigenlijk ‘was’ een heel creatief kind. Nee toch niet, ik ben een creatief wezen wat vroeger heel actief aan het creëren was. Uren aan een stuk maakte mijn handen wat ik bedacht of wat ik ergens anders zag. Het maakte niet uit met wat voor materiaal van karton, stof, breigaren, afval verpakkingen en tot ijs stokjes en wattenstaafjes aan toe. Ik zag overal mogelijkheden in. 

Ik kan mij nog goed herinneren dat ik in mijn ‘brei periode’, welke tegelijk viel met mijn Barbie tijd, had bedacht dat er een prachtige zwart met rode tangojurk voor mijn Barbie moest komen. Ik begon met breien, zonder patroon gewoon van uit het plaatje in mijn hoofd. Ik kon steken vermeerderen en verminderen dus niets hield mij tegen. Inderdaad het was geen punt, in no time had ik een jurk gemaakt met spaghettibandjes, strak bovenlijfje en een wijd uitlopende rok die ook nog eens uit laagjes bestond. Trots en voldaan trok ik de Barbie haar nieuwe jurk aan en liet ik haar dansen en rondjes zwieren.

Dit specifieke voorbeeld staat mij nog zo ontzettend vers in het geheugen en daarbij voel ik ook de onmacht van nu. Hoe kan het dat ik dit niet meer kan? Of liever gezegd niet meer DENK te kunnen? Hoe komt het dat ik zo in mijn hoofd geschoten ben? En waardoor ben ik de waarde van het creëren gaan onderwaarderen? Is het omdat ik het denken en het relativeren niet een beetje ben gaan overwaarderen? Is dat niet wat er in het huidige systeem veelal gebeurd?

Bij mijn dochter zie ik nu al hetzelfde gebeuren. Ze is net 11 jaar en voorspel dat ze straks op het middelbaar onderwijs nog minder knutseltijd gaat krijgen door de ‘HOOFD-vakken’ en het (T)HUIS-werk.

De surprise tijd staat weer voor de deur en waar ze andere jaren vol enthousiasme mooie dingen maakte, heeft ze zich er nu redelijk ‘makkelijk’ en weinig creatief vanaf gemaakt. Ik neem het haar niet kwalijk, hooguit het schoolsysteem en natuurlijk mezelf. Ik ben immers haar voorbeeld en onderneem zelf ook nauwelijks nog iets creatiefs terwijl ik een aantal jaren geleden juist heel actief was en er ook ontzettend van genoot.

Note to myself: ‘Ik erken de waarde van het creëren met mijn handen en gun mezelf weer de tijd dit te gaan her-ontdekken’

Hoe is het met jullie creativiteit gesteld en herkennen jullie dit ook bij jullie kinderen op school en thuis?