“Hoe gaat ie Kel?” is de vraag die mij vanmiddag gesteld wordt en ik lees de 4 kleine woordjes minstens drie keer. Het is niet dat ik de vraag niet begrijp en ook verbaas ik mij niet dat de vraag wordt gesteld. Het is dat ik meerdere antwoorden ervaar en de intensiteit van de vraag door mij heen voel gaan.
Want ik realiseer mij dat het eigenlijk helemaal niet zo goed gaat in het nu van nu. Dat ik de connectie met mijzelf slecht voel en vlucht in externe zaken als Netflix wellicht onder het mom van lekker chillen….
Ik verfoei mijzelf dat ik mijn grens niet ken als het gaat om serie kijken en zo ben ik niet aardig voor mezelf. Dit is een trigger voor mijn mind en het lijkt op slag dat de tumor groter voelt.
Ik ben goed in vluchten, dit heb ik op jonge leeftijd al ontdekt en zodra het leven te zwaar voelde nokte ik af. Dit gebeurt in mijn volwassen leven ook nog meer dan eens en ik onderzoek of dit nu ook het geval is.
Nu met deze vraag schrik ik wakker. Wat ben ik aan het doen? Welke keuze maak ik steeds en weke maak ik nu? Wat kan ik in het nu van nu veranderen aan het negatieve gebrabbel in mijn hoofd. Samen met deze vraag wordt ik getagd door een lieve din in het verhaal van een ander.
Een herkenbaar verhaal en het gaat over grenzen. Dus ja deze spiegel is mij meer dan duidelijk. Ik gedraag mij in deze situatie grenzeloos en vervolgens straf ik mij er zelf voor. Niet een fijne combinatie.
Ik lees dat twee mensen over een hekje hangen om zo appels uit de boom van anderen te plukken. Vervolgens rechtvaardigen die mensen zich dat de bewoonster er genoeg heeft en het voedselverspilling is om ze op de grond te laten vallen en weg te zien rotten. Waarop de bewoonster uiteraard weer een andere visie heeft.
Ik voel dat beide vanuit hun eigen perspectief hun waarheid beleven en het woordje ‘grens’ triggert mij opnieuw. Ik zie het bordje welkom in Drenthe en Friesland elke dag dat ik van en naar mijn werk toe rijdt, aan mij voorbij gaan. Het benadrukt dat ik steeds een grens over ga. Een grens die iemand ooit gesteld heeft.
Het terugzien van de oude video beelden trokken mij over de grens van het nu naar het verleden. Een verleden met plezier maar ook met veel pijn en verdriet. Verdriet wat eerder niet gevoeld en ervaren mocht worden omdat ik sterk moest zijn van mezelf.
In het kanker creatie project kwam ik het geregeld tegen. Mijn eigen grens voelen en bewaken. Artsen die aan mijn lijf willen zitten om te voelen of er iets afwijkend te voelen valt. Of er van alles in willen stoppen om het volgens hun perspectief en waarheid “te genezen”.
Maar ook tegen mijn fysieke grens aanlopen zoals met 40 graden naar een dansfestival gaan en daar minstens een week maar nu ik het zo opschrijf waarschijnlijk al twee weken fysiek last van heb. Want alleen al bij het woordje festival voel ik pap in mijn benen ontstaan.
Of heeft het festival mij doen laten smelten, heeft het mijn pantser van sterk zijn gesmolten en mag ik nu in de vertraging en versmelting met het niets doen. Niet iets doen naast mijn werk? Genoeg gedaan hebben? Eindeloos bankhangen en netflixen omdat ik het wil?
Is dit het spanningsveld tussen mezelf dit toestaan en / of van mezelf weg vluchten omdat er iets anders op popt waar ik nog geen contact mee durf te maken?
Ik slurp een sappige nectarine boven de spoelbak in de keuken naar binnen en mijn oog valt op iets wat zich niets aantrekt van grenzen. Dit inieminie plantje groeit uit mijn spoelbak, trekt zich niets aan van grenzen of waarheden en het herinnert mij er plots aan dat grenzen weer een of ander verzinsel is van de mind.
Dat we niets kunnen bezitten. Dat de aarde van ons allen is. We denken dat we veilig zijn tussen de door ons zelf opgelegde grenzen. Dat een landgrens ons veilig houdt tegen indringers. Dat een hek en een slot op de deur ons veilig houdt tegen diefstal. Maar wat nu als we helemaal niks bezitten? Dan kunnen we ook niets kwijtraken, dan zijn we slechts aan het delen met elkaar.
Net zoals ik nu mijn verhaal met jullie deel en het niet meer het verhaal in mijn hoofd is wat mij gek probeert te maken. Nee, het is slechts een mindfuck. Ik ben veel meer dan dit lichaam wat impliceert dat mijn huid de grens is van mijn bestaan.
Mijn bestaan reikt veel verder, dat blijkt maar weer na de vier woordjes die mij toegestuurd werden. Ik besta ook in de mind van een ander en deze ziel heeft gevoeld dat hij de vraag diende te stellen zonder bewust te weten wat hij hiermee AAN heeft gezet. Dank je wel!!
Mijn vertrouwen in mijn pad is weer gegroeid, vertrouwen dat er altijd voor mij gezorgd wordt ook als ik mij even niet sterk of goed voel. Dat er altijd mensen om mij heen zijn die aan mij denken en er voor mij kunnen en willen zijn. Dankbaar dat ik in tegenstelling tot toen ik een klein meisje was, nu echt ervaar dat ik het niet alleen hoef te doen.
Aanstaande donderdag mag ik wederom een ritje door de MRI maken voor een meetmoment. Een meetmoment waar weer allerlei vervolgstappen op gemaakt kunnen worden. Ik zou het fijn vinden als iemand met mij meegaat omdat ik ook iets wil uitproberen om de stralingsschade te beperken.
Hiervoor dien ik een grote hoeveelheid melatonine te nemen en ik heb werkelijk geen idee of dit mij slaperig gaat maken. Ik kan het mij ergens wel maar ook weer niet voorstellen aangezien ik er s’morgens al moet zijn en dan net een flinke tuk heb gedaan.
Maar goed ik wil ook niet het risico lopen dat ik op de terugweg in de vangrail belandt en dan mijn fysieke grens tart. Samen met mijn zussie ga ik op en neer naar Utrecht.