Week 1 bij mijn nieuwe collegaās van Vinke Beilen zit er op. Tjonge dat is best weer even wennen. Nieuw automatiseringsprogramma die ik mag ontdekken vanuit een compleet ingerichte eigen werkplek, andere gewoontes, nieuwe verhalen, nieuwe cultuur en bovenal een andere energie.
Qua maand cycles niet de meest energierijke week en het kost mij meer moeite om de nieuwe stof tot mij te nemen. Met mijn āik wil het in een keer goed doenā syndroom put ik mezelf meer uit dan noodzakelijk en het turen naar de vele ādrukknopjesā op dubbele computerschermen onttrekt nog het nodige energie. Aan mijn syndroom geen gehoor meer geven helpt, maar een bezoekje aan de opticien ongetwijfeld ook.
Godzijdank was daar de verlossende zaterdag en na een week relatief veel administratief werk en weinig klant contact, liep het vandaag goed door in de winkel en kon ik doen waar ik echt heel blij van wordt! Op slag de energie slurpende week vergeten en om vijf uur moe maar voldaan naar huis toe.
Na zoveel nieuws leren is het zo fijn om gewoon iets te doen wat als vanzelf gaat en waar ik dus energie van krijg. Na de eerste klant vanmorgen zakte ik met een dikke grijns op mijn stoel en zei ik: Yeaahh dit is zo fijn! Blij dat ik weer terug op de werkvloer ben en mijn ding kan doen.
Waar ik vanmorgen nog al huilende richting werk reed, kwam ik vandaag met een grijns op mijn hoofd thuis. Het verdriet van de ochtend sluimert echter nog kort onder de oppervlakte en al snel trekt het weer een sluier over mij heen.
Een ruime week na onze break up voel ik veel verdriet. Verdriet om wat niet meer is, gemis om ons fijne samenzijn. De afgelopen 7 maanden waren een feestje samen met mijn lief en ik mis ons. Zoveel gezamenlijke interesses en easyness die de momenten samen maar ook als we niet samen waren, mijn hart vulden. Het delen van onze humor, dankbaarheid, liefde, mensen, muziekvoorkeur, schrijven, feestjes, dansmoves, eten, bewustzijn enz. Zoveel dat we samen delen. Zo jammer dit besluit.
Beiden net begonnen op onze nieuwe werkplek en ik had dit nieuwe pad ook nog zo graag met mijn maatje gedeeld. De indrukken, ervaringen en de dag samen doornemen tijdens het koken en eten. Juist nu we zijn belandt op het punt waar we een aantal maanden geleden nog zo naar uitkeken en dan is het plots over en uit. Dit doet pijn en woelt verdriet los. Ook omdat ik nog zo vol in contact sta met wat ons allemaal verbind en in de waan leef van “we hebben alle tijdā dat dit het verdomd lastig maakt om hem en ‘ons’ los te laten.
Ik weet dat de stand van de maan en alle intense bewegingen in het universum, de vermoeidheid, mijn ongesteldheid en het stormachtige weer van de afgelopen week veel van mijn fysieke en emotionele lichaam vragen en dat dit mijn verdriet nu extra uitvergroot. Ik laat het toe. Het is wat het is en ik weet dat ook dit weer voorbij trekt. Net als eb en vloed. Niets is blijvend in dit leven en mensen komen en gaan.
Ik heb inmiddels zoveel ervaring met het leven te nemen zoals het is, dat ik ook hierin een rots vast vertrouwen heb dat de scherpe randjes met de tijd verdwijnen. Dat de tijd weer andere mooie momenten, ervaringen, personen en ontdekkingen brengt. Het vraagt ‘slechts’ overgave aan het moment. Net zoals dat de tranen er nu mogen zijn, tranen omdat de toekomst er ineens niet meer uitziet zoals we kort geleden nog droomden.
Zo mooi hoe er gelijktijdig prachtige teksten langskomen die met mij en mijn gevoel resoneren. Deze tekenen mij laten zien dat all is fine en mijn vertrouwen in het leven alleen maar vergroot.
Mijn hart is gevuld met dankbaarheid voor alles wat we hebben mogen be-leven en meemaken en je hebt naast mijn hart ook dat van mijn kinderen geraakt en ze zagen je graag thuiskomen. Tot ziens lief, het ga je goed.
