De afgelopen 3 weken plopte geregeld de vraag: Wanneer ga ik mij laten opereren? Niet alleen in mijn hoofd maar ook mijn buitenwereld (zo binnen zo buiten) stelde mij deze vraag.
Waar ik in februari nog heel stellig per “direct” geopereerd wilde worden is dat nu niet meer het geval. Begrijp mij niet verkeerd. De gigantische toestand en drukte die dit ‘hoofdbesluit’ in februari veroorzaakte was er enkel op geĆ«ind dat ik vooral NIET ging opereren. Het universum heeft andere plannen met mij.
Tijdens de rit naar het UMC vanmorgen belde ik met vriendin Eline en bondgenoot in dit hele kankerproces. Zij stelde mij ook deze vraag en wat ik nu van plan ben? Ik legde haar uit dat ik geen weerstand voel maar meer een soort van “het hoeft nu niet” of zoals ik gisteren tegen mams zei: “Het voelt haast overbodig in het nu van nu”. Een diepe rust en een vat vol vertrouwen heerst in mijn lijf en mijn hoofd.
Maandag ging ik eens goed zitten voor de afspraak van vandaag. Ik overwoog om hem te verschuiven ivm heet weer wat er afgegeven was en het toch wel een eind heen en weer rijden voor een half uurtje consult waarvan ik nog niet perse contact had wat mij dit kon opleveren.
Toch voelde ik dat ik naar deze afspraak wilde en op de vraag wat het mij zou brengen kreeg ik door dat ik een bloedanalyse moest laten maken. Ik zette de vraag uit in een internationale fijne fb groep en vroeg hen wat ik perse moest laten testen.
Daar kreeg ik een paar mooie inputs en met dit lijstje ging ik naar mijn oncoloog. We hebben een klik, een fijne klik zelfs. Ik noem haar Inge en zij mij Kelly. Niks geen mevrouw en dokter.
Na wat hoe gaat het ermee en hoe voel je je kwamen we als vanzelf op mijn vraag en ze draaide haar scherm naar mij toe en zei: Kijk dit had ik ook opgeschreven! Zullen we dan eens een uitgebreid bloedonderzoek doen? Ik vroeg haar de dingen te testen die ik had opgeschreven en zij vulde het lijstje aan met haar ideeƫn. Heel easy en als vanzelf. Daarna wilde ze graag even aan mijn borst voelen.
Zelf neem ik de laatste maand waar dat er afname voelbaar is. Ook het deukje in mijn borst neemt af. Dit heb ik eerder ook waargenomen, maar dan fluctueerde dit vooral met mijn cycles. Nu voelt het al een maand stabiel kleiner.
Inge beaamde dit en blij verrast dook ze weer achter de computer om dit te noteren. Ze zei: Ik hoop zo dat jij gelijk gaat krijgen w.b.t. je behandel methode en ik zag in haar ogen dat ze het oprecht meent. Hoewel ze ieder bezoek weer een poging doet om mij aan de chemo te krijgen, heeft ze ook respect voor de manier waarop ik dit proces doorloop. Ze vindt het spannend maar ook heel interessant. Ze pusht nooit, ze meldt alleen dat zij die 3% heel erg de moeite waard vindt. Ik denk daar anders over.
Dan vraagt ze mij: hoe nu verder? en waar ik vanmorgen had bedacht niks te zeggen over het gevoel wat ik heb bij een operatie (ca. september). Vertel ik haar wat er door mij heen gaat omtrent deze beslissing.
Ze begrijpt mij en ze onderstreept dat zolang deze behandeling ‘werkt’ ik de operatie moet uitstellen tot een eventueel moment dat het weer groeit en het dus niet meer werkt. Dan is de tijd gekomen dat de restanten operatief worden verwijderd.
Met een bloedafname formulier loop ik een half uur later naar balie 25 en trek een nummertje. 203 ik schiet hardop in de lach en de wachtkamer kijkt mij vragend aan. Ik moet zo lachen dat het anderen ook aanzet en ik bedank mijn engelen voor dit signaal.
De nummers 2 en 3 zijn mijn engelen getallen en ik kom ze zeer geregeld tegen. Vooral in de vorm van 33 en 22 maar ook heel vaak tezamen. Het geeft mij iedere keer een geruststellend gevoel en vooral heel veel vertrouwen.
Dit ogenschijnlijk simpele signaal bevestigd zo mijn gevoel en het gevoel dat ik het juiste pad loop. De hitte die uitbleef, het prettige liefdevolle gesprek en nu de meester getallen in mijn handen terwijl ik zit te wachten op bloedafname. Dit bezoek is geheel volgens plan ook al wist ik maandag nog niet wat het mij zou opleveren.
Waarom het zo klopt allemaal? omdat het nul energie kost en er totaal geen weerstand voelbaar is en de getallen spreken voor zich…
Toeval? Nee, dat zeker niet. Check mijn foto’s van de nummertjes die ik eerder heb getrokken bij de apotheek om mijn medicatie (tamoxifen) op te halen.
Kijk vooral heel goed naar alle overeenkomstige getallen op de bonnetjes. Dit is geen toeval, dit is pure afstemming en contact met mijn engelen en ik voel diepe dankbaarheid voor het leven waar ik nog geen snars van begrijp, maar waar ik elke dag meer van geniet!
