Humoristisch en verhelderd 20 minuten durend filmpje waarin onderzoeker Ken Robinson stelt dat school de creativiteit van kinderen doodt.
Ik herken zoveel in zijn woorden en stellingen en ik wordt er door geraakt en wakker geschut. Ik heb wat hij verteld namelijk zelf ervaren. Ik ben of eigenlijk ‘was’ een heel creatief kind. Nee toch niet, ik ben een creatief wezen wat vroeger heel actief aan het creĆ«ren was. Uren aan een stuk maakte mijn handen wat ik bedacht of wat ik ergens anders zag. Het maakte niet uit met wat voor materiaal van karton, stof, breigaren, afval verpakkingen en tot ijs stokjes en wattenstaafjes aan toe. Ik zag overal mogelijkheden in.Ā
Ik kan mij nog goed herinneren dat ik in mijn ‘brei periode’, welke tegelijk viel met mijn Barbie tijd,Ā had bedacht dat er een prachtige zwart met rode tangojurk voor mijn Barbie moest komen. Ik begon met breien, zonder patroon gewoon van uit het plaatje in mijn hoofd. Ik kon steken vermeerderen en verminderen dus niets hield mij tegen. Inderdaad het was geen punt, in no time had ik een jurk gemaakt met spaghettibandjes, strak bovenlijfje en een wijd uitlopende rok die ook nog eens uit laagjes bestond. Trots en voldaan trok ik de Barbie haar nieuwe jurk aan en liet ik haar dansen en rondjes zwieren.
Dit specifieke voorbeeld staat mij nog zo ontzettend vers in het geheugen en daarbij voel ik ook de onmacht van nu. Hoe kan het dat ik dit niet meer kan? Of liever gezegd niet meer DENK te kunnen? Hoe komt het dat ik zo in mijn hoofd geschoten ben? En waardoor ben ik de waarde van het creƫren gaan onderwaarderen? Is het omdat ik het denken en het relativeren niet een beetje ben gaan overwaarderen? Is dat niet wat er in het huidige systeem veelal gebeurd?
Bij mijn dochter zie ik nu al hetzelfde gebeuren. Ze is net 11 jaar en voorspel dat ze straks op het middelbaar onderwijs nog minder knutseltijd gaat krijgen door de ‘HOOFD-vakken’ en het (T)HUIS-werk.
De surprise tijd staat weer voor de deur en waar ze andere jaren vol enthousiasme mooie dingen maakte, heeft ze zich er nu redelijk ‘makkelijk’ en weinig creatief vanaf gemaakt. Ik neem het haar niet kwalijk, hooguit het schoolsysteem en natuurlijk mezelf. Ik ben immers haar voorbeeld en onderneem zelf ook nauwelijks nog iets creatiefs terwijl ik een aantal jaren geleden juist heel actief was en er ook ontzettend van genoot.
Note to myself: ‘Ik erken de waarde van het creĆ«ren met mijn handen en gun mezelf weer de tijd dit te gaan her-ontdekken’
Hoe is het met jullie creativiteit gesteld en herkennen jullie dit ook bij jullie kinderen op school en thuis?
