Trouw zijn aan mijzelf
Donderdagavond ontvang ik een apje: “Hey psst, wanneer was jij van plan om voet op Limburgse bodem te zetten?” Oja, verhip ik heb weken geleden een afspraak gemaakt om samen met mijn kinderen bij een vriend in Limburg te logeren.
Ergens in mijn achterhoofd zwerft het wel rond en het verdween ook steeds weer. Op het moment dat ik het apje kreeg voel ik er niet veel voor om te gaan. Ik wil thuis zijn. Ik ben net weer thuis, na twee dagen op pad te zijn geweest.
Thuis
Thuis zijn is voor mij geen straf. Ik hou ervan. Helemaal nu ik er net weer ben. Het komt zelden voor dat ik dan direct weer de deur uit vlieg. Nu liever ook niet. Ik antwoord dat het zaterdag ergens wordt en merk dat ik het voor mij uit schuif.
Een stemmetje in mijn hoofd verteld mij dat ik het niet kan maken om niet te gaan. Mijn dochter verheugd zich er erg op en ik wil haar niet teleurstellen.Ā Ook heb ik het gevoel dat er ook uitgekeken wordt naar ons bezoek. Iets later app ik: we kijken er naar uit! En dit klopt niet helemaal. Ik kijk er nog niet naar uit en hoop dat dit wel komt.
Belofte maakt schuld
Waar ik vrijwel altijd eerlijk ben over waar ik wel en niet zin in heb, ben ik nu niet in staat om dit in alle open- en eerlijkheid te delen. Het is niet dat ik voorbij ga aan mijn gevoelens. Ik erken juist wel dat ik liever thuis ben, ik wordt alleen gekweld door een overtuiging in mij die zegt: āBelofte maakt schuldā.
Ik hoor mijzelf zeggen dat ik er vast nog naar uit ga kijken, want het is er altijd toch gezellig? Ik ben moe van Koningsnacht en nog even goed uitrusten helpt vast. En zo hou ik mijzelf voor de gek of beur ik mij op, omdat ik het niet vindt kunnen om af te zeggen.
De discomfort die ontstaat is behoorlijk aandacht vragend. Vrijdag bespreek ik met mijn dochter wat er gaande is in mij. Waar ik tegenaan loop. Zij reageert inderdaad ook dat ik nu niet moet gaan afzeggen, want we hebben het afgesproken en zij heeft wel zin om te gaan. Ze zegt ook; dat zij denkt dat ik zaterdag op het laatste moment als nog ga afzeggen.
Stemmetjes
Het triggert iets in mij op meerdere lagen. Stemmetjes die zeggen: āIk ben een party poeperā, āIk ben een egoĆÆstā, āIk ben onbetrouwbaarā en zo kan ik er nog wel een stel opnoemen. Ik besluit om hoe dan ook te gaan en doe dit heel bewust voor mijn dochter. Het is vakantie en ik gun haar dit uitstapje. Direct hoor ik de stemmetjes in mijn hoofd zeggen dat het nu ook weer niet zo verschrikkelijk is, toch?
Mijzelf voornemend dat alles wat er daar te voelen is er ook echt mag zijn. Dat was misschien makkelijker gezegd dan gedaan. In mijzelf kan ik van alles waarnemen maar ik voel deze keer niet de behoefte om het ook te delen en dit is nieuw.
Op bestemming
Toen ik zaterdagmiddag langs de kooien liep van de jonge nertsen moeders met hun piepende kroost in het hokje werd ik overvallen door een gevoel van misselijkheid. Niet alleen de stank maakte mij misselijk. Het idee dat al die kleintjes gefokt zijn om hun pels af te pakken, snijd als een mes door mij heen.
Nu is deze boerderij niet nieuw voor mij. Deze vriend ken ik al van ver voor ik plantaardig ben gaan eten. Ik ben hier vaker op bezoek geweest en heb de kooien vaker gezien. Toch is nu alles anders in mij. Ik vind het vreselijk.
De transitie naar een volledig veganistische leefstijl is hiermee wel weer een stapje dichterbij. Niet alles wat ik vandaag de dag aankoop is diervrij, wel ons voedsel maar nog niet alle andere non-food producten.
Dierenliefhebber
Mijn dochter is een groot dierenliefhebber en geniet ook van deze diertjes en helpt mee met het voeren, tellen en verwijderen van de dode pups. Ze knuffelt en speelt met de vier grote boerderij rottweilers, scheurt met een quad als een stoer chikkie over het land en geniet. Ja, ook zij vind het zielig dat ze gefokt worden voor hun pels, zij ervaart op dit moment alleen maar wat er nu is en dit heeft niets met ‘leed’ te maken.
Ze oordeelt niet, veroordeelt niet, heeft er geen mening over, ze heeft er gewoon geen ālastā van. Ik observeer haar en zie hoe ze geniet. Hoe ze in het nu is en hoe ze niet gekweld wordt door gedachten over de toekomst. Wat heerlijk dat ze zo āvrijā is!
Wellicht zal ze er ooit anders tegenaan kijken. Ze ziet nu niet dat de dieren lijden en dat is voor haar belangrijk. Wanneer ze een lijdend dier ziet, staat ze niet voor zichzelf in namelijk. Zo wil ze liever niet naar een land op vakantie waar veel zwerf honden en katten lopen, dat zou hart breken zegt ze.
Dankbaar
Op zondagmiddag vind ik het echter welletjes. Na wat uurtjes in de zon te hebben gezeten en geĆÆnspireerd door de woorden van Abraham Hicks voel ik dat het tijd is om te gaan. Ik ben mijn vriend dankbaar voor de gastvrijheid, lol, bewustwording, rust en ruimte van het Limburgse platteland.
Dat ik verantwoordelijk ben voor mijzelf en mijn gevoelens. Ik dien in dit leven datgene te doen wat in lijn is met mijn innerlijk. Dat wanneer er gevoelens van discomfort zijn, ik mijn richting dien te veranderen, zodat ik meer in lijn kom met wat goed voelt.
Tijd om naar huis te gaan!
Bij het besluit ontstaat onmiddellijk een gevoel van ‘ontspanning’. Dochterlief stribbelt geen moment tegen en haalt de tas van boven. Binnen een kwartier zitten we in de auto en zijn we onderweg naar ons huis.
Zij geeft zich over aan de slaap en ik overdenk mijn gedachten en gevoelens. Het is een mooie ervaring om heel bewust iets te doen ter wille van een ander en soort van āontrouwā aan jezelf te zijn en ergens heen te gaan waar je niet voor de volle 100% wilt zijn.
Innerlijk weten
Op deze manier heb ik heel duidelijk kunnen voelen hoe mijn innerlijk kompas werkt en dat mijzelf in een staat houden waar ik blij en gelukkig ben, geheel mijn eigen verantwoording is. Ik heb altijd de keus om te gaan en staan waar ik wil en om ervan te maken wat er te maken valt.
Alles begint met beslissen wat, waar en met wie je wilt zijn. En natuurlijk met waar voedt ik mij. Voeding op ieder vlak is essentieel voor je levensvreugde. Of dit nu gaat om mentale voeding in de vorm van boeken lezen en opleidingen volgen, seksuele voeding of lichamelijke voeding in de vorm van eten.
Het idee alleen al dat dieren hebben moeten lijden, omdat ik het lekker vind om het te eten, ontneemt mij alle trek. En nee zelfs een biologisch dynamisch opgefokte dier eindigt in het slachthuis, waar ze immense stress hebben te verwerken. Ā De plantaardige keuken is zo veelzijdiger en smakelijker en er is helemaal niets wat je niet kunt maken.
Zo zijn wij hier dol op taart en nu we er toch weer zijn, heb ik gelijk maar eentje gemaakt!Ā 
Ik ben nog steeds herstellende van een flinke verkoudheid en inmiddels is mijn zoon ook al 3 dagen thuis met dezelfde klachten. We produceren momenteel een hoop snot zeg maar. Groen eruit? Dan ook maar weer groen terug ? 
