Vandaag deelde ik dit TE VEEL inzicht wat ik thuis had ervaren en tot in iedere cel heb gevoeld met Han. Zij vroeg mij te gaan staan voor āIK BEN VEELā.
Ze zei: ” ga daar in het veld staan en zeg het, roep het maar, voel het! Ik ben veel.
Ga maar voelen wat het met je doet, wat zeg je tegen jezelf? Welke stemmetjes hoor je? Wat doe je? Wat voel je?”
En daar stond ik in het veld te roepen en te roepen. In een sneltreinvaart kwamen alle stemmetjes aangejakkerd. Er bleef niets van mijzelf over. Wie ik wel niet dacht dat ik ben? Ik stond stokstijf en nam mijn plaats van VEEL niet in. Ik roep het wel, maar kan het niet voelen. Verder lezen Deel 3 Walkie-Talkie-Time