Op de laatste dag van een bewogen jaar voor vele van ons gaan mijn gedachten nu uit naar Roan en alle andere verwonde zielen.
Al vanaf het steek incident is het hier thuis het gesprek van de dag want wat zeg je tegen je eigen kind als blijkt dat een klasgenootje is neergestoken door een ander kind?
Dat hij ligt te vechten voor zijn leven tijdens de kerstdagen en tijdens zijn eigen verjaardag? Dat het eerst de goede kant op lijkt te gaan en dan ineens heel hard de andere kant op gaat.
Gisteren is zijn klas bij elkaar gekomen wat gekenmerkt werd door een indrukwekkende stilte. Hoe ga je om met zulke life events? Wat doe je met al die gevoelens die in je lijf en hoofd loskomen?
Gisteravond zat ik samen met Thirza en haar vrienden in een open en soms kwetsbaar gesprek over wat je wel en niet met je ouders kunt en durft te bespreken.
Zo dankbaar voor de connectie met die kiddos en hun openheid. Wat hebben ze veel wijsheid in pacht en wat schuurt het toch steeds in mijn als ik hoor hoe slecht er naar ze geluisterd wordt! Ja, ook ik maak mij hier soms schuldig aan en ik weet ook dat het niet altijd bewust is.
We hebben geproost op het leven want elk van ons blijkt al een beste rugzak mee te dragen. De dood van een ouder, vechtscheidingen, drugsmisbruik en de angst om als ouder je kind achter te moeten laten omdat je te horen krijgt dat je een dodelijke ziekte zou hebben.
Niet gezien en gehoord worden in de pijn die dit soort life events met zich mee brengen maken de diepste sporen in hun jonge levens. En bij de een “knakt” er innerlijk eerder iets dan bij de ander.
De dood van Roan brengt veel boosheid met zich mee en het gevaar is dat jonge harten zich nu vullen met haat jegens de daders. Deze verzwaring van het hart is toxisch voor het kind zelf.
Laten we luisteren, echt luisteren naar onze kinderen. Geef ze ruimte voor de boze energie, zorg dat het er wél mag zijn en begeleid ze daarna ook naar andere emoties zoals verdriet en blijdschap zodat ze daar in de haat niet gaan ‘wonen’. Dat ze de weg weer terug vinden naar de warmte van hun hart.
Laten we als ouders onze harten opengooien voor al die kinderen, daders en slachtoffers die al zoveel hebben meegemaakt en zich zo slecht begrepen voelen door ons volwassenen.
Laten we ons bewust zijn van het feit dat we als ouders ook afslagen missen tijdens de opvoeding. Laten we hierin ook mild zijn naar onszelf zodat we dit ook naar anderen kunnen zijn. Laten we bewust zijn dat we elk moment opnieuw een keuze hebben om het anders te doen.
Ik heb zoveel steun aan jullie positieve bijdrage gehad voor, tijdens en na mijn opname laten we nu dezelfde helende energie sturen naar Roan, zijn familie, vrienden en dierbaren maar ook naar de familie van de daders.
Laten we het oordelen even achterwege laten en alle slachtoffers ons licht sturen. Dit is voor iedereen een afgrijselijke gebeurtenis.
We hebben gisteravond ons in elk van de betrokkenen te proberen te verplaatsen en ik kan je vertellen dat door je te verplaatsen in de ander, je een ienimie glimp opvangt van hoe het er nu thuis aan toe gaat en dat dit je nederig en stil maakt.
Het lot van alle betrokkenen is pittig, héél pittig. Ik wens ze dan ook heel veel liefde en heling toe op deze reis