Samen met mijn dochter probeer ik ieder dag een boswandeling te maken in de bossen van Beetsterzwaag. De ene keer gaat zij hardlopen en loop ik in een stevige pas over de gebaande paden achter haar aan.
Afgelopen woensdag ging ze echter mee wandelen. Gezellig lopen we wat te kletsen en al snel besluiten we om de gebaande paden te verlaten. Beetje off the road door het bos dwalen. Dingen zien die we anders wellicht niet hadden ontdekt.
We klimmen over obstakels en horen de herfstblaadje knisperen onder onze voeten. Aanschouwen vele soorten mos met hun diversiteit aan groen kleuren. De frisse en diep groene nuances raken me. Ik houd van groen.
Ik vertel haar dat ik al vanaf zeer jonge leeftijd gebiologeerd ben door mos. De heldere kleuren, structuur en uitstraling geven mij een gevoel van magie. Ik fantaseerde over hele volksstammen mos-mannetjes en elfjes die hier in de buurt van elkaar wonen en in de winter vergezeld worden door kabouters die in de paddenstoelen formaties er gezellig bij wonen.
We delen wat informatie over mos en hoe sterk het is en dat het zelden dood gaat. Het droogt in en zodra er weer water voor handen is gaat het weer groeien. Dat op zich is al magisch.
Dan komen we op een plek waar het redelijk donker is maar waar de zonnestralen laag over de grond schijnen en zo de met mos bedekte heuveltjes het bos verlichten. Een magisch lichtspel van ongrijpbare lichtstrepen en weerkaatsen van verschillende kleuren. Verwonderd kijken we naar de pracht hiervan. Zoveel kleuren groen en het lichtgevende hobbelige oppervlakte maakt dat het lijkt alsof de bodem beweegt.
We staan stil en laten de stilte tot ons doordringen. Wat houdt ik toch van deze stilte. De bomen vertellen hun verhaal aangemoedigd door de wind. Geen snelwegen of ander mechanisch geluid.
Terwijl Thirza de kluit van een giga grote omgevallen boom bestudeerd, zak ik op de grond in de zon tegen een boom aan. De warmte van de zon dringt door op mijn gezicht en blote handen. De warmte geven geeft een fladderend gevoel in mijn buik zoals verliefdheid dat ook kan creëren. De zon en zijn warmte, ik denk niet dat ik zonder kan. Mijn lijf warmt op en mijn systeem komt tot rust.
De reeds opgewarmde aarde straalt haar warmte nu ook door mijn spijkerbroek heen en ik leg mijn handen naast mij plat op de grond om nog meer in contact met de aarde te zijn. Het is alsof er een stroom aan energie door de contactpunten met de aarde heen stroomt. Ik sluit mijn ogen en zak nog verder onderuit. Zoveel te voelen. Zoveel te horen.
De stilte wordt doorbroken door alles wat er vlak om, naast, onder en boven mij heen gebeurd. Ik volg de geluiden en verklein mijn wereld naar 10 vierkante centimeter. Aanschouw wat daar allemaal gebeurd. Zoveel leven op dat klein stukje. Leven wat geluidjes produceert die je nimmer hoort als je aan het wandelen bent.
Het is alsof ik de grond ingezogen wordt, alsof de grond vloeibaar wordt. Mijn handen klauwen zich onder het losse blad zodat ik de warmte die moeder aarde aan mijn geeft nog beter denk op te kunnen nemen. Vader zon en moeder aarde wat heb ik jullie nodig en wat ga ook ik veel te vaak er veel te laconiek mee om.
Terwijl ik dit schrijf kijk ik om mij heen. Zoveel spullen in mijn huis, spullen die lang niet allemaal nodig zijn. Veel zelfs overbodig is. Spullen die gemaakt zijn van stoffen die we nauwelijks op een niet belastende manier kunnen verwijderen. Wat moet ik hier toch mee? Iets om de komende tijd dat ik nog thuis zit mijn aandacht te geven.
Dan komt Thirza met wat natuurschatten op mij afgelopen. Mooie takken, schors, stenen en andere spullen die haar aandacht hebben getrokken. Een stuk boom die door micro organismen opgeruimd wordt. Die zo zacht en verend als een spons aanvoelt, terwijl we weten dat dit ooit hard en stevig was. Wederom met verwondering kijken we naar dit natuurschoon en bewonderen we de natuur en haar kracht.
Hier is alles een gesloten ecosysteem. Hier is er niets wat niet afgebroken kan worden of zelfs geen baat is voor de rest van het systeem. Iedereen heeft zijn eigen rol. Hout wordt voeding, een schuilplaats of een tijdelijk huisje voor de ander in het systeem.
Mijn dochter spreekt uit dat ze dankbaar is voor deze wandelingen, voor ons exploreren, onze gesprekken en vooral voor het feit dat ze/we zo kunnen genieten van iets kleins. We genieten sowieso momenteel heel erg van ons samenzijn.
Al doorlopende stuitten we op twee lege blikjes Redbull. Op het verse mos schittert deze vervuiling wat door de mens aangebracht is. Ontzet kijken we elkaar aan. Wat doe je hier in het bos als je dit zo achteloos van je afgooit? Wat gaat er in je hoofd om, dat je dit kunt doen?
Zonder ons te lang te verbinden met deze energie, pakken we de blikjes op. Alles wat dit oproept laten we weer los. We kunnen de daad van die ander niet veranderen wel de manier waarop wij omgaan met wat er in ons loskomt. Het voelt goed om het mee te nemen en het straks in de prullenbak te gooien.
Een stuk verder lopen we heerlijk over het zand in de zon, dan vliegt Thirza in de ankers. Een grote hommel ligt voor haar voeten in het zand. We buigen beiden voorover. Hij of zij heeft het zwaar. Zijn trage bewegingen vertellen ons dit. Nog zo weinig bloessende bloemen te vinden. Hij heeft nectar nodig.
We kijken om ons heen willen hem water geven uit een sloot maar dan zeg ik dat hij vooral energie nodig heeft in de vorm van suikers. In haar hand ‘plopt’ het blikje Redbull omhoog. Ik schiet in de lach en roep dat dit hem zeker wel vleugels gaat geven.
Ojee hoe verantwoord is dit? een hommel Redbull geven? Really? We laten de keus bij hem en houden het blikje voor zijn neus. In het randje zitten een aantal druppels en onmiddellijk komt er een soort “pijpleiding” uit zijn snuitje. Vervolgens beweegt hieruit weer een soort van tong die gulzig het zoete vocht opslurpt.
Blij verrast kijken we elkaar aan en dankbaar dat we de blikjes hebben meegenomen! Hij neemt de tijd om te drinken en langzaam zien we zijn bewegingen sterker worden. De traagheid verdwijnt en we zien dat hij daadwerkelijk opknapt. Minutenlang bestuderen we zijn lijfje, zijn kop die enigszins buitenaards aandoet, de donzige haartjes maar vooral de manier waarop hij het vocht naar binnen zuigt.
Dan is hij voldaan en trekt zijn pijpleiding weer naar binnen en begint te wandelen, zijn pad vervolgend, naar Joost mag weten waarheen. We gieten de allerlaatste druppels op het zand in de richting van waar hij naar toe loopt. Nog één keer neemt hij een slokje en dan gaat hij verder.
Wij ook. Intens tevreden dat we dit voor hem hebben kunnen doen. Dat we ons impuls van het meenemen van die blikjes hebben gevolgd. En ergens zijn we zelfs dankbaar dat ze achter gelaten zijn op een plek waar ze echt niet horen te liggen.
Dankbaar voor het afgelopen kwartier waar we deze micro focus op slechts 2 vierkante centimeter zo intens mochten ervaren. Wat is het toch fijn om de wereld even zo klein te hebben….
