Categorie: Blij zijn

“Uit angst voor corona geven wij de overheid bevoegdheden waarover we normaal gesproken uitgebreid debatteren en goed, op het terrein van privacy, voor zouden waken.”

Eindelijk es een goed artikel in de Volkskrant!

https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/heiligt-het-doel-de-middelen-filosoof-marli-huijer-ik-weet-eigenlijk-niet-wat-het-doel-is~b70b08df/

De volle maan en haar energie zal tezame met alle andere frequentie verhogende activiteiten ongetwijfeld meehelpen het nodige duister in mij omhoog te halen waardoor ik vandaag lichtontvlambaar ben én het niet meer binnen kan houden.

“Je bent to sterk als de zwakste schakel” is een uitspraak die mij momenteel bezig houdt. We moeten ons allemaal aanpassen aan de grootste bangerikken en er ook nog eens respectvol mee omgaan omdat ze zulke goede redenen hebben om bang te zijn..

Vervolgens mij in hetzelfde angstige hoekje proberen te schuiven omdat ik toch ook tot de risicogroep behoor. Nee, daar hoor én zit ik niet.

Er is werkelijk geen cel in mijn lijf wat bang is om ziek te worden. So be it… wat de gevolgen kunnen zijn houdt mij ook niet bezig. We zijn niet onsterfelijk en we gaan zodra het tijd is, met of zonder COVID19.

Meneer Rutte heeft het immers ook al over ons afgeroepen: “We krijgen allemaal corona” en bedankt meneer de premier. Degene die gevoelig zijn voor dit soort uitspraken inclusief energetische lading kan de donder er op zeggen dat ie het krijgt.

Trouwens het is sowieso de bedoeling dat we het allemaal krijgen om groepsimmuniteit op te bouwen. Het gros heeft namelijk milde klachten maar ja nu wordt er ook al weer geroepen dat mensen die milde klachten hebben mogelijk toch niet immuun zijn. Hup schep angst erboven op en één keer raden waarom dit nu weer gezegd wordt. Die verplichte vaccinatie zal men door je strot drukken ongeacht de complicaties.

Afijn inmiddels zitten wel miljoenen mensen met een zwaar overdreven angst gebaseerd op leugens thuis opgesloten, dondert de economie in elkaar en verliezen vele mensen hun inkomen wat ongetwijfeld weer het nodige huiselijk geweld, eenzaamheid en depressies mogelijk met zelfdoding als resultaat. Tellen we deze ook even mee in de statistieken?

Wat mij zo langzamerhand begint te storen is dat moraalridders op straat opstaan en mij toe schreeuwen dat ik met een wijde boog om ze heen moet lopen of vanuit een auto het handsignaal krijg omdat ik te dicht naast mijn vriendin wandel.

Dat ik mij moet aanpassen omdat hele hordes mensen klakkeloos geloven wat ons wordt wijsgemaakt op mainstream media en in doodsangst zitten. Idioterie. Dat er op grote schaal censuur wordt toegepast en het allemaal maar gepikt wordt.

Ja, ik denk anders over dit life event dan het gros en nee, het zijn geen complottheorieën. Het daar gelijk op schuiven zégt heel veel over jou en niets over mij. Er gebeuren momenteel dingen die niet oké zijn. Dat hoeft niet gelijk zonder enige vorm van respect weggehoond te worden en met het bekende aluhoedje te gooien.

Ik heb de waarheid niet in pacht, heb mijn twijfels bij elke verhaallijn. Wat ik zie is dat het eeuwenoude strategie van verdeel en heers wederom prima werkt. Er ontstaan kampen, burgers komen tegenover elkaar te staan en waar doet mij dit toch aandenken?

Er worden te weinig vragen gesteld en te veel ja geknikt. Luister wat er echt gezegd wordt, kijk es naar de lichaamstaal van degene die een persconferentie houden. Slecht sprekende buik poppen zijn het. De verschillende talen die ze uitzenden, komen niet met elkaar overeen. Dit noemen ze ook wel incongruentie. Laat ik hier nu vreselijk van ‘aan’ gaan.

Laat al die maatregelen even een moment tot je doordringen.
3 miljard mensen wereldwijd ‘Vrijwillig’ opsluiten, kliklijnen, volg apps, social distance totdat iedereen geënt is, 1.5 meter maatschappij…. DOE NORMAAL…Dit is niet oké.

Ja, er ontstaan ook mooie dingen en door het lamgelegde vliegverkeer, geniet ik iedere dag van het prachtige weer en al dat heldere licht zet ook zaken in het licht die niet oké zijn. Wat op zich mooi is, maar waar ik momenteel even moeite mee heb om dit te processen.

Adem in, adem uit Kelly

Onder al deze frustratie en boosheid schuilt echter ook een bak verdriet. Verdriet omdat ik mijn vrienden mis, omdat ik ze wil zien en knuffelen. Ik wil met z’n allen op een kluitje staan dansen op de feesten waar ik allemaal al kaartjes voor heb en nu dus niet doorgaan.

Overdreven zeg je? Oja nu komt het: “We moeten blij zijn dat we een intelligente LockDown hebben en nog ‘vrij’ rond mogen lopen want dat mag in Spanje niet meer. We MOETEN er zelfs blij mee zijn!

Zie je wat er gebeurd? Ik mag niet zeuren, Ik moet zelfs BLIJ zijn en wordt door mede burgers op mijn vingers getikt, gecorrigeerd en in toom gehouden. Flikker op met dat burgertrutten gedoe! En door net even een andere aanpak te kiezen ontstaat er ook hier verdeeldheid.

Waar is het gezonde verstand van de mensen gebleven? Waarom worden de juiste vragen niet gesteld? Waar is onze kritische blik? Wat is er met je intuïtie gebeurd dat je alles voor zoete koek slikt?

Als er iets is wat ik de afgelopen twee jaar heb geleerd is dat ik mijn onderbuik gevoel volg en dat ik vragen ga stellen, dat ik mijn eigen research ga doen en met al deze informatie ga voelen wat wel en niet klopt voor mij.

Dat dit niet hetzelfde zal zijn voor jou is logisch want er is geen waarheid. Het feit dat je geen onderzoek doet en je oordelen en meningen bepalen hoe ik mij nu moet gedragen, stoort mij.

Als iedereen nu eens ging voelen wat er intern te voelen valt, zich gaat afstemmen op ons hoger zelf en gaat luisteren wat hier gezegd wordt, dan zouden we heel anders tegen de ongezonde en beperkende maatregelen aankijken.

Trust the proces was mijn mantra en waakvlam van de afgelopen jaren en eerlijk? Het valt me vandaag moeilijker dan ooit en staat die waakvlam even heel zachtjes te branden. Wat betekent dat ik nog verder stil mag vallen om hem te voelen branden, want ook in dit proces kan het toch niet anders zijn dan dat dit allemaal gebeurd voor een groter doel wat de aarde en ons bewustzijn ten goede komt? Toch?

Adem in, adem uit…..

Fucking briljant

Had nog nooit van deze man gehoord en ik vindt hem een held.

Zet je Netflix serie een keertje niet aan en maak tijd en ruimte voor Rob Bell zijn 2 uur durende visie over spirituality, unity, love, expansion and dark energie. Een prachtige opbouw met climax. Een must see

A must see! Een docu over hoop in tijden van wanhoop. Als geen ander weet ik dat hoop doet leven. Iets wat ik exact een jaar geleden in Schotland heb mogen ervaren en herinneren.

Be patient and trust the proces….

Gisteravond na het avondprogramma hier in het Westcord hotel ter ere van het voorjaarsbal van het Maritieme College waar mijn zoon studeert, spoort de jeugd ons aan om nog een drankje en een dansje te doen in de Oka. Ik grap nog dat ik 10 weken geleden al lang genoeg in de OK heb gelegen en er met een flinke kater uit kwam

Toch zeg ik geen nee en met z’n alle vertrekken we naar de Oka. Om half drie lopen we na heel veel plezier, dansjes en wat drankjes weer terug naar het hotel. Uitgeblust stort ik op bed en val direct in slaap.

Het volgende moment schrik ik wakker van een harde klap. Ik kijk verbaasd om mij heen en realiseer mij dat ik op de gang sta en dat de harde klap onze slaapkamerdeur was die achter mij dicht viel

In mijn hempje en onderbroek sta ik om god weet hoe laat buitengesloten op de gang van het hotel. Ik bel aan, klop, bonk en roep Thirza. Niets…helemaal niets…geen reactie. Deze dame ligt in coma en ik sta in mijn ondergoed op de gang en krijg de deur niet open

De kamerdeur tegenover onze kamer staat open en is leeg dus ik denk aju ik ga niet over de gangen dolen op zoek naar iemand, ik slaap hier wel verder. Maar eerst plassen.

Dan zie ik de hotel telefoon staan en bel de receptie die natuurlijk onbemand is maar verbind mij door naar de portier. Ik leg uit dat ik aan de slaap wandel ben geweest en mijn kamer niet meer in kom, of hij hem kan openen? Dat kan hij en na 5 minuten knikt hij discreet naar mij, opent de deur en draait zich weer om.

Hij heeft blijkbaar vast zijn bedenkingen of vele male gekkere dingen meegemaakt maar ik glip dankbaar en ook ongemakkelijk door dit nachtelijk dwalen, snel weer mijn bed in. Half vijf, ik kan nog een paar uurtjes slapen voordat we aan de volgende activiteiten beginnen en weet dat ik een smakelijk verhaal bij het ontbijt heb

Kan het dan nooit normaal? Hahahaha

Allemaal leuke dingen doen die georganiseerd worden door de studenten van de Willem Barentz School met als hoogte punt het voorjaarsbal in gala kleding. Weer es wat anders dan een trance feestje

Onze zoon is afgelopen zomer verhuist naar Terschelling en een van de dingen die de studentenvereniging organiseert is het jaarlijks terugkerende event: Voorjaarsgala voor familie en vrienden van de studenten.

Twee hotelkamers & boot geboekt, kaarten voor het bal en gala kleding aangeschaft. Opgetogen zitten we op de boot van 15:00 uur richting het eiland ons te verheugen op wat komen gaat.

Na de opening, rondleiding op school door onze zoon en diner in het nautische kwartier nu eerst ff chillen en bijkomen in onze prachtige hotelkamers waar Thirza eerst in bad gedoken is.

Als verstokt sauna ganger keek ik uit naar het moment dat ik ook dat weer mocht oppakken. Het ziekenhuis hield zes weken aan maar mijn ayurvedische arts wilde dat ik langer wachtte.

Gisteren was ik ‘uitgewacht’ en boekte ik vrij abrupt een dagje wellness voor mezelf. Ik had in de sportschool al ervaren dat een rondje sauna mij prima afging en zodra ik mijn lijf vraag of het de bedoeling is dat we een gehele dag in warmte en kou mogen chillen en relaxen kreeg ik een dikke vette JA.

Zo gezegd zo gedaan en ik pak mijn spullen om mezelf lekker onder te dompelen in rust en aandacht. Ik boek tevens een ayurvedische massage om het geheel compleet te maken.

Al binnen een aantal minuten ben ik mij bewust van ogen die afdwalen naar mijn naakte lijf. Tja de littekens zien er dan in mijn ogen prachtig uit maar ze zijn nog wel wat rozig en het is voor mijn omstanders vast minder prachtig. Gedurende de dag voel ik immer de blikken over mijn lijf gaan en het bijzondere is dat ik er totaal geen hinder van ondervindt.

Op een gegeven moment lig ik in de zout sauna en zoom ik uit. Ik zie mezelf door de sauna complex lopen en zie hoe mede gasten meestal stiekem naar mijn littekens staren. Wederom valt het mij op dat ik mij totaal niet bezig houdt met hen. Sterker nog; ik zie hoe ik ontspannen rechtop loop, hoe ik totaal geen moeite neem om mijn lijf te bedekken of blikken probeer te ontwijken.

Hoe “normaal” was het geweest als ik dit wel had gedaan? Me schamend voor mijn aangedane lijf. Toch is er niets van dit alles zichtbaar en voelbaar. Dan wordt ik daar tijdens mijn uit zoomen overvallen door trots en blijdschap. Ik realiseer mij met een klap dat ik mij nog nooit eerder zo zelfverzekerd over en trots op mijn lijf heb gevoeld.

Voor de operatie dekte ik mijn lijf namelijk wel af. Heel onopvallend om vooral maar niet te laten merken dat ik onzeker was over mijn buik. Een buik die gekenmerkt werd door twee zwangerschappen. Striae waar je echt geen zak aan kunt doen. In het ziekenhuis hoorde ik dat je hier vooral kans op loopt als je jong zwanger raakt en dat was ik absoluut met mijn 22 jaar.

Wederom voel ik een diepe dankbaarheid voor mijn lijf wat zich zo van haar beste kant heeft laten zien de afgelopen twee jaren. Hoe ze sterker en sterker werd en als klap op de vuurpijl waanzinnig voorspoedig geneest na een ingrijpende operatie waar hele delen zijn verplaatst.

De tranen zakken langs mijn hoofd omlaag en vullen mijn oren. Zachtjes huil ik tranen van liefde voor mijn lijf maar ook van intens verdriet dat ik dit nog niet eerder in mijn 44 jaren heb mogen ervaren. Dat ik altijd zo afkeurend naar bepaalde delen van mijn lijf was. Dat het wellicht wel deze afkeur naar mezelf is geweest waardoor ik ziek ben geworden, wie zal het zeggen?

We weten zo weinig van kanker af. Mijn chirurg zei het onlangs nog. We weten gewoon niet waarom de een het wel krijgt en de ander niet. Dat klopt, het lijkt totale willekeur maar toch geloof ik, na alles wat ik erover heb gelezen dat stress en emotionele pijn hierin een flinke bijdrage leveren.

Een uurtje of twee later valt mij prompt een ander inzicht in en ik onderzoek mijn gedachten. Het houdt mij bezig dat ik mij zo op mijn gemak en vertrouwd voel met mijn omgeving. Hoe is het mogelijk dat ik mij met zoveel blikken en aandacht mij toch op mijn gemak voel?

Dan herinner ik mijn kind overtuiging “ik ben anders”. Als schipperskind ben je oprecht anders dan de meeste mensen. Ik ken periodes in mijn volwassen leven van druk bezig zijn om juist anders te zijn zodat ik maar gezien werd maar ik ken ook tijden dat ik juist mijn authentieke ik probeerde weg te poetsen om maar net als de rest te zijn. Geen van beiden werd een succes verhaal.

Nu ik hier zo volkomen op mijn gemak en zelfs met trots rondloop denk ik terug aan deze overtuiging. Hier ben ik een moment echt anders dan de meesten en omdat ik de overtuiging zo voor waarheid heb aangenomen voelt het juist heel vertrouwd zo.

Eerlijk is eerlijk ik heb niemand anders rond zien lopen met eenzelfde soort littekens. Ook de tijd vooraf mijn operatie heb ik mij meermaals afgevraagd over hoe het zou voelen om hier weer rond te lopen wetende dat er het nodige anders uit zal zien. Nimmer heeft het mij er van weerhouden om weer naakt te gaan.

Op de sportschool onder de douche had ik al ervaren dat ik totaal geen schaamte voel en dat ik eerder trots voel. De littekens lijken een soort van oorlog/strijd te hebben overwonnen weer te geven. Als ik er na kijk zie ik mezelf als een heuse warrior. Met trots draag ik mijn littekens.

Dan herinner ik mij ineens weer de kaarten, die ik al vanaf mijn tienertijd in bezit ben en weet ze binnen 2 seconden te vinden…..Zal dit het dan zijn?

Kelly – Komend uit de oorlog

En terwijl ik dit typ biggelt er weer een traan over mijn wang en ik merk op dat ik moe ben, moe van het strijden. Strijden om gezien te worden, strijden om mij veilig te stellen, strijden om anders te zijn, strijden om de beste te zijn, strijden om de kanker uit mijn lijf te krijgen, strijden om ‘beter’ te worden. Beter dan wat? Juist dat laatste heeft bij mijn besluit om me te laten opereren zo zwaar gewogen.

Ik ben er oprecht klaar mee. Ik ben meer dan genoeg. Ik ben perfect met al mijn imperfecties. Dat is wat ik gisteren gedurende de hele dag op onbewust niveau heb gevoeld. Ik en mijn lijf zijn perfect en mijn hemel wat voelt het goddelijk om dit te kunnen voelen, uit te spreken en op te schrijven!

Alweer zes(!) weken post operatie en ik kan niet anders dan zeggen dat het herstel nog steeds zeer voorspoedig gaat. Gisteren ben ik weer op controle bij mijn plastisch chirurg geweest. Dit was de eerste keer na mijn ontslag dat hij mijzelf weer zag.

Fit en rechtop loop ik zijn kantoor in en hij concludeert dat ik er goed uit zie en ik krijg hier een compliment over. Nieuwsgierig naar het resultaat hij en ik vooral naar zijn bevindingen over het resultaat, ontkleed ik mijn boven lichaam. Keurig rechtop en best heel trots show ik het resultaat van zijn expertise. Zowel arts als assistente kijken verbaasd en verwonderd naar mijn lijf. “Zoo dat ziet er fraai uit!” is het eerste wat ik hoor.

De Assistente die zelf ook een buikwand correctie heeft gehad kijkt bewonderend naar mijn buik. “Prachtig hoor” zegt ze dan. Dr. Schellenkens is zeer tevreden en geeft aan dat de meeste vrouwen 6 weken post operatie meer ‘klachten’ hebben en de genezing trager verloopt.

Dok geeft aan dat de tepelhof gemakkelijk een beetje kleiner gemaakt kunnen worden over ca. een maand of vier. Doordat de gereconstrueerde tepel nu niet meer ‘samentrekt’ lijkt hij groter dan de andere, terwijl hij exact op de rand van de tepelhof heeft gesneden. Dit is een poliklinische ingreep onder plaatselijke verdoving dus te overzien. Zodra dat goed geheeld is kan de tepel met 3D tatoeëring op kleur gemaakt worden en is het kunstwerk af. Zo blij mee.

Het volgende bezoek van die ochtend was aan mijn oncologisch chirurg. Voor mij was dit een belangrijk gesprek. Mede zijn visie op na behandelen bepaald of ik mijn weg vervolg of een afslag ga maken.

Het was vooral een heel verrassend gesprek omdat hij direct al begon met: “Nou dit is wat mij betreft een afrondend gesprek”. Dit zegt eigenlijk al alles en ondanks dit praten we nog een half uur open en eerlijk waarbij de pathologische uitslagen worden besproken en de standaard nabehandelingen die in de literatuur staan beschreven.

Dit laatste zei hij heel expliciet en toen ik hem op de man af vroeg wat zou u doen in mijn geval? Wat is uw advies aan mij? Toen antwoorden hij: “Ik zou doorgaan met de Tamoxifen en verder herstellen en het aankijken”. De afgelopen twee jaar laten zien dat er geen of nauwelijks groei aanwezig is geweest en ik verwacht geen schokkende dingen. Gewoon over een jaar terugkomen en dan opnieuw screenen.

Het gesprek verliep buitengewoon vloeiend en alle vragen die ik had kwamen als vanzelf aan bod. Dit maakt dat we er een heel goed gevoel aan over hebben gehouden en dat het pad wat ik aan het bewandelen ben nog steeds als het juiste voelt.

Tijdens de lunch zaten Eline en ik zoals altijd de ochtend en het verloop te analyseren. Nu besluiten om radiotherapie te gaan doen of alsnog een okselkliertoilet voelt als een schop na geven aan mijn gezonde lijf dat mega hard aan het werk is om het contract wat ik met haar heb gesloten, waar te maken. Nu moet ik mij uiteraard ook aan mijn deel van de afspraak houden.

De afspraak die ik met mijn tumoren heb gemaakt is dat zij zouden stoppen met groeien en kleiner worden zodat ik en dus ook zij, door kunnen leven en plezier maken. Een typische win-win situatie. Ik zal hierin mijn lijf ondersteunen door mijn buik en borst de rest van mijn leven te eren en te koesteren ipv af te kafferen en bekritiseren. Dat ik trots en zonder schaamte over mijn lijf verder leef en vooral geniet van het leven.

De afspraak met de radiotherapeut die vanmorgen gepland stond, heb ik gistermiddag ook direct geannuleerd. Dit past gewoonweg niet in het plaatje wat ik al de gehele tijd voor ogen heb. 2020 staat voor mij voor opbouwen en dat wat goed gaat verder uitdiepen. Iets nieuws zoals een bestralingsplan opstarten past hier domweg gewoon niet bij en voelt niet kloppend.

Ik hoor hierbij ook telkens nog de woorden van mijn chirurg: ”als blijkt dat er wel weer iets ontwikkeld, wat me sterk lijkt gezien uw gezonde situatie, dan kunnen die behandelingen altijd nog!”

Ja, een forse uitspraak van de hoofd chirurg en tevens voorzitter van het MDO waar je van alles van kunt vinden, maar wel eentje die past bij mij als mens. Hij ziet werkelijk hoe ik erbij zit. Kijkt niet alleen naar wat er voorgeschreven wordt maar ook naar mij, mijn visie en vooral mijn vitale voorkomen.

Zijn relaxte houding heeft niets te maken met nonchalance maar alles met jarenlange ervaring. Niets in zijn houding gaf urgentie, eigen belang of een dubbele agenda weer. Als hij ook maar iets van noodzaak had gevoeld dan hadden Eline en ik dit gevoeld, gezien en gehoord.

Eerlijker dan dit is er niet en zo komt er voorlopig een einde aan een intense tijd waarbij we elke 3 maanden in het ziekenhuis aan het screenen, regelen en analyseren waren.

Ik houd voorlopig twee maandelijks letterlijk de vinger aan de pols bij mijn ayurvedische helden, blijf naast hun kruiden medicatie en lifestyle adviezen mijn twee andere gouden middelen gebruiken. Tevens ga uiteraard door met dagelijks sporten en zorg vooral voor heel veel ontspanning en levensplezier!

En om op een gepaste manier en altijd in de vraag te blijven eindig ik met: Hoeveel beter dan dit wordt mijn vitale en gelukkige leven nog?

Liefs Kelly

Op de laatste dag van een bewogen jaar voor vele van ons gaan mijn gedachten nu uit naar Roan en alle andere verwonde zielen.

Al vanaf het steek incident is het hier thuis het gesprek van de dag want wat zeg je tegen je eigen kind als blijkt dat een klasgenootje is neergestoken door een ander kind?

Dat hij ligt te vechten voor zijn leven tijdens de kerstdagen en tijdens zijn eigen verjaardag? Dat het eerst de goede kant op lijkt te gaan en dan ineens heel hard de andere kant op gaat.

Gisteren is zijn klas bij elkaar gekomen wat gekenmerkt werd door een indrukwekkende stilte. Hoe ga je om met zulke life events? Wat doe je met al die gevoelens die in je lijf en hoofd loskomen?

Gisteravond zat ik samen met Thirza en haar vrienden in een open en soms kwetsbaar gesprek over wat je wel en niet met je ouders kunt en durft te bespreken.

Zo dankbaar voor de connectie met die kiddos en hun openheid. Wat hebben ze veel wijsheid in pacht en wat schuurt het toch steeds in mijn als ik hoor hoe slecht er naar ze geluisterd wordt! Ja, ook ik maak mij hier soms schuldig aan en ik weet ook dat het niet altijd bewust is.

We hebben geproost op het leven want elk van ons blijkt al een beste rugzak mee te dragen. De dood van een ouder, vechtscheidingen, drugsmisbruik en de angst om als ouder je kind achter te moeten laten omdat je te horen krijgt dat je een dodelijke ziekte zou hebben.

Niet gezien en gehoord worden in de pijn die dit soort life events met zich mee brengen maken de diepste sporen in hun jonge levens. En bij de een “knakt” er innerlijk eerder iets dan bij de ander.

De dood van Roan brengt veel boosheid met zich mee en het gevaar is dat jonge harten zich nu vullen met haat jegens de daders. Deze verzwaring van het hart is toxisch voor het kind zelf.

Laten we luisteren, echt luisteren naar onze kinderen. Geef ze ruimte voor de boze energie, zorg dat het er wél mag zijn en begeleid ze daarna ook naar andere emoties zoals verdriet en blijdschap zodat ze daar in de haat niet gaan ‘wonen’. Dat ze de weg weer terug vinden naar de warmte van hun hart.

Laten we als ouders onze harten opengooien voor al die kinderen, daders en slachtoffers die al zoveel hebben meegemaakt en zich zo slecht begrepen voelen door ons volwassenen.

Laten we ons bewust zijn van het feit dat we als ouders ook afslagen missen tijdens de opvoeding. Laten we hierin ook mild zijn naar onszelf zodat we dit ook naar anderen kunnen zijn. Laten we bewust zijn dat we elk moment opnieuw een keuze hebben om het anders te doen.

Ik heb zoveel steun aan jullie positieve bijdrage gehad voor, tijdens en na mijn opname laten we nu dezelfde helende energie sturen naar Roan, zijn familie, vrienden en dierbaren maar ook naar de familie van de daders.

Laten we het oordelen even achterwege laten en alle slachtoffers ons licht sturen. Dit is voor iedereen een afgrijselijke gebeurtenis.

We hebben gisteravond ons in elk van de betrokkenen te proberen te verplaatsen en ik kan je vertellen dat door je te verplaatsen in de ander, je een ienimie glimp opvangt van hoe het er nu thuis aan toe gaat en dat dit je nederig en stil maakt.

Het lot van alle betrokkenen is pittig, héél pittig. Ik wens ze dan ook heel veel liefde en heling toe op deze reis