Vier weken post operatie

Op de een of andere manier vliegt de tijd voorbij en verbaas ik mij over het gemak van koest houden. Dit komt overigens vooral omdat ik een heerlijke boekenreeks van mijn werkgeefster heb gekregen waaraan ik echt hooked ben.

Het is jaren geleden dat ik mij echt aan een stuk door kon overgeven aan het lezen van een roman. Feit is ook dat wanneer ik hooked ben, ik dan niet veel meer in mijn huishouden uit voer en dat is in mijn normale leven nou niet echt een goede combinatie. Nu dus uitermate geschikt!

Afijn het herstel verloopt echt voorspoedig en de littekens zijn helemaal dicht en zien er strak uit. Wel komen er aan de rechterkant van mijn buikwond een zestal oplosbare hechtingen door de naad heen naar buiten toe, blijkbaar duwt mijn lijf deze eruit. Ik kan inmiddels weer rechtop staan maar niet de hele tijd.

Afgelopen vrijdag ben ik naar mijn ayurvedische arts geweest om te checken hoe ik ervoor sta. Zeker m.b.t. mijn lymfeklieren best een heel belangrijk consult voor mij. Gelukkig was de uitkomst heel positief en komt het er op neer dat het na behandelen zoals voorgesteld in het ziekenhuis niet noodzakelijk is.

Nu ben ik van zowel een okselkliertoilet als bestralen geen fan dus het doet mij goed dit te horen. Toch ga ik in januari wel op gesprek met een radiotherapeut en chirurg om de geboden opties te bespreken. Ik realiseer dat deze opties gebaseerd zijn op angst, iets wat hoogtij viert in dat systeem.

Gedurende deze reis heb ik iedere keer meerder kanten van mogelijkheden onderzocht om daaruit een beslissing te nemen die goed voelt voor mij en mijn lijf. En nogmaals er worden nergens garanties gegeven en hierna ben ik ook niet naar op zoek.

Voor mij ligt het antwoord in mijzelf en een gedegen research hoort hier ook bij. Pas als ik alle kanten ken kan ik afwegen wat past voor mij en dan nog stel ik de bekende vraag: Wat is er nog meer mogelijk?

Ik begrijp heel goed dat er nu mensen zijn die op hun achterste benen staan omdat deze arts gezegd heeft dat het niet nodig is, bedenk wel dat ik al heel ver van het traditionele pad ben afgeweken en dat dit hoort bij mijn weg. Dus ik vraag je niet te oordelen over hem of over mij maar ons slechts als een inspiratiebron te zien. Deze artsen hebben mij namelijk in het begin ook echt geadviseerd om toch de chemo aan te nemen maar het is mijn eigen-wijsheid die anders besloot, waardoor ook zij verrast zijn over het verloop.

Zij hebben mij gedurende het jaar dat ik daar nu elke twee maanden kom, tegen alle verwachtingen in steeds verder in balans zien komen. Mijn immuunsteen voelen versterken en de kanker voelen terug trekken.

Dit maken zij niet of nauwelijks mee. Zij geven namelijk ook aan dat ze kanker niet kunnen genezen. Ze kunnen onbalans herstellen maar het is het lichaam wat zich dient te herpakken om een ziekte proces te keren. Pas wanneer de tumoren uit het lichaam zijn zoals dit nu bij het geval is, kunnen ze gaan opbouwen.

Hun doel van polsdiagnoses is namelijk het herstellen van de balans alvorens er ernstige ziektes ontstaan. Bij mij hadden ze mij vooral stabiel houden, als doel. Dat mijn lichaam echter al ging herstellen terwijl de tumoren nog in mijn lijf zaten, is bijzonder.

Nu gaan we dus ook verder met de balans verder herstellen, de wortel van het probleem aanpakken en opbouwen. Met alle vertrouwen in mijn lijf, mijn eigenwijsheid en de kunde van hen maak ik de overstap naar 2020.

Hiermee sluit ik een intens tijdperk af waar ik ontzettend veel geleerd heb en waar ik met ontzag en respect op terug kijk. Ik realiseer mij dat ik tot zoveel meer in staat ben dan ik ooit van te voren kon bedenken en dat alleen al is goud waard.

Ik wil jullie allemaal nogmaals bedanken voor alle steun die ik heb mogen ontvangen. Ik durf hardop te beweren dat mijn voorspoedig herstel ook te danken is aan deze positieve bijdrage.

Het is heel clichƩ maar aangezien ik ervaringsdeskundige ben, wens ik naast een fijne kerst jullie allemaal een gezond 2020 toe waarbij jullie omringt mogen worden door liefdevolle energieƫn.

Liefs Kelly

14 dagen post operatie

Alweer veertien dagen geleden lag in de Ok en werd mijn lijf verlost van een drietal tumoren en mocht mijn lijf een transformatie ondergaan door buikweefsel te transplanteren naar mijn ā€˜leeg gehaalde’ borst. Een ingenieus klusje die maar liefst 9 uur duurde.

Gisteren in het ziekenhuis de laatste niet oplosbare hechtingen verwijderd en de uitslag nogmaals besproken. Volgens de patholoog zijn alle snijvlakken van de borst schoon, wat natuurlijk super nieuws is. Hoewel ik niets anders had verwacht aangezien alles is weggehaald ipv borst besparend te werk gaan.

De aangedane lymfklier baart ze echter wel zorgen aangezien deze zo blijkt door de klierwand heen gegroeid is. Ze adviseren naast de immer terugkerende chemo, een okselkliertoilet of bestralen van de oksel om zo eventuele andere besmette lymfklieren aan te pakken.

Nu is het wel zo dat de tumoren meer dan 50% gereageerd hebben op de Tamoxifen en ook de tumor in de klier kleiner was geworden en dus niet meer actief aan het groeien was. Dit duidt erop dat de anti-hormonaal therapie in elk geval zin heeft en ik hier voorlopig ook mee verder ga.

Om wederom een duidelijke keuze te maken m.b.t. de oksel zal ik in januari de oncologisch chirurg en radiotherapeut spreken. Echter volgende week al heb ik weer een afspraak met mijn ayurvedische helden. Deze artsen zijn middels de polsdiagnose, in staat om te voelen of er nog blokkades in de lymfeklieren bevinden en of ze zich door het stelsel bewegen.

Deze metingen zijn in het verleden al meer accuraat geweest dan menig MRI of bloedonderzoek en ik vaar dan ook bind op hun waarnemingen. Voor nu nog geen verder gedoe aan mijn lijf. Eerst helemaal herstellen en sterker worden alvorens ik iets besluit. Mijn lijf heeft voorlopig wel even genoeg interventies meegemaakt!

Het leuke gedeelte van de dag speelde zich af op de poli van de plastische chirurg. 40 minuten te vroeg aanwezig en toch naar binnen geroepen worden door de vriendelijke zwangere plastisch chirurg. Na wat geklets te hebben over hoe ik mij voel en dat ik al vanaf afgelopen dinsdag helemaal pijn medicatie vrij ben, is het tijd om de wonden te bekijken en de niet oplosbare hechtingen te verwijderen.

Net zoals ze bij de ochtend visites tijdens de opname was ze ook nu weer zeer tevreden en onder de indruk van hoe het genezingsproces verloopt. De littekenlijn van heup naar heup is rustig, smal en strak. Ze zegt als je een jaar verder bent zie je hier nauwelijks meer iets van. Ik hoop het harte en zie ook wel dat het geheel SUPER strak gehecht is. Complimenten voor het hoofd van de plastisch chirurgie die mij onder handen heeft genomen samen met de lieve mevr. Dr. Maarsse.

Er is een klein plekje waar de wond iets wijkt en nog wat nat is, blijkbaar probeert mijn lichaam daar van iets af te komen door het naar buiten te stuwen. De rest is dicht en nauwelijks rood en ze had niet het idee dat dit plekje voor problemen zou kunnen zorgen.

Ook had deze dokter alle tijd voor mijn vragen, want dat ik deze had bleek wel. Er zijn mensen die niets willen weten en er zijn mensen die alles willen weten. Ik behoor tot de laatste groep en het liefst had ik de hele operatie op film gehad met begeleidende uitleg van wat ze nou precies hebben gedaan. Dit om de nieuwe gevoelens in mijn lijf beter te begrijpen en te aanvaarden.

Op sommige plekken voelt het beurs en pijnlijk aan en ik wil begrijpen hoe dit komt. Ik wil mijn veranderde lijf waar hele plekken doof en gevoelloos zijn en andere mega gevoelig zijn, opnieuw doorgronden.

Nieuwsgierig naar mijn vragen gaf ze uiterst duidelijk aan wat er gebeurd is en waarom bepaalde plekken nog pijnlijk voelen. Zo was er vanaf het moment dat ik bij kwam uit de narcose het gevoel alsof er een olifant op mijn borstbeen stond. Ondanks dat ik dit meerdere keren op de afdeling had aangegeven kreeg ik vage antwoorden als: door de narcose, niet diep genoeg ademen tot hoort er gewoon bij. Niet echt bevredigend en ook niet kloppend voor mij.

Nu vroeg ik haar of ze iets met mijn ribben hebben gedaan omdat ook de onderste rib voelt alsof deze een klap heeft gehad. ā€œJa, zegt ze we hebben om je borstslagader duidelijk te kunnen zien bij ƩƩn rib een stukje van ca. 2 cm weggekapt bij de aanhechting van je borstbeen en aan de OK-hond gegeven. Nee hoor, dat is een grapje van die hond is niet zo….ā€ We schoten kostelijk in de lach en mijn hemel wat fijn dat ze dat deed. Humor is echt het beste medicijn.

Zo ook de pijn boven mijn borst kon ik niet verklaren maar zij dus wel. Het blijkt dat de LAP in mijn borst aan een hechting hangt omdat ie door de zwaartekracht anders onderin het ā€˜huid envelop’ zakt en je dus een banaan-vormige borst krijgt. OMG als beelddenker is dit natuurlijk ook niet te doen.

Dit is dus tevens de reden dat ik 4 weken dag en nacht een postoperatieve BH moet dragen die ik overigens al zo vaak heb vervloekt omdat hij echt heel benauwd aanvoelde op de beurse plekken. ā€œJe wilt niet dat die hechting knapt, Kellyā€. Eh nee beter van niet!

Dit soort antwoorden helpt mij zo in het weer opnieuw vertrouwd raken van mijn lijf. Jullie begrijpen vast wel dat het antwoord van de verpleging: ā€œDat is nou eenmaal protocol!ā€ totaal geen toegevoegde waarde was en mij niet hielpen in het aanvaarden van zo’n strak ding om mijn aangedane lijf.

Nu ik terug kijk kom ik tot de conclusie dat de tijd echt voorbij is gevlogen. Al jullie support, berichten met een spoedig herstel gewenst snap ik nu ook beter. Je wenst iemand door die pijnlijke, intense en ongemakkelijke periode heen. Voor mijn gevoel liggen deze inmiddels achter mij. Dankbaar voor alle positieve vibes die jullie op welke manier dan ook toegezonden hebben en zo mijn genezingsproces ten goede zijn gekomen.

Druppelsgewijs komen de verzonden kaartjes nu toch ook op de akkers aan. Blijkbaar heeft het umc een hele drukke taak aan het sorteren van de kaarten en lopen ze zo’n 14 dagen achter op schema. Zelfs het ā€œverlorenā€ gewaande pakketje is vandaag aangekomen, me happy

Voor nu een heel fijn weekend gewenst en voor degene die zaterdag heerlijk gaan dansen de vraag om ook een dansje voor mij te doen? Ik kijk uit naar het moment dat ik zelf weer los kan!

Thuis!

Er zijn talloze redenen om te zeggen hoe fijn het is om weer thuis te zijn en hoewel het ff hangen trekken duwen was om een fijne “strandstoel” houding in mijn bed te creĆ«ren, is het toch gelukt en heb ik goed geslapen.

Wat een geluk toen ik het gordijn open deed en de wit bevroren natuur zag, eindelijk weer op mijn blote voeten door het gras lopen en de frisse lucht opsnuiven

Pure weldaad

En hoe mooi is het dat de kaartjes vanuit het ziekenhuis doorgestuurd zijn en ik deze alsnog op de mat heb!! Fijne dag mensen

3.0 versie

Vanmorgen de laatste twee drains uit mijn buik gegaan en eindelijk gedoucht! Mijn hemel wat fijn om weer schone haren te hebben i.p.v vast geplakt vet haar op je hoofd, uhg.

Heb gedurende de nacht last van nachtzweten en verheug me iedere keer op het schone bed na mijn intense ochtend ritueel en mijn haren werden met de dag vetter doordat zweten.

Ik mocht van de dokters vandaag al naar huis en ondanks dat de wonden heel mooi en rustig genezen, voelde dat voor mij te vroeg. Best spannend om straks weer thuis te zijn en niet steeds een deskundig paar ogen op korte afstand die de boel controleert.

Ik mag weer volledig vertrouwen op mezelf, wat ik voel Ć©n aankan. Nu is het momenteel wel zo dat alles wat ik voel behoorlijk “nieuw” is. Mijn hemel, dingen voelen op plekken waar je eerder geen weet van had.

De pijn medicatie wordt in fijn overleg afgebouwd. Vandaag al 50% minder en ja het is een stuk gevoeliger maar het is te doen, dus deze houden we nu weer even vast.

Kelly 3.0 on her way en gek genoeg heb ik er best schik in om deze transformatie te aanschouwen. Het lichaam is zo fucking intelligent!! Al die processen die nu in mij gaande zijn….ik lig vaak met verwondering over mijn nu nog pijnlijke buik en borst te aaien.

Wennen aan de 3.0 versie

Ps foto is van vanmorgen toen mijn schone haartjes weer licht krullend om mijn hoofd hingen, blij met haar

Update vanuit het ziekenhuis

De ochtend verliep ongewenst en onverwacht naar. Kreeg om 07.00 een potje met pijnmedicatie en twee uur later mijn ontbijt. De nuchtere maag was aanleiding om sky high te gaan en ik moest alle zeilen bijzetten om niet beroerd te voelen.

Helaas werd er van mij verwacht dat ik weer in beweging kwam en wel het liefst naar de badkamer zou lopen om mezelf te wassen. Ik gaf al aan dat dit onmogelijk was gezien het feit dat ik goed koekwaus was en elke vorm van bewegen me kots misselijk maakte

Vervolgens moest ik maar even goed gaan eten want dit kon zo niet. Ik kreeg een uur om me beter te gaan voelen. Ik had alleen maar behoefte aan mandarijnen. Toch op aandringen een eitje en een half broodje gegeten. En toen werd ik dus beroerd en dit duurde tot een uurtje of twee smiddags.

Ik werd net weer een beetje helder toen mijn vriendin met mijn dochter de kamer in liepen. Ik brak natuurlijk en legde uit wat er was en hoe graag ik zou willen dat ze zouden stoppen met pushen. Toen ze weer weg gingen was ik moe maar gelukkig weer helder in het hoofd.

Heeft die lieverd de verpleegster, die echt het beste met mij voor heeft uitgelegd dat ik heel goed weet wat mijn lijf nodig heeft Ʃn ze zich geen zorgen hoeft te maken over of ik wel genoeg koolhydraten en eiwitten binnenkrijg

Na wat gerust te hebben wilde wel ff van bed en heb ik maar liefst 15 minuten op een stoel naast mĆ­jn bed gezeten. Toen moest ik ook rap weer plat omdat ik dacht dat het anders vanzelf zou gaan….Ik zie mezelf nog geen wandelingetje maken. Mijn hemel wat kun je ver wegzakken zeg.

Ik slaap veel en heb dan weer hele heldere dromen en dan weer van die “loopjes” dat alles zich steeds maar herhaald en je geen steek verder komt. Krijg ook allerlei informatie binnen waarvan ik zelf nog niet zo goed weet hoe ik dit kan uitleggen. Dit komt t.z.t wel.

Hoewel ik dacht en ervaar dat ik een beste klap pijnbestrijding krijg, werd mijn vriendin vanmiddag verteld dat ik extreem weinig krijg / vraag. Dat ze met deze operaties echt meer geven Ʃn vragen. Nou ik kan je dit vertellen: van alle soorten drugs die ik al es geprobeerd heb is morfine echt bagger, hier raak ik niet aan verslaafd. Uhhgg

Mijn nieuwe borst doet het nog steeds goed en ook de buikwond gaat goed. De drains gaan er morgen al uit en dan zal de katheter er ook wel uitgaan. Voor dit laatste was ik wat bang maar het is het een geschenk om niet steeds te hoeven plassen. Ik kan gewoon de hele dag door zeiken.

Kon ook al redelijk op strekken al was dit geen doel op zich. Ik merkte dat ik rechter op zat dan verwacht. De komende dagen hopen dat ik steeds een beetje langer op kan blijven en dan pas wanneer ik het veilig vindt, richting huis.

Ah merk nu dat de 20.00 uur Oxycontin erin kikt. Mijn benen verlaten mijn lijf en ik ervaar een heel tintelend gevoel vlak buiten mijn fysieke lijf. Hopelijk laatste shot en morgen op paracetamol door. Nu in de overgave en afstemmen op andere dimensies

En nogmaals dank voor al jullie berichten on en offline. Ze zijn een steun voor mij

P.s. mensen die dit soort humorvolle kaarten sturen belanden op het bord Ɣchter mijn hoofdeinde. Niet te doen met een buikwond van heup tot heup

Twee dagen post operatie

De ochtend startte redelijk goed en ik heb me zelfs uit bed op een stoel bewogen! Tevens een wasbeurt plus wissel van het beddengoed. Lekker fris en afgemat mijn bed weer in gekropen.

Die buik staat zo strak dat rechtop staan kansloos is. Best wel beetje eng en vooral vreemd om te voelen. Alles voelt vreemd net alsof mijn lijf niet de mijne is. Mijn aanrakingen matchen totaal niet met voor de operatie

Rond twee uur kreeg ik het niet breed. Misselijk en branderige pijn aan mijn buikwond. Gelukkig kikte de morfine rap in en zakte ik weg in van die eindeloos herhalende drug dromen. Maar goed, ik sliep wel ergens op een bepaald niveau en om 17.00 deed ik mijn oogjes weer open.

De avond is ontspannen en goed verlopen. Geen extra pijnmedicatie nodig gehad en lekker ontspannen muziek filmpjes zitten kijken en luisteren en zo hier en daar een beste traan gelaten. Ik ga zo proberen te slapen. Om 23.00 nog een borstcontrole en dan om de 4 uur controle, dus gaat de goede kant op en kan ik steeds wat langer achter elkaar slapen

Blijkbaar valt het zelf meegenomen gezonde eten niet zo best want daar werd ik steeds misselijk van. Nu alweer uren goed en helder in mijn hoofd omdat ik nauwelijks eet. De conditionering “Je moet goed eten, dan sterk je snel aan” is niet goed bevallen.

Als het lichaam zo’n trauma ervaart, wil het niet eten omdat het op heling is gericht. Dat fasten ook tijdens herstel is meer iets voor mijn lijf….

Welterusten en bedankt voor alle steun, zo fijn

Opname dag

Relaxed lig ik op mijn bed na een intense dag, in de o zo gewenste eenpersoonskamer. Gedoucht met hibiscrub, mijn neus vol bacterie dodende zalf, een kast en koelkast vol zelf meegenomen aansterk voer en tot slot op mijn romp allerlei incisie lijnen die de aanstaande veranderingen van mijn lijf aangeven.

Mijn borstweefsel zal (huidbesparend) geheel worden verwijderd (amputatie) en direct zal dit gebied worden opgevuld met een gedeelte van mijn buikweefsel, zie foto met tekening

Een beste lap buik zal worden verwijderd zoals je kunt zien op de foto en ik zal de komende dagen niet rechtop kunnen staan of me überhaupt kunnen bewegen. Vanaf morgenochtend 08:00 tot ca 16:00 zal ik op de OK liggen.

Een waar kunstwerk zal er geleverd worden, want hoe prachtig is het dat er een nieuwe borst gecreƫerd kan worden van eigen weefsel!? Utrecht voelt in alle opzichten FIJN.

Het team wat vanmiddag nauwkeurig alle lijnen heeft gezet, mijn vragen heeft beantwoord Ć©n mijn laatste beetje onzekerheid heeft weggenomen voelt als een top team. Dankbaar dat er gedurende de dag voortdurend signalen van ‘boven’ komen die mij begeleiden op dit pad.

Dankbaar dat mijn vriendinnen Eline en Linda mij in dit alles zo bij staan. Gefascineerd door wat mogelijk is kijken ze mee en samen met mij uit naar het resultaat!

Ook ben ik intens dankbaar voor de stroom lieve berichtjes via Whatsapp, Messenger, Facebook en de kaartjes die ik ontvangen heb. Zo ontzettend mooi om jullie steun te voelen

De tranen die nu nog vloeien zijn van pure dankbaarheid en ik voel mij nederig onder zoveel liefde. Angst heeft geen plaats in een hart wat overloopt van vertrouwen en liefde voor het leven. De set van Hessel zal morgen gedurende de operatie aanstaan(Ʃn daarna) en voor wie wil heb ik hier de link. Ik zeg lekker mee aanzetten en genieten:

https://www.dropbox.com/s/mjx3kxsn52ri2gp/Kelly%27s%20Recovery%20Mix%2015-11-2019.mp3?dl=0

Nog een vraagje aan jullie: morgenochtend zal ik voorafgaand aan de operatie, tussen 06:00 en 07:00 een diepe meditatie ingaan en voor wie wil en kan nodig ik je uit om mee te reizen en een lichtcirkel te creĆ«ren waarin ik en ‘mijn’ operatie team zich gedragen en licht mogen voelen (en alles wat dit tegenhoudt ont-creĆ«er en vernietig ik)

Ps. Voor degene die langs willen komen, graag eerst een berichtje doen! Verrassingen kan ik vermoedelijk de eerste dagen nog niet zo goed handelen, dat komt later weer

Vakantie gevoel

Afgelopen vrijdag was mijn laatste werkdag voor de operatie en mijn herstel. Dit jaar kom ik nl niet meer terug op de werkvloer. Het voelde raar. De hele dag door voelde ik een soort zenuwachtig gekriebel in mijn buik. Alsof ik op vakantie ga maar ook wat de zenuwen of ik alles wel goed heb doorgenomen en achterlaat aan mijn collega’s.

Wat ga ik mijn lieve en grappige collega’s missen. En wat is het fijn om in het nieuwe jaar terug te keren naar een plaats waar het beste van mij naar boven komt! Dankbaar voor de presentjes die ik van ze heb mogen ontvangen, maar vooral de woorden die naar mij zijn uitgesproken en geschreven, zijn mij dierbaar.

De operatie is pas de 28ste en om te zakken in de energie leek het mij beter om wat eerder te stoppen met werken. Ik heb mijn planning gemaakt. De ochtenden staan in het teken van spoelen, sporten en sauna, diverse leuke uitstapjes, een weekendje Rotterdam, nog twee mooie kleur/style adviezen(ja zelfs in mijn vakantie, het is en blijft mijn hobby), fijne behandelingen en relaxmomenten.

Dat laatste is nu nog even lastig. Het dagelijks ritme zit nog in mijn lijf en hoofd. Mijn huis wil opgeruimd worden, het stof, de was en allerlei niet leuke huishoudelijke taken vliegen mij aan. Ik heb er nu tijd voor maar zo geen zin in. Dit hoort nog even niet bij vakantie!

Mijn zoon vind het maar gek dat ik het vakantie noem. Ach ja het is maar wat je er van maakt lieverd. We hebben allemaal de keuze om iets zwaar of licht te maken en ik kies voor het laatste. Leuke dingen inplannen en vanuit totale relaxheid een operatie in gaan lijkt mij prettiger dan nu op de bank te gaan zitten zenuwen…

Mijn vakantie kon overigens niet beter beginnen. Een poosje geleden heb ik mijn dierbare vriend Hessel gevraagd om een extra lange set op te nemen met als intentie mijn hersteltijd te verlichten. De set is voor tijdens en vooral voor na de operatie, als ik ā€˜waus’ van de morfine in mijn bed hang, dan is er vast niks fijner om mij te verenigen met mijn lievelingsmuziek.

Hessel weet beter dan wie dan ook dit te vertalen dus is hij met al zijn liefde voor onze vriendschap aan het co-creƫren gegaan.Healing, love, hope, trust, strenght, surrender en dat soort energie heeft hij weten te vertalen in een prachtige 7.5 uur durende set die we afgelopen vrijdagavond samen alvast hebben geluisterd en be-leefd.

Geraakt tot in het diepste van mijn ziel. Tranen die mogen vloeien. Gedragen worden door zulke liefhebbende vrienden, die exact de juiste snaar weet te raken. De dagen na de operatie zal deze set als een baken fungeren terwijl mijn lijf zichzelf heelt. Hoeveel beter dan dit wordt het nog?

HOLY FUCK

Dat moment dat je te horen en te zien krijgt dat wat ik al die tijd al voelde, nu ook via de reguliere geneeskunde dat “dit gevoel en innerlijk weten klopt”

Vandaag stonden de laatste vier gesprekken met de plastisch-, en oncologisch chirurg, oncoloog en de mammacare verpleegkundige gepland waar we de voortgang en de aanstaande operatie nog eens doornemen.

Met de oncologisch chirurg bespreken we de uitslag van de laatste MRI (vorige week). Hij lepelt op dat er niet een noemenswaardige verandering zichtbaar is t.o.v. de voor laatste MRI. Dan vraag ik hem hoe het beeld eruit ziet als hij de laatste MRI vergelijkt met de eerste? En samen bekijken we de beelden.

Ehhh jaha…. dan ziet het er eigenlijk heel positief uit! De grootte, hardheid en de intensiteit van de tumor is wel degelijk afgenomen. Zelfs het aantal blijft nu steken op 2 misschien 3.

Ik vraag hem of dit met hun behandeling (Tamoxifen) te maken heeft waarop hij resoluut antwoord met nee, niet in deze vorm. Dit beeld schrijf ik niet toe aan de tamoxifen. Soms gaat het lichaam het zelf opruimen maar dat heb ik bij huidkanker wel eens gezien maar niet met borstkanker.

Mijn oncoloog spreekt zich er echter niet zo over uit en blijft vaag op de vraag. Zij probeert met de liefdevolle opmerking: “ik gun jouw de beschermende kracht van chemo”, ook nu weer te paaien met een chemo kuur en bestralingen nadien.

We kijken elkaar zacht en lachend aan en ze vervolgt “maar dat ga jij toch niet doen hahaha”. Dat klopt, zeker nu ik bevestigt heb gekregen wat ik intern al wist en ook al via mijn ayurvedisch arts anderhalve week geleden te horen heb gekregen.

I fucking did it! Ik heb het gewoon geflikt…..op mijn eigen-wijze-niet-giftige manier.

Dit kwartje viel op vrijdag 18 oktober al overduidelijk. De dag dat Suraj (ayurvedisch arts die ik meer vertrouw dan de reguliere artsen) mij vertelde dat hij geen rondzwervende tumoractiviteit kon waarnemen en slechts de blokkade’s (tumor in borst en lymfeklier) nog voelde maar dat mijn dosha’s compleet in balans zijn. Zelfs hij was onder de indruk van dit verloop.

Huilend van geluk, overweldigt door het trotse gevoel en realiserend wat voor bizarre weg ik de afgelopen twee jaar heb bewandeld, liep ik de zaak weer in. Geschrokken door de tranen deed ik mijn verhaal al bij mijn collega’s.

Vandaag dus het visuele bewijs, erkent door de mensen die vinden dat zij er de het meeste verstand van hebben. Dat ik wel degelijk in staat ben om een volgens zeggen een ‘kwaadaardigheid’ te stoppen en om te keren.

Voor de mensen die nu denken: ja maar jij hebt vast een veel minder erge en beter te behandelen kankersoort dan die van mijn zus, vriendin, tante en/of nicht: Nee, dat heb ik niet. Als je eens wist wat voor bombardement aan prognose’s, gif en bestralingen ze mij wilden geven om de, let op: Levensbedreigende ziekte te lijf gaan, dan had je dit niet gezegd of zelfs maar gedacht.

Ja, ik was er redelijk vroeg bij maar het tumorproces stoppen en omkeren was niet iets wat vanzelf ging. Hiervoor heb ik heel wat gedaan en doorstaan. En ja dit heb ik weten te manifesteren door links af te slaan ipv rechtsaf zoals de meesten doen. En ja hier ben ik rete trots op!

Ik ben intens dankbaar voor het als maar groeiende vertrouwen in mijzelf, discipline, mijn lijf, de inzichten, de signalen in de vorm van cadeautjes op het pad, de hulpbronnen, mijn behandelend artsen uit verschillende disciplines en vrienden die aldoor zij aan zij met mij staan.

Nimmer heb ik gevoeld dat ik het alleen moest doen, altijd heb ik geweten dat ik het zelf moet doen en dat niemand anders dit voor mij kan doen. Dit is mijn pad en ik vindt het een waanzinnig pad en het is er echt eentje voor in de boeken.

De laatste hoofdstukken worden de komende twee maanden geschreven. 2020 wordt het jaar van mijn wedergeboorte. Mijn oude ik vol overtuigingen die mij niet meer dienen en zelfs niet van mij waren, laat ik achter mij. De slogan die ik al geruime tijd roep, is:

Mij krijg je de pis niet meer lauw!

Een ochtend vullend programma

Twee CT scans van de buik. Dat was een bijzondere gewaarwording. Het contrast wat ze gebruiken zorgt voor een kortdurende hitte door het lijf waardoor je zelfs het gevoel hebt dat je aan het plassen bent

De smaak in je mond lijkt alsof je een slokje oplosmiddel hebt gehad. Ugh

MRI is een grote magnetron en daar wordt weer een ander contrast gebruikt. Zelfde smerige smaak in mijn mond. Hier wordt je ook nog eens van binnenuit opgewarmd en dat maakt dat ik wederom beroerd uit dat ding kom. Nu richting bloedafname waar ze niet het reeds aan geprikte infuus willen gebruiken en dan nog door naar de pre operatieve screening.