Categorie: Blij zijn

Op de een of andere manier vliegt de tijd voorbij en verbaas ik mij over het gemak van koest houden. Dit komt overigens vooral omdat ik een heerlijke boekenreeks van mijn werkgeefster heb gekregen waaraan ik echt hooked ben.

Het is jaren geleden dat ik mij echt aan een stuk door kon overgeven aan het lezen van een roman. Feit is ook dat wanneer ik hooked ben, ik dan niet veel meer in mijn huishouden uit voer en dat is in mijn normale leven nou niet echt een goede combinatie. Nu dus uitermate geschikt!

Afijn het herstel verloopt echt voorspoedig en de littekens zijn helemaal dicht en zien er strak uit. Wel komen er aan de rechterkant van mijn buikwond een zestal oplosbare hechtingen door de naad heen naar buiten toe, blijkbaar duwt mijn lijf deze eruit. Ik kan inmiddels weer rechtop staan maar niet de hele tijd.

Afgelopen vrijdag ben ik naar mijn ayurvedische arts geweest om te checken hoe ik ervoor sta. Zeker m.b.t. mijn lymfeklieren best een heel belangrijk consult voor mij. Gelukkig was de uitkomst heel positief en komt het er op neer dat het na behandelen zoals voorgesteld in het ziekenhuis niet noodzakelijk is.

Nu ben ik van zowel een okselkliertoilet als bestralen geen fan dus het doet mij goed dit te horen. Toch ga ik in januari wel op gesprek met een radiotherapeut en chirurg om de geboden opties te bespreken. Ik realiseer dat deze opties gebaseerd zijn op angst, iets wat hoogtij viert in dat systeem.

Gedurende deze reis heb ik iedere keer meerder kanten van mogelijkheden onderzocht om daaruit een beslissing te nemen die goed voelt voor mij en mijn lijf. En nogmaals er worden nergens garanties gegeven en hierna ben ik ook niet naar op zoek.

Voor mij ligt het antwoord in mijzelf en een gedegen research hoort hier ook bij. Pas als ik alle kanten ken kan ik afwegen wat past voor mij en dan nog stel ik de bekende vraag: Wat is er nog meer mogelijk?

Ik begrijp heel goed dat er nu mensen zijn die op hun achterste benen staan omdat deze arts gezegd heeft dat het niet nodig is, bedenk wel dat ik al heel ver van het traditionele pad ben afgeweken en dat dit hoort bij mijn weg. Dus ik vraag je niet te oordelen over hem of over mij maar ons slechts als een inspiratiebron te zien. Deze artsen hebben mij namelijk in het begin ook echt geadviseerd om toch de chemo aan te nemen maar het is mijn eigen-wijsheid die anders besloot, waardoor ook zij verrast zijn over het verloop.

Zij hebben mij gedurende het jaar dat ik daar nu elke twee maanden kom, tegen alle verwachtingen in steeds verder in balans zien komen. Mijn immuunsteen voelen versterken en de kanker voelen terug trekken.

Dit maken zij niet of nauwelijks mee. Zij geven namelijk ook aan dat ze kanker niet kunnen genezen. Ze kunnen onbalans herstellen maar het is het lichaam wat zich dient te herpakken om een ziekte proces te keren. Pas wanneer de tumoren uit het lichaam zijn zoals dit nu bij het geval is, kunnen ze gaan opbouwen.

Hun doel van polsdiagnoses is namelijk het herstellen van de balans alvorens er ernstige ziektes ontstaan. Bij mij hadden ze mij vooral stabiel houden, als doel. Dat mijn lichaam echter al ging herstellen terwijl de tumoren nog in mijn lijf zaten, is bijzonder.

Nu gaan we dus ook verder met de balans verder herstellen, de wortel van het probleem aanpakken en opbouwen. Met alle vertrouwen in mijn lijf, mijn eigenwijsheid en de kunde van hen maak ik de overstap naar 2020.

Hiermee sluit ik een intens tijdperk af waar ik ontzettend veel geleerd heb en waar ik met ontzag en respect op terug kijk. Ik realiseer mij dat ik tot zoveel meer in staat ben dan ik ooit van te voren kon bedenken en dat alleen al is goud waard.

Ik wil jullie allemaal nogmaals bedanken voor alle steun die ik heb mogen ontvangen. Ik durf hardop te beweren dat mijn voorspoedig herstel ook te danken is aan deze positieve bijdrage.

Het is heel cliché maar aangezien ik ervaringsdeskundige ben, wens ik naast een fijne kerst jullie allemaal een gezond 2020 toe waarbij jullie omringt mogen worden door liefdevolle energieën.

Liefs Kelly

Alweer veertien dagen geleden lag in de Ok en werd mijn lijf verlost van een drietal tumoren en mocht mijn lijf een transformatie ondergaan door buikweefsel te transplanteren naar mijn ‘leeg gehaalde’ borst. Een ingenieus klusje die maar liefst 9 uur duurde.

Gisteren in het ziekenhuis de laatste niet oplosbare hechtingen verwijderd en de uitslag nogmaals besproken. Volgens de patholoog zijn alle snijvlakken van de borst schoon, wat natuurlijk super nieuws is. Hoewel ik niets anders had verwacht aangezien alles is weggehaald ipv borst besparend te werk gaan.

De aangedane lymfklier baart ze echter wel zorgen aangezien deze zo blijkt door de klierwand heen gegroeid is. Ze adviseren naast de immer terugkerende chemo, een okselkliertoilet of bestralen van de oksel om zo eventuele andere besmette lymfklieren aan te pakken.

Nu is het wel zo dat de tumoren meer dan 50% gereageerd hebben op de Tamoxifen en ook de tumor in de klier kleiner was geworden en dus niet meer actief aan het groeien was. Dit duidt erop dat de anti-hormonaal therapie in elk geval zin heeft en ik hier voorlopig ook mee verder ga.

Om wederom een duidelijke keuze te maken m.b.t. de oksel zal ik in januari de oncologisch chirurg en radiotherapeut spreken. Echter volgende week al heb ik weer een afspraak met mijn ayurvedische helden. Deze artsen zijn middels de polsdiagnose, in staat om te voelen of er nog blokkades in de lymfeklieren bevinden en of ze zich door het stelsel bewegen.

Deze metingen zijn in het verleden al meer accuraat geweest dan menig MRI of bloedonderzoek en ik vaar dan ook bind op hun waarnemingen. Voor nu nog geen verder gedoe aan mijn lijf. Eerst helemaal herstellen en sterker worden alvorens ik iets besluit. Mijn lijf heeft voorlopig wel even genoeg interventies meegemaakt!

Het leuke gedeelte van de dag speelde zich af op de poli van de plastische chirurg. 40 minuten te vroeg aanwezig en toch naar binnen geroepen worden door de vriendelijke zwangere plastisch chirurg. Na wat geklets te hebben over hoe ik mij voel en dat ik al vanaf afgelopen dinsdag helemaal pijn medicatie vrij ben, is het tijd om de wonden te bekijken en de niet oplosbare hechtingen te verwijderen.

Net zoals ze bij de ochtend visites tijdens de opname was ze ook nu weer zeer tevreden en onder de indruk van hoe het genezingsproces verloopt. De littekenlijn van heup naar heup is rustig, smal en strak. Ze zegt als je een jaar verder bent zie je hier nauwelijks meer iets van. Ik hoop het harte en zie ook wel dat het geheel SUPER strak gehecht is. Complimenten voor het hoofd van de plastisch chirurgie die mij onder handen heeft genomen samen met de lieve mevr. Dr. Maarsse.

Er is een klein plekje waar de wond iets wijkt en nog wat nat is, blijkbaar probeert mijn lichaam daar van iets af te komen door het naar buiten te stuwen. De rest is dicht en nauwelijks rood en ze had niet het idee dat dit plekje voor problemen zou kunnen zorgen.

Ook had deze dokter alle tijd voor mijn vragen, want dat ik deze had bleek wel. Er zijn mensen die niets willen weten en er zijn mensen die alles willen weten. Ik behoor tot de laatste groep en het liefst had ik de hele operatie op film gehad met begeleidende uitleg van wat ze nou precies hebben gedaan. Dit om de nieuwe gevoelens in mijn lijf beter te begrijpen en te aanvaarden.

Op sommige plekken voelt het beurs en pijnlijk aan en ik wil begrijpen hoe dit komt. Ik wil mijn veranderde lijf waar hele plekken doof en gevoelloos zijn en andere mega gevoelig zijn, opnieuw doorgronden.

Nieuwsgierig naar mijn vragen gaf ze uiterst duidelijk aan wat er gebeurd is en waarom bepaalde plekken nog pijnlijk voelen. Zo was er vanaf het moment dat ik bij kwam uit de narcose het gevoel alsof er een olifant op mijn borstbeen stond. Ondanks dat ik dit meerdere keren op de afdeling had aangegeven kreeg ik vage antwoorden als: door de narcose, niet diep genoeg ademen tot hoort er gewoon bij. Niet echt bevredigend en ook niet kloppend voor mij.

Nu vroeg ik haar of ze iets met mijn ribben hebben gedaan omdat ook de onderste rib voelt alsof deze een klap heeft gehad. “Ja, zegt ze we hebben om je borstslagader duidelijk te kunnen zien bij één rib een stukje van ca. 2 cm weggekapt bij de aanhechting van je borstbeen en aan de OK-hond gegeven. Nee hoor, dat is een grapje van die hond is niet zo….” We schoten kostelijk in de lach en mijn hemel wat fijn dat ze dat deed. Humor is echt het beste medicijn.

Zo ook de pijn boven mijn borst kon ik niet verklaren maar zij dus wel. Het blijkt dat de LAP in mijn borst aan een hechting hangt omdat ie door de zwaartekracht anders onderin het ‘huid envelop’ zakt en je dus een banaan-vormige borst krijgt. OMG als beelddenker is dit natuurlijk ook niet te doen.

Dit is dus tevens de reden dat ik 4 weken dag en nacht een postoperatieve BH moet dragen die ik overigens al zo vaak heb vervloekt omdat hij echt heel benauwd aanvoelde op de beurse plekken. “Je wilt niet dat die hechting knapt, Kelly”. Eh nee beter van niet!

Dit soort antwoorden helpt mij zo in het weer opnieuw vertrouwd raken van mijn lijf. Jullie begrijpen vast wel dat het antwoord van de verpleging: “Dat is nou eenmaal protocol!” totaal geen toegevoegde waarde was en mij niet hielpen in het aanvaarden van zo’n strak ding om mijn aangedane lijf.

Nu ik terug kijk kom ik tot de conclusie dat de tijd echt voorbij is gevlogen. Al jullie support, berichten met een spoedig herstel gewenst snap ik nu ook beter. Je wenst iemand door die pijnlijke, intense en ongemakkelijke periode heen. Voor mijn gevoel liggen deze inmiddels achter mij. Dankbaar voor alle positieve vibes die jullie op welke manier dan ook toegezonden hebben en zo mijn genezingsproces ten goede zijn gekomen.

Druppelsgewijs komen de verzonden kaartjes nu toch ook op de akkers aan. Blijkbaar heeft het umc een hele drukke taak aan het sorteren van de kaarten en lopen ze zo’n 14 dagen achter op schema. Zelfs het “verloren” gewaande pakketje is vandaag aangekomen, me happy

Voor nu een heel fijn weekend gewenst en voor degene die zaterdag heerlijk gaan dansen de vraag om ook een dansje voor mij te doen? Ik kijk uit naar het moment dat ik zelf weer los kan!

Vanmorgen de laatste twee drains uit mijn buik gegaan en eindelijk gedoucht! Mijn hemel wat fijn om weer schone haren te hebben i.p.v vast geplakt vet haar op je hoofd, uhg.

Heb gedurende de nacht last van nachtzweten en verheug me iedere keer op het schone bed na mijn intense ochtend ritueel en mijn haren werden met de dag vetter doordat zweten.

Ik mocht van de dokters vandaag al naar huis en ondanks dat de wonden heel mooi en rustig genezen, voelde dat voor mij te vroeg. Best spannend om straks weer thuis te zijn en niet steeds een deskundig paar ogen op korte afstand die de boel controleert.

Ik mag weer volledig vertrouwen op mezelf, wat ik voel én aankan. Nu is het momenteel wel zo dat alles wat ik voel behoorlijk “nieuw” is. Mijn hemel, dingen voelen op plekken waar je eerder geen weet van had.

De pijn medicatie wordt in fijn overleg afgebouwd. Vandaag al 50% minder en ja het is een stuk gevoeliger maar het is te doen, dus deze houden we nu weer even vast.

Kelly 3.0 on her way en gek genoeg heb ik er best schik in om deze transformatie te aanschouwen. Het lichaam is zo fucking intelligent!! Al die processen die nu in mij gaande zijn….ik lig vaak met verwondering over mijn nu nog pijnlijke buik en borst te aaien.

Wennen aan de 3.0 versie

Ps foto is van vanmorgen toen mijn schone haartjes weer licht krullend om mijn hoofd hingen, blij met haar

Relaxed lig ik op mijn bed na een intense dag, in de o zo gewenste eenpersoonskamer. Gedoucht met hibiscrub, mijn neus vol bacterie dodende zalf, een kast en koelkast vol zelf meegenomen aansterk voer en tot slot op mijn romp allerlei incisie lijnen die de aanstaande veranderingen van mijn lijf aangeven.

Mijn borstweefsel zal (huidbesparend) geheel worden verwijderd (amputatie) en direct zal dit gebied worden opgevuld met een gedeelte van mijn buikweefsel, zie foto met tekening

Een beste lap buik zal worden verwijderd zoals je kunt zien op de foto en ik zal de komende dagen niet rechtop kunnen staan of me überhaupt kunnen bewegen. Vanaf morgenochtend 08:00 tot ca 16:00 zal ik op de OK liggen.

Een waar kunstwerk zal er geleverd worden, want hoe prachtig is het dat er een nieuwe borst gecreëerd kan worden van eigen weefsel!? Utrecht voelt in alle opzichten FIJN.

Het team wat vanmiddag nauwkeurig alle lijnen heeft gezet, mijn vragen heeft beantwoord én mijn laatste beetje onzekerheid heeft weggenomen voelt als een top team. Dankbaar dat er gedurende de dag voortdurend signalen van ‘boven’ komen die mij begeleiden op dit pad.

Dankbaar dat mijn vriendinnen Eline en Linda mij in dit alles zo bij staan. Gefascineerd door wat mogelijk is kijken ze mee en samen met mij uit naar het resultaat!

Ook ben ik intens dankbaar voor de stroom lieve berichtjes via Whatsapp, Messenger, Facebook en de kaartjes die ik ontvangen heb. Zo ontzettend mooi om jullie steun te voelen

De tranen die nu nog vloeien zijn van pure dankbaarheid en ik voel mij nederig onder zoveel liefde. Angst heeft geen plaats in een hart wat overloopt van vertrouwen en liefde voor het leven. De set van Hessel zal morgen gedurende de operatie aanstaan(én daarna) en voor wie wil heb ik hier de link. Ik zeg lekker mee aanzetten en genieten:

https://www.dropbox.com/s/mjx3kxsn52ri2gp/Kelly%27s%20Recovery%20Mix%2015-11-2019.mp3?dl=0

Nog een vraagje aan jullie: morgenochtend zal ik voorafgaand aan de operatie, tussen 06:00 en 07:00 een diepe meditatie ingaan en voor wie wil en kan nodig ik je uit om mee te reizen en een lichtcirkel te creëren waarin ik en ‘mijn’ operatie team zich gedragen en licht mogen voelen (en alles wat dit tegenhoudt ont-creëer en vernietig ik)

Ps. Voor degene die langs willen komen, graag eerst een berichtje doen! Verrassingen kan ik vermoedelijk de eerste dagen nog niet zo goed handelen, dat komt later weer

Twee CT scans van de buik. Dat was een bijzondere gewaarwording. Het contrast wat ze gebruiken zorgt voor een kortdurende hitte door het lijf waardoor je zelfs het gevoel hebt dat je aan het plassen bent

De smaak in je mond lijkt alsof je een slokje oplosmiddel hebt gehad. Ugh

MRI is een grote magnetron en daar wordt weer een ander contrast gebruikt. Zelfde smerige smaak in mijn mond. Hier wordt je ook nog eens van binnenuit opgewarmd en dat maakt dat ik wederom beroerd uit dat ding kom. Nu richting bloedafname waar ze niet het reeds aan geprikte infuus willen gebruiken en dan nog door naar de pre operatieve screening.