Gisteren vloog ik ff lekker uit de bocht omdat ik geraakt werd door wat er tegen mijn dochter gezegd werd. Iemand met kanker, hoer en slet uitschelden zorgt dat mijn rode knop ingedrukt wordt.
Na geraast te hebben kwam ook weer de stilte in mij. Hier voelde ik niet alleen de pijn van deze jonge knul maar vooral ook mijn eigen pijn. Het schuldgevoel wat ik naar mijn kinderen bij mij droeg omdat ze hebben moeten dealen met het feit dat hun moeder kanker had met alle bijbehorende collectieve angsten die hier omheen hangen. Ik kon voor mezelf dit collectieve gedachtegoed overstijgen maar voor mijn omgeving was dit vaak lastiger.
Het verdriet en de angst om hun moeder te ‘verliezen’ in de ogen van mijn kinderen zien, was het meest pijnlijke wat ik als moeder ooit heb meegemaakt. Dat managen van andermans gevoelens bleef niet alleen bij mijn kinderen maar strekte zich ook uit naar meer dierbare om mij heen.
Dit was de reden dat ik de eerste maanden het nauwelijks aan iemand had verteld. Ik had de handen vol aan mezelf en kon naast dat te managen, al die projecties er beslist niet bij hebben. Want iedereen heeft wel een verhaal waarin een dierbare er het niet erg goed van af had gebracht.
Dan de woorden hoer en slet komen hard bij mij binnen. Al vanaf jonge leeftijd voelde ik het onrecht wat meisjes aangedaan werd als het gaat om experimenteren en wisselen van jongens. Meisjes worden idioot snel uitgemaakt voor hoer en slet terwijl jongens op de schouders geslagen worden als ze het zoveelste meisje “gedaan” hebben.
Dit is vandaag de dag niks anders dan 30 jaar geleden. Ook hierin moet je als meisje dusdanig sterk in je schoenen staan om je niks van dit collectieve onrecht en ongelijkheid aan te trekken. Wederom, als vrouw van 43 jaar kan ik het nu prima conducten, maar mijn 15 jarige dochter heeft in het verleden al vaak met dit bijltje moeten hakken net zoals ik vroeger.
Wat leren jullie je zonen en dochters hierover? Kinderen kijken en luisteren naar hun ouders, hoe kan het dat vandaag de dag de jongeren nog steeds deze ongelijkheid op elkaar loslaten? Denken vaders en moeders nog altijd hetzelfde als het gaat over de kuisheid van een meisje? Zit de kerkelijke oldskool collectieve overtuiging nog steeds in jullie onbewuste brein? Mag jij als vrouw van jezelf experimenteren en je seksualiteit ont-dekken?
Hier heb ik hele open gesprekken met mijn kinderen over. Mijn dochter is veel vrijer dan menig andere jongere en het drijft jongens tot gekte. Het geen vat kunnen hebben op haar, haar niet kunnen beteugelen of vertellen wat ze wel of niet mag doen. Daten loopt al snel op niks uit omdat ze onmiddellijk te maken krijgt met de ongeschreven regels die haar vrijheid over haar eigen lijf beperken.
Dat bezitterige en jaloerse gedrag heeft toch helemaal niks met liefde te maken? Het is doordrenkt van angsten. Angst om verlaten te worden, te kort hebben, niet gezien te worden, om alleen te zijn enz. enz. Op déze voorwaarden is men tegenwoordig bij elkaar, als afdekking van angsten en pijnen. En blijkbaar geven we dit feilloos door aan onze kinderen, want ze doen het moeiteloos na.
Liefde en vertrouwen verbindt, angst drijft uit elkaar. Je kunt elkaar niet uit de naam van liefde bezitten. Je kunt uit naam van liefde alleen maar iedere keer weer opnieuw kiezen voor elkaar omdat je jezelf en de ander de ruimte wilt geven om te groeien en te expanderen. Want één ding in het leven staat vast, niets blijft zoals het is en progress is the soul of the universe.