Alweer zes(!) weken post operatie en ik kan niet anders dan zeggen dat het herstel nog steeds zeer voorspoedig gaat. Gisteren ben ik weer op controle bij mijn plastisch chirurg geweest. Dit was de eerste keer na mijn ontslag dat hij mijzelf weer zag.
Fit en rechtop loop ik zijn kantoor in en hij concludeert dat ik er goed uit zie en ik krijg hier een compliment over. Nieuwsgierig naar het resultaat hij en ik vooral naar zijn bevindingen over het resultaat, ontkleed ik mijn boven lichaam. Keurig rechtop en best heel trots show ik het resultaat van zijn expertise. Zowel arts als assistente kijken verbaasd en verwonderd naar mijn lijf. āZoo dat ziet er fraai uit!ā is het eerste wat ik hoor.
De Assistente die zelf ook een buikwand correctie heeft gehad kijkt bewonderend naar mijn buik. āPrachtig hoorā zegt ze dan. Dr. Schellenkens is zeer tevreden en geeft aan dat de meeste vrouwen 6 weken post operatie meer āklachtenā hebben en de genezing trager verloopt.
Dok geeft aan dat de tepelhof gemakkelijk een beetje kleiner gemaakt kunnen worden over ca. een maand of vier. Doordat de gereconstrueerde tepel nu niet meer āsamentrektā lijkt hij groter dan de andere, terwijl hij exact op de rand van de tepelhof heeft gesneden. Dit is een poliklinische ingreep onder plaatselijke verdoving dus te overzien. Zodra dat goed geheeld is kan de tepel met 3D tatoeĆ«ring op kleur gemaakt worden en is het kunstwerk af. Zo blij mee.
Het volgende bezoek van die ochtend was aan mijn oncologisch chirurg. Voor mij was dit een belangrijk gesprek. Mede zijn visie op na behandelen bepaald of ik mijn weg vervolg of een afslag ga maken.
Het was vooral een heel verrassend gesprek omdat hij direct al begon met: āNou dit is wat mij betreft een afrondend gesprekā. Dit zegt eigenlijk al alles en ondanks dit praten we nog een half uur open en eerlijk waarbij de pathologische uitslagen worden besproken en de standaard nabehandelingen die in de literatuur staan beschreven.
Dit laatste zei hij heel expliciet en toen ik hem op de man af vroeg wat zou u doen in mijn geval? Wat is uw advies aan mij? Toen antwoorden hij: āIk zou doorgaan met de Tamoxifen en verder herstellen en het aankijkenā. De afgelopen twee jaar laten zien dat er geen of nauwelijks groei aanwezig is geweest en ik verwacht geen schokkende dingen. Gewoon over een jaar terugkomen en dan opnieuw screenen.
Het gesprek verliep buitengewoon vloeiend en alle vragen die ik had kwamen als vanzelf aan bod. Dit maakt dat we er een heel goed gevoel aan over hebben gehouden en dat het pad wat ik aan het bewandelen ben nog steeds als het juiste voelt.
Tijdens de lunch zaten Eline en ik zoals altijd de ochtend en het verloop te analyseren. Nu besluiten om radiotherapie te gaan doen of alsnog een okselkliertoilet voelt als een schop na geven aan mijn gezonde lijf dat mega hard aan het werk is om het contract wat ik met haar heb gesloten, waar te maken. Nu moet ik mij uiteraard ook aan mijn deel van de afspraak houden.
De afspraak die ik met mijn tumoren heb gemaakt is dat zij zouden stoppen met groeien en kleiner worden zodat ik en dus ook zij, door kunnen leven en plezier maken. Een typische win-win situatie. Ik zal hierin mijn lijf ondersteunen door mijn buik en borst de rest van mijn leven te eren en te koesteren ipv af te kafferen en bekritiseren. Dat ik trots en zonder schaamte over mijn lijf verder leef en vooral geniet van het leven.
De afspraak met de radiotherapeut die vanmorgen gepland stond, heb ik gistermiddag ook direct geannuleerd. Dit past gewoonweg niet in het plaatje wat ik al de gehele tijd voor ogen heb. 2020 staat voor mij voor opbouwen en dat wat goed gaat verder uitdiepen. Iets nieuws zoals een bestralingsplan opstarten past hier domweg gewoon niet bij en voelt niet kloppend.
Ik hoor hierbij ook telkens nog de woorden van mijn chirurg: āals blijkt dat er wel weer iets ontwikkeld, wat me sterk lijkt gezien uw gezonde situatie, dan kunnen die behandelingen altijd nog!ā
Ja, een forse uitspraak van de hoofd chirurg en tevens voorzitter van het MDO waar je van alles van kunt vinden, maar wel eentje die past bij mij als mens. Hij ziet werkelijk hoe ik erbij zit. Kijkt niet alleen naar wat er voorgeschreven wordt maar ook naar mij, mijn visie en vooral mijn vitale voorkomen.
Zijn relaxte houding heeft niets te maken met nonchalance maar alles met jarenlange ervaring. Niets in zijn houding gaf urgentie, eigen belang of een dubbele agenda weer. Als hij ook maar iets van noodzaak had gevoeld dan hadden Eline en ik dit gevoeld, gezien en gehoord.
Eerlijker dan dit is er niet en zo komt er voorlopig een einde aan een intense tijd waarbij we elke 3 maanden in het ziekenhuis aan het screenen, regelen en analyseren waren.
Ik houd voorlopig twee maandelijks letterlijk de vinger aan de pols bij mijn ayurvedische helden, blijf naast hun kruiden medicatie en lifestyle adviezen mijn twee andere gouden middelen gebruiken. Tevens ga uiteraard door met dagelijks sporten en zorg vooral voor heel veel ontspanning en levensplezier!
En om op een gepaste manier en altijd in de vraag te blijven eindig ik met: Hoeveel beter dan dit wordt mijn vitale en gelukkige leven nog?
