Voorspoed

Alweer zes(!) weken post operatie en ik kan niet anders dan zeggen dat het herstel nog steeds zeer voorspoedig gaat. Gisteren ben ik weer op controle bij mijn plastisch chirurg geweest. Dit was de eerste keer na mijn ontslag dat hij mijzelf weer zag.

Fit en rechtop loop ik zijn kantoor in en hij concludeert dat ik er goed uit zie en ik krijg hier een compliment over. Nieuwsgierig naar het resultaat hij en ik vooral naar zijn bevindingen over het resultaat, ontkleed ik mijn boven lichaam. Keurig rechtop en best heel trots show ik het resultaat van zijn expertise. Zowel arts als assistente kijken verbaasd en verwonderd naar mijn lijf. ā€œZoo dat ziet er fraai uit!ā€ is het eerste wat ik hoor.

De Assistente die zelf ook een buikwand correctie heeft gehad kijkt bewonderend naar mijn buik. ā€œPrachtig hoorā€ zegt ze dan. Dr. Schellenkens is zeer tevreden en geeft aan dat de meeste vrouwen 6 weken post operatie meer ā€˜klachten’ hebben en de genezing trager verloopt.

Dok geeft aan dat de tepelhof gemakkelijk een beetje kleiner gemaakt kunnen worden over ca. een maand of vier. Doordat de gereconstrueerde tepel nu niet meer ā€˜samentrekt’ lijkt hij groter dan de andere, terwijl hij exact op de rand van de tepelhof heeft gesneden. Dit is een poliklinische ingreep onder plaatselijke verdoving dus te overzien. Zodra dat goed geheeld is kan de tepel met 3D tatoeĆ«ring op kleur gemaakt worden en is het kunstwerk af. Zo blij mee.

Het volgende bezoek van die ochtend was aan mijn oncologisch chirurg. Voor mij was dit een belangrijk gesprek. Mede zijn visie op na behandelen bepaald of ik mijn weg vervolg of een afslag ga maken.

Het was vooral een heel verrassend gesprek omdat hij direct al begon met: ā€œNou dit is wat mij betreft een afrondend gesprekā€. Dit zegt eigenlijk al alles en ondanks dit praten we nog een half uur open en eerlijk waarbij de pathologische uitslagen worden besproken en de standaard nabehandelingen die in de literatuur staan beschreven.

Dit laatste zei hij heel expliciet en toen ik hem op de man af vroeg wat zou u doen in mijn geval? Wat is uw advies aan mij? Toen antwoorden hij: ā€œIk zou doorgaan met de Tamoxifen en verder herstellen en het aankijkenā€. De afgelopen twee jaar laten zien dat er geen of nauwelijks groei aanwezig is geweest en ik verwacht geen schokkende dingen. Gewoon over een jaar terugkomen en dan opnieuw screenen.

Het gesprek verliep buitengewoon vloeiend en alle vragen die ik had kwamen als vanzelf aan bod. Dit maakt dat we er een heel goed gevoel aan over hebben gehouden en dat het pad wat ik aan het bewandelen ben nog steeds als het juiste voelt.

Tijdens de lunch zaten Eline en ik zoals altijd de ochtend en het verloop te analyseren. Nu besluiten om radiotherapie te gaan doen of alsnog een okselkliertoilet voelt als een schop na geven aan mijn gezonde lijf dat mega hard aan het werk is om het contract wat ik met haar heb gesloten, waar te maken. Nu moet ik mij uiteraard ook aan mijn deel van de afspraak houden.

De afspraak die ik met mijn tumoren heb gemaakt is dat zij zouden stoppen met groeien en kleiner worden zodat ik en dus ook zij, door kunnen leven en plezier maken. Een typische win-win situatie. Ik zal hierin mijn lijf ondersteunen door mijn buik en borst de rest van mijn leven te eren en te koesteren ipv af te kafferen en bekritiseren. Dat ik trots en zonder schaamte over mijn lijf verder leef en vooral geniet van het leven.

De afspraak met de radiotherapeut die vanmorgen gepland stond, heb ik gistermiddag ook direct geannuleerd. Dit past gewoonweg niet in het plaatje wat ik al de gehele tijd voor ogen heb. 2020 staat voor mij voor opbouwen en dat wat goed gaat verder uitdiepen. Iets nieuws zoals een bestralingsplan opstarten past hier domweg gewoon niet bij en voelt niet kloppend.

Ik hoor hierbij ook telkens nog de woorden van mijn chirurg: ā€als blijkt dat er wel weer iets ontwikkeld, wat me sterk lijkt gezien uw gezonde situatie, dan kunnen die behandelingen altijd nog!ā€

Ja, een forse uitspraak van de hoofd chirurg en tevens voorzitter van het MDO waar je van alles van kunt vinden, maar wel eentje die past bij mij als mens. Hij ziet werkelijk hoe ik erbij zit. Kijkt niet alleen naar wat er voorgeschreven wordt maar ook naar mij, mijn visie en vooral mijn vitale voorkomen.

Zijn relaxte houding heeft niets te maken met nonchalance maar alles met jarenlange ervaring. Niets in zijn houding gaf urgentie, eigen belang of een dubbele agenda weer. Als hij ook maar iets van noodzaak had gevoeld dan hadden Eline en ik dit gevoeld, gezien en gehoord.

Eerlijker dan dit is er niet en zo komt er voorlopig een einde aan een intense tijd waarbij we elke 3 maanden in het ziekenhuis aan het screenen, regelen en analyseren waren.

Ik houd voorlopig twee maandelijks letterlijk de vinger aan de pols bij mijn ayurvedische helden, blijf naast hun kruiden medicatie en lifestyle adviezen mijn twee andere gouden middelen gebruiken. Tevens ga uiteraard door met dagelijks sporten en zorg vooral voor heel veel ontspanning en levensplezier!

En om op een gepaste manier en altijd in de vraag te blijven eindig ik met: Hoeveel beter dan dit wordt mijn vitale en gelukkige leven nog?

Liefs Kelly

Laten we mild zijn

Op de laatste dag van een bewogen jaar voor vele van ons gaan mijn gedachten nu uit naar Roan en alle andere verwonde zielen.

Al vanaf het steek incident is het hier thuis het gesprek van de dag want wat zeg je tegen je eigen kind als blijkt dat een klasgenootje is neergestoken door een ander kind?

Dat hij ligt te vechten voor zijn leven tijdens de kerstdagen en tijdens zijn eigen verjaardag? Dat het eerst de goede kant op lijkt te gaan en dan ineens heel hard de andere kant op gaat.

Gisteren is zijn klas bij elkaar gekomen wat gekenmerkt werd door een indrukwekkende stilte. Hoe ga je om met zulke life events? Wat doe je met al die gevoelens die in je lijf en hoofd loskomen?

Gisteravond zat ik samen met Thirza en haar vrienden in een open en soms kwetsbaar gesprek over wat je wel en niet met je ouders kunt en durft te bespreken.

Zo dankbaar voor de connectie met die kiddos en hun openheid. Wat hebben ze veel wijsheid in pacht en wat schuurt het toch steeds in mijn als ik hoor hoe slecht er naar ze geluisterd wordt! Ja, ook ik maak mij hier soms schuldig aan en ik weet ook dat het niet altijd bewust is.

We hebben geproost op het leven want elk van ons blijkt al een beste rugzak mee te dragen. De dood van een ouder, vechtscheidingen, drugsmisbruik en de angst om als ouder je kind achter te moeten laten omdat je te horen krijgt dat je een dodelijke ziekte zou hebben.

Niet gezien en gehoord worden in de pijn die dit soort life events met zich mee brengen maken de diepste sporen in hun jonge levens. En bij de een “knakt” er innerlijk eerder iets dan bij de ander.

De dood van Roan brengt veel boosheid met zich mee en het gevaar is dat jonge harten zich nu vullen met haat jegens de daders. Deze verzwaring van het hart is toxisch voor het kind zelf.

Laten we luisteren, echt luisteren naar onze kinderen. Geef ze ruimte voor de boze energie, zorg dat het er wĆ©l mag zijn en begeleid ze daarna ook naar andere emoties zoals verdriet en blijdschap zodat ze daar in de haat niet gaan ‘wonen’. Dat ze de weg weer terug vinden naar de warmte van hun hart.

Laten we als ouders onze harten opengooien voor al die kinderen, daders en slachtoffers die al zoveel hebben meegemaakt en zich zo slecht begrepen voelen door ons volwassenen.

Laten we ons bewust zijn van het feit dat we als ouders ook afslagen missen tijdens de opvoeding. Laten we hierin ook mild zijn naar onszelf zodat we dit ook naar anderen kunnen zijn. Laten we bewust zijn dat we elk moment opnieuw een keuze hebben om het anders te doen.

Ik heb zoveel steun aan jullie positieve bijdrage gehad voor, tijdens en na mijn opname laten we nu dezelfde helende energie sturen naar Roan, zijn familie, vrienden en dierbaren maar ook naar de familie van de daders.

Laten we het oordelen even achterwege laten en alle slachtoffers ons licht sturen. Dit is voor iedereen een afgrijselijke gebeurtenis.

We hebben gisteravond ons in elk van de betrokkenen te proberen te verplaatsen en ik kan je vertellen dat door je te verplaatsen in de ander, je een ienimie glimp opvangt van hoe het er nu thuis aan toe gaat en dat dit je nederig en stil maakt.

Het lot van alle betrokkenen is pittig, hƩƩl pittig. Ik wens ze dan ook heel veel liefde en heling toe op deze reis

Muziek en bewegen

In februari 2019 besloot ik als onderdeel van mijn helingspad Ʃn om zo fit mogelijk de geplande operatie in te gaan, om iedere ochtend eerst een uur te gaan sporten. Nee, geen zware krachttraining maar wel cardio.

Waarom geen zware krachttraining? Omdat mijn lijf al heel hard aan het werk was om de balans te herstellen onder aanvoer van supplementen en kruiden preparaten. Het nu ook nog eens gaan uitputten zou niet verstandig zijn.

Zo besloot ik met mijn favoriete muziek op om een uur te gaan snelwandelen op de loopband mƩt een fikse helling. Mijn hartslag opvoeren en ff fijn belasten zodat de boel weer lekker schoon-, en door kon spoelen. Dat was wat ik keer op keer gevisualiseerd heb.

Nu precies vier weken na de operatie stond ik vanmorgen weer op de loopband. Met mijn recoverymix in mijn oren en een lagere intensiteit startte ik mijn inmiddels favoriete bezigheid van de afgelopen maanden.

Al snel werd ik weer gegrepen door het ritme van de muziek en sloot ik mijn ogen. Tikje snelheid erbij zodat ik synchroom met de muziek, mij kon overgeven aan de trance. Mezelf betrapt op een arm dat meermaals enthousiast de lucht in vloog om mee te bewegen, voorstellend dat ik op de dansvloer sta bij Ben Bƶmer.

Gegrepen door de muziek en blijdschap, liepen tranen over mijn wangen terwijl ik voor mijn gevoel het hele centrum verlichtte met mijn grijns.

Wat een genot om hier weer te staan. Recht op, zonder pijn, zonder tumoren, levend en wel. Trots en dankbaar dat mijn ‘voorwerk’ en discipline hierin, zo fundamenteel veel verschil maakt in het herstel.

Drie kwartier staan genieten, daarna fijn verder zweten met een rondje sauna om de gifstoffen er nog verder uit te werken. Nu voldaan op de bank met thee en het laatste stukje uit het laatste deel van de zeven zusters.

P.s. Ja ik let op en nee ik ga niet meer zeggen dat ik rustig aan zal doen omdat je dat zo graag wil horen. Vergeet niet dat ik de afgelopen twee jaar beter ingeplugd ben dan ooit te voren en mijn eigen grenzen echt wel voel. Vertrouw er maar op dat ik weet wat ik doe, ook al is dat met vallen en opstaan….

Lfs Kelly

Vier weken post operatie

Op de een of andere manier vliegt de tijd voorbij en verbaas ik mij over het gemak van koest houden. Dit komt overigens vooral omdat ik een heerlijke boekenreeks van mijn werkgeefster heb gekregen waaraan ik echt hooked ben.

Het is jaren geleden dat ik mij echt aan een stuk door kon overgeven aan het lezen van een roman. Feit is ook dat wanneer ik hooked ben, ik dan niet veel meer in mijn huishouden uit voer en dat is in mijn normale leven nou niet echt een goede combinatie. Nu dus uitermate geschikt!

Afijn het herstel verloopt echt voorspoedig en de littekens zijn helemaal dicht en zien er strak uit. Wel komen er aan de rechterkant van mijn buikwond een zestal oplosbare hechtingen door de naad heen naar buiten toe, blijkbaar duwt mijn lijf deze eruit. Ik kan inmiddels weer rechtop staan maar niet de hele tijd.

Afgelopen vrijdag ben ik naar mijn ayurvedische arts geweest om te checken hoe ik ervoor sta. Zeker m.b.t. mijn lymfeklieren best een heel belangrijk consult voor mij. Gelukkig was de uitkomst heel positief en komt het er op neer dat het na behandelen zoals voorgesteld in het ziekenhuis niet noodzakelijk is.

Nu ben ik van zowel een okselkliertoilet als bestralen geen fan dus het doet mij goed dit te horen. Toch ga ik in januari wel op gesprek met een radiotherapeut en chirurg om de geboden opties te bespreken. Ik realiseer dat deze opties gebaseerd zijn op angst, iets wat hoogtij viert in dat systeem.

Gedurende deze reis heb ik iedere keer meerder kanten van mogelijkheden onderzocht om daaruit een beslissing te nemen die goed voelt voor mij en mijn lijf. En nogmaals er worden nergens garanties gegeven en hierna ben ik ook niet naar op zoek.

Voor mij ligt het antwoord in mijzelf en een gedegen research hoort hier ook bij. Pas als ik alle kanten ken kan ik afwegen wat past voor mij en dan nog stel ik de bekende vraag: Wat is er nog meer mogelijk?

Ik begrijp heel goed dat er nu mensen zijn die op hun achterste benen staan omdat deze arts gezegd heeft dat het niet nodig is, bedenk wel dat ik al heel ver van het traditionele pad ben afgeweken en dat dit hoort bij mijn weg. Dus ik vraag je niet te oordelen over hem of over mij maar ons slechts als een inspiratiebron te zien. Deze artsen hebben mij namelijk in het begin ook echt geadviseerd om toch de chemo aan te nemen maar het is mijn eigen-wijsheid die anders besloot, waardoor ook zij verrast zijn over het verloop.

Zij hebben mij gedurende het jaar dat ik daar nu elke twee maanden kom, tegen alle verwachtingen in steeds verder in balans zien komen. Mijn immuunsteen voelen versterken en de kanker voelen terug trekken.

Dit maken zij niet of nauwelijks mee. Zij geven namelijk ook aan dat ze kanker niet kunnen genezen. Ze kunnen onbalans herstellen maar het is het lichaam wat zich dient te herpakken om een ziekte proces te keren. Pas wanneer de tumoren uit het lichaam zijn zoals dit nu bij het geval is, kunnen ze gaan opbouwen.

Hun doel van polsdiagnoses is namelijk het herstellen van de balans alvorens er ernstige ziektes ontstaan. Bij mij hadden ze mij vooral stabiel houden, als doel. Dat mijn lichaam echter al ging herstellen terwijl de tumoren nog in mijn lijf zaten, is bijzonder.

Nu gaan we dus ook verder met de balans verder herstellen, de wortel van het probleem aanpakken en opbouwen. Met alle vertrouwen in mijn lijf, mijn eigenwijsheid en de kunde van hen maak ik de overstap naar 2020.

Hiermee sluit ik een intens tijdperk af waar ik ontzettend veel geleerd heb en waar ik met ontzag en respect op terug kijk. Ik realiseer mij dat ik tot zoveel meer in staat ben dan ik ooit van te voren kon bedenken en dat alleen al is goud waard.

Ik wil jullie allemaal nogmaals bedanken voor alle steun die ik heb mogen ontvangen. Ik durf hardop te beweren dat mijn voorspoedig herstel ook te danken is aan deze positieve bijdrage.

Het is heel clichƩ maar aangezien ik ervaringsdeskundige ben, wens ik naast een fijne kerst jullie allemaal een gezond 2020 toe waarbij jullie omringt mogen worden door liefdevolle energieƫn.

Liefs Kelly

14 dagen post operatie

Alweer veertien dagen geleden lag in de Ok en werd mijn lijf verlost van een drietal tumoren en mocht mijn lijf een transformatie ondergaan door buikweefsel te transplanteren naar mijn ā€˜leeg gehaalde’ borst. Een ingenieus klusje die maar liefst 9 uur duurde.

Gisteren in het ziekenhuis de laatste niet oplosbare hechtingen verwijderd en de uitslag nogmaals besproken. Volgens de patholoog zijn alle snijvlakken van de borst schoon, wat natuurlijk super nieuws is. Hoewel ik niets anders had verwacht aangezien alles is weggehaald ipv borst besparend te werk gaan.

De aangedane lymfklier baart ze echter wel zorgen aangezien deze zo blijkt door de klierwand heen gegroeid is. Ze adviseren naast de immer terugkerende chemo, een okselkliertoilet of bestralen van de oksel om zo eventuele andere besmette lymfklieren aan te pakken.

Nu is het wel zo dat de tumoren meer dan 50% gereageerd hebben op de Tamoxifen en ook de tumor in de klier kleiner was geworden en dus niet meer actief aan het groeien was. Dit duidt erop dat de anti-hormonaal therapie in elk geval zin heeft en ik hier voorlopig ook mee verder ga.

Om wederom een duidelijke keuze te maken m.b.t. de oksel zal ik in januari de oncologisch chirurg en radiotherapeut spreken. Echter volgende week al heb ik weer een afspraak met mijn ayurvedische helden. Deze artsen zijn middels de polsdiagnose, in staat om te voelen of er nog blokkades in de lymfeklieren bevinden en of ze zich door het stelsel bewegen.

Deze metingen zijn in het verleden al meer accuraat geweest dan menig MRI of bloedonderzoek en ik vaar dan ook bind op hun waarnemingen. Voor nu nog geen verder gedoe aan mijn lijf. Eerst helemaal herstellen en sterker worden alvorens ik iets besluit. Mijn lijf heeft voorlopig wel even genoeg interventies meegemaakt!

Het leuke gedeelte van de dag speelde zich af op de poli van de plastische chirurg. 40 minuten te vroeg aanwezig en toch naar binnen geroepen worden door de vriendelijke zwangere plastisch chirurg. Na wat geklets te hebben over hoe ik mij voel en dat ik al vanaf afgelopen dinsdag helemaal pijn medicatie vrij ben, is het tijd om de wonden te bekijken en de niet oplosbare hechtingen te verwijderen.

Net zoals ze bij de ochtend visites tijdens de opname was ze ook nu weer zeer tevreden en onder de indruk van hoe het genezingsproces verloopt. De littekenlijn van heup naar heup is rustig, smal en strak. Ze zegt als je een jaar verder bent zie je hier nauwelijks meer iets van. Ik hoop het harte en zie ook wel dat het geheel SUPER strak gehecht is. Complimenten voor het hoofd van de plastisch chirurgie die mij onder handen heeft genomen samen met de lieve mevr. Dr. Maarsse.

Er is een klein plekje waar de wond iets wijkt en nog wat nat is, blijkbaar probeert mijn lichaam daar van iets af te komen door het naar buiten te stuwen. De rest is dicht en nauwelijks rood en ze had niet het idee dat dit plekje voor problemen zou kunnen zorgen.

Ook had deze dokter alle tijd voor mijn vragen, want dat ik deze had bleek wel. Er zijn mensen die niets willen weten en er zijn mensen die alles willen weten. Ik behoor tot de laatste groep en het liefst had ik de hele operatie op film gehad met begeleidende uitleg van wat ze nou precies hebben gedaan. Dit om de nieuwe gevoelens in mijn lijf beter te begrijpen en te aanvaarden.

Op sommige plekken voelt het beurs en pijnlijk aan en ik wil begrijpen hoe dit komt. Ik wil mijn veranderde lijf waar hele plekken doof en gevoelloos zijn en andere mega gevoelig zijn, opnieuw doorgronden.

Nieuwsgierig naar mijn vragen gaf ze uiterst duidelijk aan wat er gebeurd is en waarom bepaalde plekken nog pijnlijk voelen. Zo was er vanaf het moment dat ik bij kwam uit de narcose het gevoel alsof er een olifant op mijn borstbeen stond. Ondanks dat ik dit meerdere keren op de afdeling had aangegeven kreeg ik vage antwoorden als: door de narcose, niet diep genoeg ademen tot hoort er gewoon bij. Niet echt bevredigend en ook niet kloppend voor mij.

Nu vroeg ik haar of ze iets met mijn ribben hebben gedaan omdat ook de onderste rib voelt alsof deze een klap heeft gehad. ā€œJa, zegt ze we hebben om je borstslagader duidelijk te kunnen zien bij ƩƩn rib een stukje van ca. 2 cm weggekapt bij de aanhechting van je borstbeen en aan de OK-hond gegeven. Nee hoor, dat is een grapje van die hond is niet zo….ā€ We schoten kostelijk in de lach en mijn hemel wat fijn dat ze dat deed. Humor is echt het beste medicijn.

Zo ook de pijn boven mijn borst kon ik niet verklaren maar zij dus wel. Het blijkt dat de LAP in mijn borst aan een hechting hangt omdat ie door de zwaartekracht anders onderin het ā€˜huid envelop’ zakt en je dus een banaan-vormige borst krijgt. OMG als beelddenker is dit natuurlijk ook niet te doen.

Dit is dus tevens de reden dat ik 4 weken dag en nacht een postoperatieve BH moet dragen die ik overigens al zo vaak heb vervloekt omdat hij echt heel benauwd aanvoelde op de beurse plekken. ā€œJe wilt niet dat die hechting knapt, Kellyā€. Eh nee beter van niet!

Dit soort antwoorden helpt mij zo in het weer opnieuw vertrouwd raken van mijn lijf. Jullie begrijpen vast wel dat het antwoord van de verpleging: ā€œDat is nou eenmaal protocol!ā€ totaal geen toegevoegde waarde was en mij niet hielpen in het aanvaarden van zo’n strak ding om mijn aangedane lijf.

Nu ik terug kijk kom ik tot de conclusie dat de tijd echt voorbij is gevlogen. Al jullie support, berichten met een spoedig herstel gewenst snap ik nu ook beter. Je wenst iemand door die pijnlijke, intense en ongemakkelijke periode heen. Voor mijn gevoel liggen deze inmiddels achter mij. Dankbaar voor alle positieve vibes die jullie op welke manier dan ook toegezonden hebben en zo mijn genezingsproces ten goede zijn gekomen.

Druppelsgewijs komen de verzonden kaartjes nu toch ook op de akkers aan. Blijkbaar heeft het umc een hele drukke taak aan het sorteren van de kaarten en lopen ze zo’n 14 dagen achter op schema. Zelfs het ā€œverlorenā€ gewaande pakketje is vandaag aangekomen, me happy

Voor nu een heel fijn weekend gewenst en voor degene die zaterdag heerlijk gaan dansen de vraag om ook een dansje voor mij te doen? Ik kijk uit naar het moment dat ik zelf weer los kan!

Thuis!

Er zijn talloze redenen om te zeggen hoe fijn het is om weer thuis te zijn en hoewel het ff hangen trekken duwen was om een fijne “strandstoel” houding in mijn bed te creĆ«ren, is het toch gelukt en heb ik goed geslapen.

Wat een geluk toen ik het gordijn open deed en de wit bevroren natuur zag, eindelijk weer op mijn blote voeten door het gras lopen en de frisse lucht opsnuiven

Pure weldaad

En hoe mooi is het dat de kaartjes vanuit het ziekenhuis doorgestuurd zijn en ik deze alsnog op de mat heb!! Fijne dag mensen

3.0 versie

Vanmorgen de laatste twee drains uit mijn buik gegaan en eindelijk gedoucht! Mijn hemel wat fijn om weer schone haren te hebben i.p.v vast geplakt vet haar op je hoofd, uhg.

Heb gedurende de nacht last van nachtzweten en verheug me iedere keer op het schone bed na mijn intense ochtend ritueel en mijn haren werden met de dag vetter doordat zweten.

Ik mocht van de dokters vandaag al naar huis en ondanks dat de wonden heel mooi en rustig genezen, voelde dat voor mij te vroeg. Best spannend om straks weer thuis te zijn en niet steeds een deskundig paar ogen op korte afstand die de boel controleert.

Ik mag weer volledig vertrouwen op mezelf, wat ik voel Ć©n aankan. Nu is het momenteel wel zo dat alles wat ik voel behoorlijk “nieuw” is. Mijn hemel, dingen voelen op plekken waar je eerder geen weet van had.

De pijn medicatie wordt in fijn overleg afgebouwd. Vandaag al 50% minder en ja het is een stuk gevoeliger maar het is te doen, dus deze houden we nu weer even vast.

Kelly 3.0 on her way en gek genoeg heb ik er best schik in om deze transformatie te aanschouwen. Het lichaam is zo fucking intelligent!! Al die processen die nu in mij gaande zijn….ik lig vaak met verwondering over mijn nu nog pijnlijke buik en borst te aaien.

Wennen aan de 3.0 versie

Ps foto is van vanmorgen toen mijn schone haartjes weer licht krullend om mijn hoofd hingen, blij met haar

Update vanuit het ziekenhuis

De ochtend verliep ongewenst en onverwacht naar. Kreeg om 07.00 een potje met pijnmedicatie en twee uur later mijn ontbijt. De nuchtere maag was aanleiding om sky high te gaan en ik moest alle zeilen bijzetten om niet beroerd te voelen.

Helaas werd er van mij verwacht dat ik weer in beweging kwam en wel het liefst naar de badkamer zou lopen om mezelf te wassen. Ik gaf al aan dat dit onmogelijk was gezien het feit dat ik goed koekwaus was en elke vorm van bewegen me kots misselijk maakte

Vervolgens moest ik maar even goed gaan eten want dit kon zo niet. Ik kreeg een uur om me beter te gaan voelen. Ik had alleen maar behoefte aan mandarijnen. Toch op aandringen een eitje en een half broodje gegeten. En toen werd ik dus beroerd en dit duurde tot een uurtje of twee smiddags.

Ik werd net weer een beetje helder toen mijn vriendin met mijn dochter de kamer in liepen. Ik brak natuurlijk en legde uit wat er was en hoe graag ik zou willen dat ze zouden stoppen met pushen. Toen ze weer weg gingen was ik moe maar gelukkig weer helder in het hoofd.

Heeft die lieverd de verpleegster, die echt het beste met mij voor heeft uitgelegd dat ik heel goed weet wat mijn lijf nodig heeft Ʃn ze zich geen zorgen hoeft te maken over of ik wel genoeg koolhydraten en eiwitten binnenkrijg

Na wat gerust te hebben wilde wel ff van bed en heb ik maar liefst 15 minuten op een stoel naast mĆ­jn bed gezeten. Toen moest ik ook rap weer plat omdat ik dacht dat het anders vanzelf zou gaan….Ik zie mezelf nog geen wandelingetje maken. Mijn hemel wat kun je ver wegzakken zeg.

Ik slaap veel en heb dan weer hele heldere dromen en dan weer van die “loopjes” dat alles zich steeds maar herhaald en je geen steek verder komt. Krijg ook allerlei informatie binnen waarvan ik zelf nog niet zo goed weet hoe ik dit kan uitleggen. Dit komt t.z.t wel.

Hoewel ik dacht en ervaar dat ik een beste klap pijnbestrijding krijg, werd mijn vriendin vanmiddag verteld dat ik extreem weinig krijg / vraag. Dat ze met deze operaties echt meer geven Ʃn vragen. Nou ik kan je dit vertellen: van alle soorten drugs die ik al es geprobeerd heb is morfine echt bagger, hier raak ik niet aan verslaafd. Uhhgg

Mijn nieuwe borst doet het nog steeds goed en ook de buikwond gaat goed. De drains gaan er morgen al uit en dan zal de katheter er ook wel uitgaan. Voor dit laatste was ik wat bang maar het is het een geschenk om niet steeds te hoeven plassen. Ik kan gewoon de hele dag door zeiken.

Kon ook al redelijk op strekken al was dit geen doel op zich. Ik merkte dat ik rechter op zat dan verwacht. De komende dagen hopen dat ik steeds een beetje langer op kan blijven en dan pas wanneer ik het veilig vindt, richting huis.

Ah merk nu dat de 20.00 uur Oxycontin erin kikt. Mijn benen verlaten mijn lijf en ik ervaar een heel tintelend gevoel vlak buiten mijn fysieke lijf. Hopelijk laatste shot en morgen op paracetamol door. Nu in de overgave en afstemmen op andere dimensies

En nogmaals dank voor al jullie berichten on en offline. Ze zijn een steun voor mij

P.s. mensen die dit soort humorvolle kaarten sturen belanden op het bord Ɣchter mijn hoofdeinde. Niet te doen met een buikwond van heup tot heup

Twee dagen post operatie

De ochtend startte redelijk goed en ik heb me zelfs uit bed op een stoel bewogen! Tevens een wasbeurt plus wissel van het beddengoed. Lekker fris en afgemat mijn bed weer in gekropen.

Die buik staat zo strak dat rechtop staan kansloos is. Best wel beetje eng en vooral vreemd om te voelen. Alles voelt vreemd net alsof mijn lijf niet de mijne is. Mijn aanrakingen matchen totaal niet met voor de operatie

Rond twee uur kreeg ik het niet breed. Misselijk en branderige pijn aan mijn buikwond. Gelukkig kikte de morfine rap in en zakte ik weg in van die eindeloos herhalende drug dromen. Maar goed, ik sliep wel ergens op een bepaald niveau en om 17.00 deed ik mijn oogjes weer open.

De avond is ontspannen en goed verlopen. Geen extra pijnmedicatie nodig gehad en lekker ontspannen muziek filmpjes zitten kijken en luisteren en zo hier en daar een beste traan gelaten. Ik ga zo proberen te slapen. Om 23.00 nog een borstcontrole en dan om de 4 uur controle, dus gaat de goede kant op en kan ik steeds wat langer achter elkaar slapen

Blijkbaar valt het zelf meegenomen gezonde eten niet zo best want daar werd ik steeds misselijk van. Nu alweer uren goed en helder in mijn hoofd omdat ik nauwelijks eet. De conditionering “Je moet goed eten, dan sterk je snel aan” is niet goed bevallen.

Als het lichaam zo’n trauma ervaart, wil het niet eten omdat het op heling is gericht. Dat fasten ook tijdens herstel is meer iets voor mijn lijf….

Welterusten en bedankt voor alle steun, zo fijn

Opname dag

Relaxed lig ik op mijn bed na een intense dag, in de o zo gewenste eenpersoonskamer. Gedoucht met hibiscrub, mijn neus vol bacterie dodende zalf, een kast en koelkast vol zelf meegenomen aansterk voer en tot slot op mijn romp allerlei incisie lijnen die de aanstaande veranderingen van mijn lijf aangeven.

Mijn borstweefsel zal (huidbesparend) geheel worden verwijderd (amputatie) en direct zal dit gebied worden opgevuld met een gedeelte van mijn buikweefsel, zie foto met tekening

Een beste lap buik zal worden verwijderd zoals je kunt zien op de foto en ik zal de komende dagen niet rechtop kunnen staan of me überhaupt kunnen bewegen. Vanaf morgenochtend 08:00 tot ca 16:00 zal ik op de OK liggen.

Een waar kunstwerk zal er geleverd worden, want hoe prachtig is het dat er een nieuwe borst gecreƫerd kan worden van eigen weefsel!? Utrecht voelt in alle opzichten FIJN.

Het team wat vanmiddag nauwkeurig alle lijnen heeft gezet, mijn vragen heeft beantwoord Ć©n mijn laatste beetje onzekerheid heeft weggenomen voelt als een top team. Dankbaar dat er gedurende de dag voortdurend signalen van ‘boven’ komen die mij begeleiden op dit pad.

Dankbaar dat mijn vriendinnen Eline en Linda mij in dit alles zo bij staan. Gefascineerd door wat mogelijk is kijken ze mee en samen met mij uit naar het resultaat!

Ook ben ik intens dankbaar voor de stroom lieve berichtjes via Whatsapp, Messenger, Facebook en de kaartjes die ik ontvangen heb. Zo ontzettend mooi om jullie steun te voelen

De tranen die nu nog vloeien zijn van pure dankbaarheid en ik voel mij nederig onder zoveel liefde. Angst heeft geen plaats in een hart wat overloopt van vertrouwen en liefde voor het leven. De set van Hessel zal morgen gedurende de operatie aanstaan(Ʃn daarna) en voor wie wil heb ik hier de link. Ik zeg lekker mee aanzetten en genieten:

https://www.dropbox.com/s/mjx3kxsn52ri2gp/Kelly%27s%20Recovery%20Mix%2015-11-2019.mp3?dl=0

Nog een vraagje aan jullie: morgenochtend zal ik voorafgaand aan de operatie, tussen 06:00 en 07:00 een diepe meditatie ingaan en voor wie wil en kan nodig ik je uit om mee te reizen en een lichtcirkel te creĆ«ren waarin ik en ‘mijn’ operatie team zich gedragen en licht mogen voelen (en alles wat dit tegenhoudt ont-creĆ«er en vernietig ik)

Ps. Voor degene die langs willen komen, graag eerst een berichtje doen! Verrassingen kan ik vermoedelijk de eerste dagen nog niet zo goed handelen, dat komt later weer