Sauna

Als verstokt sauna ganger keek ik uit naar het moment dat ik ook dat weer mocht oppakken. Het ziekenhuis hield zes weken aan maar mijn ayurvedische arts wilde dat ik langer wachtte.

Gisteren was ik ‘uitgewacht’ en boekte ik vrij abrupt een dagje wellness voor mezelf. Ik had in de sportschool al ervaren dat een rondje sauna mij prima afging en zodra ik mijn lijf vraag of het de bedoeling is dat we een gehele dag in warmte en kou mogen chillen en relaxen kreeg ik een dikke vette JA.

Zo gezegd zo gedaan en ik pak mijn spullen om mezelf lekker onder te dompelen in rust en aandacht. Ik boek tevens een ayurvedische massage om het geheel compleet te maken.

Al binnen een aantal minuten ben ik mij bewust van ogen die afdwalen naar mijn naakte lijf. Tja de littekens zien er dan in mijn ogen prachtig uit maar ze zijn nog wel wat rozig en het is voor mijn omstanders vast minder prachtig. Gedurende de dag voel ik immer de blikken over mijn lijf gaan en het bijzondere is dat ik er totaal geen hinder van ondervindt.

Op een gegeven moment lig ik in de zout sauna en zoom ik uit. Ik zie mezelf door de sauna complex lopen en zie hoe mede gasten meestal stiekem naar mijn littekens staren. Wederom valt het mij op dat ik mij totaal niet bezig houdt met hen. Sterker nog; ik zie hoe ik ontspannen rechtop loop, hoe ik totaal geen moeite neem om mijn lijf te bedekken of blikken probeer te ontwijken.

Hoe “normaal” was het geweest als ik dit wel had gedaan? Me schamend voor mijn aangedane lijf. Toch is er niets van dit alles zichtbaar en voelbaar. Dan wordt ik daar tijdens mijn uit zoomen overvallen door trots en blijdschap. Ik realiseer mij met een klap dat ik mij nog nooit eerder zo zelfverzekerd over en trots op mijn lijf heb gevoeld.

Voor de operatie dekte ik mijn lijf namelijk wel af. Heel onopvallend om vooral maar niet te laten merken dat ik onzeker was over mijn buik. Een buik die gekenmerkt werd door twee zwangerschappen. Striae waar je echt geen zak aan kunt doen. In het ziekenhuis hoorde ik dat je hier vooral kans op loopt als je jong zwanger raakt en dat was ik absoluut met mijn 22 jaar.

Wederom voel ik een diepe dankbaarheid voor mijn lijf wat zich zo van haar beste kant heeft laten zien de afgelopen twee jaren. Hoe ze sterker en sterker werd en als klap op de vuurpijl waanzinnig voorspoedig geneest na een ingrijpende operatie waar hele delen zijn verplaatst.

De tranen zakken langs mijn hoofd omlaag en vullen mijn oren. Zachtjes huil ik tranen van liefde voor mijn lijf maar ook van intens verdriet dat ik dit nog niet eerder in mijn 44 jaren heb mogen ervaren. Dat ik altijd zo afkeurend naar bepaalde delen van mijn lijf was. Dat het wellicht wel deze afkeur naar mezelf is geweest waardoor ik ziek ben geworden, wie zal het zeggen?

We weten zo weinig van kanker af. Mijn chirurg zei het onlangs nog. We weten gewoon niet waarom de een het wel krijgt en de ander niet. Dat klopt, het lijkt totale willekeur maar toch geloof ik, na alles wat ik erover heb gelezen dat stress en emotionele pijn hierin een flinke bijdrage leveren.

Een uurtje of twee later valt mij prompt een ander inzicht in en ik onderzoek mijn gedachten. Het houdt mij bezig dat ik mij zo op mijn gemak en vertrouwd voel met mijn omgeving. Hoe is het mogelijk dat ik mij met zoveel blikken en aandacht mij toch op mijn gemak voel?

Dan herinner ik mijn kind overtuiging “ik ben anders”. Als schipperskind ben je oprecht anders dan de meeste mensen. Ik ken periodes in mijn volwassen leven van druk bezig zijn om juist anders te zijn zodat ik maar gezien werd maar ik ken ook tijden dat ik juist mijn authentieke ik probeerde weg te poetsen om maar net als de rest te zijn. Geen van beiden werd een succes verhaal.

Nu ik hier zo volkomen op mijn gemak en zelfs met trots rondloop denk ik terug aan deze overtuiging. Hier ben ik een moment echt anders dan de meesten en omdat ik de overtuiging zo voor waarheid heb aangenomen voelt het juist heel vertrouwd zo.

Eerlijk is eerlijk ik heb niemand anders rond zien lopen met eenzelfde soort littekens. Ook de tijd vooraf mijn operatie heb ik mij meermaals afgevraagd over hoe het zou voelen om hier weer rond te lopen wetende dat er het nodige anders uit zal zien. Nimmer heeft het mij er van weerhouden om weer naakt te gaan.

Op de sportschool onder de douche had ik al ervaren dat ik totaal geen schaamte voel en dat ik eerder trots voel. De littekens lijken een soort van oorlog/strijd te hebben overwonnen weer te geven. Als ik er na kijk zie ik mezelf als een heuse warrior. Met trots draag ik mijn littekens.

Dan herinner ik mij ineens weer de kaarten, die ik al vanaf mijn tienertijd in bezit ben en weet ze binnen 2 seconden te vinden…..Zal dit het dan zijn?

Kelly – Komend uit de oorlog

En terwijl ik dit typ biggelt er weer een traan over mijn wang en ik merk op dat ik moe ben, moe van het strijden. Strijden om gezien te worden, strijden om mij veilig te stellen, strijden om anders te zijn, strijden om de beste te zijn, strijden om de kanker uit mijn lijf te krijgen, strijden om ‘beter’ te worden. Beter dan wat? Juist dat laatste heeft bij mijn besluit om me te laten opereren zo zwaar gewogen.

Ik ben er oprecht klaar mee. Ik ben meer dan genoeg. Ik ben perfect met al mijn imperfecties. Dat is wat ik gisteren gedurende de hele dag op onbewust niveau heb gevoeld. Ik en mijn lijf zijn perfect en mijn hemel wat voelt het goddelijk om dit te kunnen voelen, uit te spreken en op te schrijven!