Chocolade Mouse met Pistache Noten

Comfort Food
Ik was eraan toe. Ja, ik kan emotie-eten. Al vindt dit gelukkig lang niet meer zo vaak plaats dan jaren geleden. Bewust zijn van gedachtenpatronen, het ontwikkelen van nieuwe denkwijzen en afkicken van een suikerverslaving hebben mij geholpen om het te signaleren en te beheersen.

Uiteraard is het niet weg en dat is oké. Het hoeft niet weg, het mag er zijn. Het is er immers al. Ik erken en herken het en kan in het moment een keuze maken hoe ermee om te gaan ipv dat ik mijn koelkast aanval en leeg roof.

Emotie-eten

Afgelopen weekend werd ik getriggerd op wat oude pijnpunten en dit ‘emotie-eten’ kwam samen met de pijn mee omhoog. Door bewust te zijn van wat er gebeurd, weet ik de situatie dan te handelen. Kan ik de pijn ervaren, onderzoeken en er van leren. Mijn emoties weg eten is hierdoor niet meer nodig. Ze mogen er zijn.

Toch kon ik het niet laten om nadien wat comfort food te maken. Helemaal toen een gelijksoortig recept in mijn tijdlijn op Facebook voorbij kwam. Ironische is wel dat het tumult wat is ontstaan te maken heeft met gezonde plantaardige voeding.

Wat’s keburt?

Schrijven en dit de wereld in gooien brengt risico’s met zich mee. Zeker wanneer je je mening of bevindingen ergens over gaat geven. Iets met actie – reactie. Mensen gaan de tekst beoordelen en/ of veroordelen. Veroordelen is niet fijn.

Ik kwam er achter dat beoordelen ook al het nodige bij mij omhoog kan brengen. Dit is een van de redenen dat ik lange tijd mij niet uit durfde te spreken. Ergens in mijn verleden na een incident of misschien wel meerdere incidenten, heb ik het ‘besluit’ genomen dit ook niet publiekelijk te doen.

Kindbesluiten

De ‘afstraffing’ of de pijn die ik als kind heb gevoeld nadat ik dit wel deed en het blijkbaar verkeerd uitpakte, heeft er voor gezorgd dat ik dit niet meer wilde of durfde te doen. Geen idee meer wat de aanleiding is geweest, maar blijkbaar was het indrukwekkend genoeg dat ik dit besluit heb genomen.

Dit kindbesluit voelt en is mijn eigen waarheid. Wezenlijk was er niemand die tegen mij zei dat ik dit nooit meer mag doen. Ik ben deze ‘waarheid’ waarmee ik mijzelf bestook zelfs gaan geloven. Hiermee conditioneer ik mijzelf op onbewust niveau dus met een overtuiging.  In mijn geval: “Ik mag en zal mij niet publiekelijk uitspreken”

Opbouwende kritiek leveren op een post is een kunst, kritiek ontvangen op een post ook.  Ik beken: Ik ervaar dit als heftig. En dan in dit geval vooral het ontvangen. Dit zal de reden zijn dat ik ooit besloten heb mij niet meer zo uit te spreken.

Freeze

Op het moment dat de eerste tekenen van negatief kritiek op het beeldscherm ontstaan schrik ik enorm. Het bloed stijgt naar mijn hoofd en het eerste wat ik voel is schaamte. Ik wil weg hier. Dit moet stoppen en toch doe ik niets. Mijn lijf verkrampt en ik ben simpelweg niet meer in staat om te reageren.

De makkelijkste oplossing was geweest om het bericht waar op geschoten wordt te verwijderen. Dan was alles klaar geweest. Niemand hoeft er meer wat van te vinden. Ik wordt niet geraakt. De ander wordt niet geraakt. Één klik. Toch deed ik dit niet.

Nog meer reacties, nu ook positieve geluiden. Zelfs positieve geluiden die in het ‘geheim’ worden gedeeld uit angst dat ze ook bekritiseerd worden. In beslag genomen door wat er op het scherm gebeurd, begeef ik mij door de dag.

Ik onderzoek mijn gevoelens en gedachten. Wat zeg ik allemaal tegen mijzelf? Welke pijn komt er omhoog? Wat maak ik mijzelf wijs? Wat is waar en wat niet? Hoe kan ik dat überhaupt bepalen?

Voor elk die de moeite heeft genomen, is datgene wat er in die persoon gebeurd na het lezen van mijn stuk, zijn of haar waarheid. Vanuit dit oogpunt wordt ook gereageerd op mijn tekst. Snap ik volledig.

Lesstof

Ongeacht wie er gelijk heeft in dit stuk, vind ik het interessant om te zien wat het met mij doet en hoe ik ervan kan leren. Schrijven doe ik nog niet zo lang. Ik heb er niet voor geleerd en krijg soms te horen dat de spelling consequent verkeerd is (dat dan weer wel).

Na twee dagen incasseren, waarnemen en processen voel ik ruimte in mij ontstaan. Ik vind mijzelf geen waardeloze schrijfster meer en hoewel ik even overwoog er mee te stoppen, heb ik ook dat idee laten varen. Ik ben lerende. Ik ben niet perfect en hoe graag ik dat ook wil zijn, ik ben het niet. Ja, met al mijn imperfecties ben ik perfect, I know.

Doen

Het heeft een hoop beweging veroorzaakt in mij en ook in anderen. Dat op zich is een kunst. De vraag rijst wel op of ik dit wil? Wil ik dit veroorzaken of teweeg brengen? Het antwoord is simpel: Ik doe het al. Het is geen kwestie van willen.

Ik heb er op het moment van plaatsen geen idee van. Ik doe en er ontstaat. Op dat moment zal ik moeten dealen met wat er is. En weet je? Het is mooi. Het biedt mij de gelegenheid om mijzelf te ont-dekken.

Dankbaarheid

Zonder al die mensen die gereageerd hebben had ik nooit te weten gekomen wat ik nu weet. Had ik niet kunnen leren van wat ik schrijf en hoe het ook over kan komen. Ik ben iedereen dan ook intens dankbaar voor de moeite die ze genomen hebben om te reageren.

Het contrast ervaren van iets wat ik niet wil is mega helpend om helder te krijgen van wat ik dan WEL wil. Zo is het in mijn leven vaak. De dualiteit ervaren. Zonder zwart is er immers ook geen wit.

Chocolade Mouse met Pistache Noten

Ook ik eet wel eens iets wat minder ondersteunend is aan een gezond en vitaal lijf. Dit toetje kwam als geroepen na de vloed van emoties die ik mocht ervaren na het delen van deze post in twee vegan groepen op Facebook.

Bewust van al mijn emoties eet ik nu met voldoening dit comfort food. Het is zo machtig dat ik niet verder dan een half glaasje kom en mijn kinderen vechten om het restant.

Emoties komen en gaan net zoals het tumult wat er ontstond. Ik heb nauwelijks tot niet gereageerd. Hiermee heel ontrouw aan mijn overtuiging: ‘wel netjes te moeten terug reageren’ gehandeld. Ik moet namelijk helemaal niets. Ook dit is een conditionering, mijn conditionering wel te verstaan.

Aan iedereen die zich gekwetst of aangevallen voelt, het was niet bewust. Wel een mooie gelegenheid om je kwetsing te onderzoeken.

Wil je dit smakelijke goedje ook proberen? Lees dan vooral verder.

Wat heb je nodig?

• 1 blik kikkererwten
• 125 gram vegan 70% chocolade (Aldi)
• 3 eetlepels poedersuiker
• 3 eetlepels pistache noten
• handmixer
• beslagkom
• 3 schaaltjes of glaasjes

Wat ga je doen?

Giet de kikkererwten in een vergiet en vang het vocht op.

Klop nu met een mixer het vocht samen met het poedersuiker op tot een luchtige substantie. Zet het in de koelkast weg.

Breek de chocolade in klein stukjes en smelt het au bain marie. Laat het goed afkoelen maar zorg ervoor dat het niet weer hard wordt!

Spatel dan de chocolade door het Aqaufaba. Maak je niet druk over het feit dat het geheel nu een stuk inklinkt en het minder luchtig is.

Verdeel het over 3 glaasjes en bestrooi met de pistache nootjes.

Zet nu voor minstens 3 uur in de koelkast en laat het opstijven.

Heb je net als ik choco rovers in huis? Zorg dan dat de glaasjes niet zichtbaar zijn of doe een slot op de koelkastdeur, anders is het voordat ze stijf zijn al opgepeuzeld 😉

Eet smakelijk