Heiligt het doel de middelen?

“Uit angst voor corona geven wij de overheid bevoegdheden waarover we normaal gesproken uitgebreid debatteren en goed, op het terrein van privacy, voor zouden waken.”

Eindelijk es een goed artikel in de Volkskrant!

https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/heiligt-het-doel-de-middelen-filosoof-marli-huijer-ik-weet-eigenlijk-niet-wat-het-doel-is~b70b08df/

De volle maan en haar energie zal tezame met alle andere frequentie verhogende activiteiten ongetwijfeld meehelpen het nodige duister in mij omhoog te halen waardoor ik vandaag lichtontvlambaar ben én het niet meer binnen kan houden.

“Je bent to sterk als de zwakste schakel” is een uitspraak die mij momenteel bezig houdt. We moeten ons allemaal aanpassen aan de grootste bangerikken en er ook nog eens respectvol mee omgaan omdat ze zulke goede redenen hebben om bang te zijn..

Vervolgens mij in hetzelfde angstige hoekje proberen te schuiven omdat ik toch ook tot de risicogroep behoor. Nee, daar hoor én zit ik niet.

Er is werkelijk geen cel in mijn lijf wat bang is om ziek te worden. So be it… wat de gevolgen kunnen zijn houdt mij ook niet bezig. We zijn niet onsterfelijk en we gaan zodra het tijd is, met of zonder COVID19.

Meneer Rutte heeft het immers ook al over ons afgeroepen: “We krijgen allemaal corona” en bedankt meneer de premier. Degene die gevoelig zijn voor dit soort uitspraken inclusief energetische lading kan de donder er op zeggen dat ie het krijgt.

Trouwens het is sowieso de bedoeling dat we het allemaal krijgen om groepsimmuniteit op te bouwen. Het gros heeft namelijk milde klachten maar ja nu wordt er ook al weer geroepen dat mensen die milde klachten hebben mogelijk toch niet immuun zijn. Hup schep angst erboven op en één keer raden waarom dit nu weer gezegd wordt. Die verplichte vaccinatie zal men door je strot drukken ongeacht de complicaties.

Afijn inmiddels zitten wel miljoenen mensen met een zwaar overdreven angst gebaseerd op leugens thuis opgesloten, dondert de economie in elkaar en verliezen vele mensen hun inkomen wat ongetwijfeld weer het nodige huiselijk geweld, eenzaamheid en depressies mogelijk met zelfdoding als resultaat. Tellen we deze ook even mee in de statistieken?

Wat mij zo langzamerhand begint te storen is dat moraalridders op straat opstaan en mij toe schreeuwen dat ik met een wijde boog om ze heen moet lopen of vanuit een auto het handsignaal krijg omdat ik te dicht naast mijn vriendin wandel.

Dat ik mij moet aanpassen omdat hele hordes mensen klakkeloos geloven wat ons wordt wijsgemaakt op mainstream media en in doodsangst zitten. Idioterie. Dat er op grote schaal censuur wordt toegepast en het allemaal maar gepikt wordt.

Ja, ik denk anders over dit life event dan het gros en nee, het zijn geen complottheorieën. Het daar gelijk op schuiven zégt heel veel over jou en niets over mij. Er gebeuren momenteel dingen die niet oké zijn. Dat hoeft niet gelijk zonder enige vorm van respect weggehoond te worden en met het bekende aluhoedje te gooien.

Ik heb de waarheid niet in pacht, heb mijn twijfels bij elke verhaallijn. Wat ik zie is dat het eeuwenoude strategie van verdeel en heers wederom prima werkt. Er ontstaan kampen, burgers komen tegenover elkaar te staan en waar doet mij dit toch aandenken?

Er worden te weinig vragen gesteld en te veel ja geknikt. Luister wat er echt gezegd wordt, kijk es naar de lichaamstaal van degene die een persconferentie houden. Slecht sprekende buik poppen zijn het. De verschillende talen die ze uitzenden, komen niet met elkaar overeen. Dit noemen ze ook wel incongruentie. Laat ik hier nu vreselijk van ‘aan’ gaan.

Laat al die maatregelen even een moment tot je doordringen.
3 miljard mensen wereldwijd ‘Vrijwillig’ opsluiten, kliklijnen, volg apps, social distance totdat iedereen geënt is, 1.5 meter maatschappij…. DOE NORMAAL…Dit is niet oké.

Ja, er ontstaan ook mooie dingen en door het lamgelegde vliegverkeer, geniet ik iedere dag van het prachtige weer en al dat heldere licht zet ook zaken in het licht die niet oké zijn. Wat op zich mooi is, maar waar ik momenteel even moeite mee heb om dit te processen.

Adem in, adem uit Kelly

Onder al deze frustratie en boosheid schuilt echter ook een bak verdriet. Verdriet omdat ik mijn vrienden mis, omdat ik ze wil zien en knuffelen. Ik wil met z’n allen op een kluitje staan dansen op de feesten waar ik allemaal al kaartjes voor heb en nu dus niet doorgaan.

Overdreven zeg je? Oja nu komt het: “We moeten blij zijn dat we een intelligente LockDown hebben en nog ‘vrij’ rond mogen lopen want dat mag in Spanje niet meer. We MOETEN er zelfs blij mee zijn!

Zie je wat er gebeurd? Ik mag niet zeuren, Ik moet zelfs BLIJ zijn en wordt door mede burgers op mijn vingers getikt, gecorrigeerd en in toom gehouden. Flikker op met dat burgertrutten gedoe! En door net even een andere aanpak te kiezen ontstaat er ook hier verdeeldheid.

Waar is het gezonde verstand van de mensen gebleven? Waarom worden de juiste vragen niet gesteld? Waar is onze kritische blik? Wat is er met je intuïtie gebeurd dat je alles voor zoete koek slikt?

Als er iets is wat ik de afgelopen twee jaar heb geleerd is dat ik mijn onderbuik gevoel volg en dat ik vragen ga stellen, dat ik mijn eigen research ga doen en met al deze informatie ga voelen wat wel en niet klopt voor mij.

Dat dit niet hetzelfde zal zijn voor jou is logisch want er is geen waarheid. Het feit dat je geen onderzoek doet en je oordelen en meningen bepalen hoe ik mij nu moet gedragen, stoort mij.

Als iedereen nu eens ging voelen wat er intern te voelen valt, zich gaat afstemmen op ons hoger zelf en gaat luisteren wat hier gezegd wordt, dan zouden we heel anders tegen de ongezonde en beperkende maatregelen aankijken.

Trust the proces was mijn mantra en waakvlam van de afgelopen jaren en eerlijk? Het valt me vandaag moeilijker dan ooit en staat die waakvlam even heel zachtjes te branden. Wat betekent dat ik nog verder stil mag vallen om hem te voelen branden, want ook in dit proces kan het toch niet anders zijn dan dat dit allemaal gebeurd voor een groter doel wat de aarde en ons bewustzijn ten goede komt? Toch?

Adem in, adem uit…..

Micro wereld

Samen met mijn dochter probeer ik ieder dag een boswandeling te maken in de bossen van Beetsterzwaag. De ene keer gaat zij hardlopen en loop ik in een stevige pas over de gebaande paden achter haar aan.

Afgelopen woensdag ging ze echter mee wandelen. Gezellig lopen we wat te kletsen en al snel besluiten we om de gebaande paden te verlaten. Beetje off the road door het bos dwalen. Dingen zien die we anders wellicht niet hadden ontdekt.

We klimmen over obstakels en horen de herfstblaadje knisperen onder onze voeten. Aanschouwen vele soorten mos met hun diversiteit aan groen kleuren. De frisse en diep groene nuances raken me. Ik houd van groen.

Ik vertel haar dat ik al vanaf zeer jonge leeftijd gebiologeerd ben door mos. De heldere kleuren, structuur en uitstraling geven mij een gevoel van magie. Ik fantaseerde over hele volksstammen mos-mannetjes en elfjes die hier in de buurt van elkaar wonen en in de winter vergezeld worden door kabouters die in de paddenstoelen formaties er gezellig bij wonen.

We delen wat informatie over mos en hoe sterk het is en dat het zelden dood gaat. Het droogt in en zodra er weer water voor handen is gaat het weer groeien. Dat op zich is al magisch.

Dan komen we op een plek waar het redelijk donker is maar waar de zonnestralen laag over de grond schijnen en zo de met mos bedekte heuveltjes het bos verlichten. Een magisch lichtspel van ongrijpbare lichtstrepen en weerkaatsen van verschillende kleuren. Verwonderd kijken we naar de pracht hiervan. Zoveel kleuren groen en het lichtgevende hobbelige oppervlakte maakt dat het lijkt alsof de bodem beweegt.

We staan stil en laten de stilte tot ons doordringen. Wat houdt ik toch van deze stilte. De bomen vertellen hun verhaal aangemoedigd door de wind. Geen snelwegen of ander mechanisch geluid.

Terwijl Thirza de kluit van een giga grote omgevallen boom bestudeerd, zak ik op de grond in de zon tegen een boom aan. De warmte van de zon dringt door op mijn gezicht en blote handen. De warmte geven geeft een fladderend gevoel in mijn buik zoals verliefdheid dat ook kan creëren. De zon en zijn warmte, ik denk niet dat ik zonder kan. Mijn lijf warmt op en mijn systeem komt tot rust.

De reeds opgewarmde aarde straalt haar warmte nu ook door mijn spijkerbroek heen en ik leg mijn handen naast mij plat op de grond om nog meer in contact met de aarde te zijn. Het is alsof er een stroom aan energie door de contactpunten met de aarde heen stroomt. Ik sluit mijn ogen en zak nog verder onderuit. Zoveel te voelen. Zoveel te horen.

De stilte wordt doorbroken door alles wat er vlak om, naast, onder en boven mij heen gebeurd. Ik volg de geluiden en verklein mijn wereld naar 10 vierkante centimeter. Aanschouw wat daar allemaal gebeurd. Zoveel leven op dat klein stukje. Leven wat geluidjes produceert die je nimmer hoort als je aan het wandelen bent.

Het is alsof ik de grond ingezogen wordt, alsof de grond vloeibaar wordt. Mijn handen klauwen zich onder het losse blad zodat ik de warmte die moeder aarde aan mijn geeft nog beter denk op te kunnen nemen. Vader zon en moeder aarde wat heb ik jullie nodig en wat ga ook ik veel te vaak er veel te laconiek mee om.

Terwijl ik dit schrijf kijk ik om mij heen. Zoveel spullen in mijn huis, spullen die lang niet allemaal nodig zijn. Veel zelfs overbodig is. Spullen die gemaakt zijn van stoffen die we nauwelijks op een niet belastende manier kunnen verwijderen. Wat moet ik hier toch mee? Iets om de komende tijd dat ik nog thuis zit mijn aandacht te geven.

Dan komt Thirza met wat natuurschatten op mij afgelopen. Mooie takken, schors, stenen en andere spullen die haar aandacht hebben getrokken. Een stuk boom die door micro organismen opgeruimd wordt. Die zo zacht en verend als een spons aanvoelt, terwijl we weten dat dit ooit hard en stevig was. Wederom met verwondering kijken we naar dit natuurschoon en bewonderen we de natuur en haar kracht.

Hier is alles een gesloten ecosysteem. Hier is er niets wat niet afgebroken kan worden of zelfs geen baat is voor de rest van het systeem. Iedereen heeft zijn eigen rol. Hout wordt voeding, een schuilplaats of een tijdelijk huisje voor de ander in het systeem.

Mijn dochter spreekt uit dat ze dankbaar is voor deze wandelingen, voor ons exploreren, onze gesprekken en vooral voor het feit dat ze/we zo kunnen genieten van iets kleins. We genieten sowieso momenteel heel erg van ons samenzijn.

Al doorlopende stuitten we op twee lege blikjes Redbull. Op het verse mos schittert deze vervuiling wat door de mens aangebracht is. Ontzet kijken we elkaar aan. Wat doe je hier in het bos als je dit zo achteloos van je afgooit? Wat gaat er in je hoofd om, dat je dit kunt doen?

Zonder ons te lang te verbinden met deze energie, pakken we de blikjes op. Alles wat dit oproept laten we weer los. We kunnen de daad van die ander niet veranderen wel de manier waarop wij omgaan met wat er in ons loskomt. Het voelt goed om het mee te nemen en het straks in de prullenbak te gooien.

Een stuk verder lopen we heerlijk over het zand in de zon, dan vliegt Thirza in de ankers. Een grote hommel ligt voor haar voeten in het zand. We buigen beiden voorover. Hij of zij heeft het zwaar. Zijn trage bewegingen vertellen ons dit. Nog zo weinig bloessende bloemen te vinden. Hij heeft nectar nodig.

We kijken om ons heen willen hem water geven uit een sloot maar dan zeg ik dat hij vooral energie nodig heeft in de vorm van suikers. In haar hand ‘plopt’ het blikje Redbull omhoog. Ik schiet in de lach en roep dat dit hem zeker wel vleugels gaat geven.

Ojee hoe verantwoord is dit? een hommel Redbull geven? Really? We laten de keus bij hem en houden het blikje voor zijn neus. In het randje zitten een aantal druppels en onmiddellijk komt er een soort “pijpleiding” uit zijn snuitje. Vervolgens beweegt hieruit weer een soort van tong die gulzig het zoete vocht opslurpt.

Blij verrast kijken we elkaar aan en dankbaar dat we de blikjes hebben meegenomen! Hij neemt de tijd om te drinken en langzaam zien we zijn bewegingen sterker worden. De traagheid verdwijnt en we zien dat hij daadwerkelijk opknapt. Minutenlang bestuderen we zijn lijfje, zijn kop die enigszins buitenaards aandoet, de donzige haartjes maar vooral de manier waarop hij het vocht naar binnen zuigt.

Dan is hij voldaan en trekt zijn pijpleiding weer naar binnen en begint te wandelen, zijn pad vervolgend, naar Joost mag weten waarheen. We gieten de allerlaatste druppels op het zand in de richting van waar hij naar toe loopt. Nog één keer neemt hij een slokje en dan gaat hij verder.

Wij ook. Intens tevreden dat we dit voor hem hebben kunnen doen. Dat we ons impuls van het meenemen van die blikjes hebben gevolgd. En ergens zijn we zelfs dankbaar dat ze achter gelaten zijn op een plek waar ze echt niet horen te liggen.

Dankbaar voor het afgelopen kwartier waar we deze micro focus op slechts 2 vierkante centimeter zo intens mochten ervaren. Wat is het toch fijn om de wereld even zo klein te hebben….

Zondagochtend wandeling

Om 07:00 stond ik al in het ontwakende bos van Beetsterzwaag en wat is het er héérlijk.

Geen mens te bekennen, zelfs de mountainbikers lagen nog op 1 oor.

-1 graden, strak blauwe lucht, zonnestralen door de bomen, hertjes, heel veel spechten, een boomklever en menig ander gezellig fluitend vogel aanschouwd.

Hoe ik mijn frequentie hoog houdt? Onder andere zo dus

Omdat mijn werkgever het beste met mij voor heeft én voor de rest van ons team, zit ik vanaf dinsdag thuis.

Ik behoor officieel tot een risico groep. Het is goed dat ik (weer) thuis ben want ik voel een diepe rust in mij ontstaan. Slaap veel en voel dat mijn lijf dit zetje nog net even nodig heeft.

Heb totaal geen angst om ziek te worden of om anderen te besmetten. Beweeg mee met wat er van me verwacht wordt zonder dat ik het mijn waarheid maak.

Ik vind er namelijk van alles van en tegelijk vindt ik er helemaal niets van, lekker duaal. Zie prachtige artikelen voorbij komen maar ook hele storende berichten.

Vooral dat oordelende van mensen die andere mensen gaan vertellen hoe dom ze wel niet zijn dat we nog buiten lopen en we door hun regelrecht op een catastrofe af denderen.

Hou op, schei uit. Zie je dan niet dat we zo juist tegenover elkaar komen te staan?

Doe er niet aan mee! Je mag er wat van vinden maar hoeft er niks mee of geloof je echt dat je het verschil maakt om anderen omlaag te halen?
Wat doet dat met jouw frequentie, denk je? En met die van het collectief?

Vraag jezelf af hoe je in deze rumoerige tijd een positieve bijdrage kan zijn om de frequentie van het collectief te verhogen zodat we allemaal bestand zijn tegen ziekte, infecties en virussen.

Voel zelf maar wat het met jouw systeem doet als je boze, verontwaardige of angstige zaken deelt. Stel jezelf de vraag of dit helend is?

Wees dankbaar voor de inzichten die je krijgt en vergeef mensen die in jouw ogen oekeltje dom doen. Het vergeven verhoogt jouw frequentie en daarmee ook van het collectief. Win – Win situatie.

Ik vergeef jou en mezelf voor iedere keer dat ook ik mij eraan schuldig maak.

Fijne zondag lieve mensen

Beetsterzwaag

Terug van weg geweest

Lieve abonnees/volgers,

De afgelopen tijd heb ik een mooi aantal berichten hier op mijn pagina geplaatst. Dit zijn veel al berichten die ik de afgelopen twee jaar geplaatst heb op Facebook en niet hier. Ze zijn uiteraard wel met terugwerkende kracht op de juiste data gepubliceerd.

Na een behoorlijke poos actief te zijn geweest met heerlijke vegan recepten, mooie foto’s en persoonlijke verhalen werd het ineens heel erg stil hier. Er is de afgelopen jaren veel gebeurd en in de geplaatste berichten kun je lezen waar ik vooral “druk” mee ben geweest.

Nu de storm van mijn gezondheidsuitdaging is gaan liggen, is er ook weer meer ruimte gekomen om hier te schrijven en te delen.

Jullie hebben van de afgelopen berichten geen automatische meldingen gekregen omdat het dan een overload in je mailbox zou betekenen. Vanaf nu heb ik jullie weer “aan” gezet zodat je nu weer up to date blijft.

Het karakter van deze pagina is wel een tikje veranderd. Waar ik eerst de focus op mijn whole food plant based lifestyle had liggen is dit nu veel breder geworden.

Geconfronteerd worden met kanker zet je leven op de kop en zet veel zaken in een heel ander daglicht. Mijn eerste reactie toen ik hoorde dat ik borstkanker had was boosheid. Ik volg het meest gezonde dieet en toch wordt ik ziek…. WTF?

Inmiddels weet ik dat heel veel andere factoren ook meespelen om kanker te ontwikkelen en er vooral heel veel is wat we niet weten en waarom de een het wel krijgt en de ander niet.

Vandaag lijkt het echter alsof het niet meer de vraag is of je het krijgt maar eerder wanneer je het krijgt. Er zijn zoveel factoren die meespelen en een ding is zeker: Onze voedingstekorten stapelen zich op waardoor we steeds veder achterop raken maar ook onze mentale gezondheid holt achteruit. Nog nooit zijn er zoveel mensen met depressies en burn outs geweest.

Er mag een een dikke schijnwerper op ons bewustzijn gezet worden om het tij te keren. Dat hier behoefte aan is heb ik ook zeker gemerkt. Zoveel mensen heb ik weten te inspireren en ben ik van waarde geweest in het pad wat ze zelf (kunnen) lopen met alle keuzes die hierin dienen gemaakt te worden. We dienen ons leven zelf te leven, onze eigen keuzes te maken maar we hoeven het niet alleen te doen.

Vanaf nu zullen deze gedachtespinsels hier gepost worden, zodat bij interesse mijn stukken gedeeld kunnen worden met anderen en er een rimpeling ontstaat in het verruimen van ons be-wustzijn.

Want als ik ergens in geloof dan is het wel dat het tijd is om terug naar ons zelf te keren. Dat we weer leren luisteren naar ons lijf, ons afstemmen op ons hogere bewustzijn en ons laten leiden door die informatie die door ons heen stroomt en niet naar de info die door onze tv, radio of andere externe sociale kanalen binnen komt.

Laatste note: Mijn schrijven komt rechtstreeks vanuit mijn hart en is amper te sturen. Zodra ik voel dat er wat de wereld in mag/moet, dan ga ik zitten schrijven. Dit komt in heel ongelijkmatige porties en in golven.

Deze inzichten, verhalen of hoe je het ook maar wilt benoemen zijn net als emoties, ze komen en gaan. Gaan dwars door mij heen. Ik vertaal slechts wat ik ervaar en waarneem.

Gebruik wat je kunt gebruiken en alles wat niet resoneert laat je lekker bij mij. Het is niet mij bedoeling je een waarheid door je strot te drukken, ook al kan ik heel overtuigend zijn. Blijf zelf voelen en checken wat klopt voor jou. Mijn visie is anders dan die van jou, terwijl je ook zult ervaren dat we wel overeenkomsten hebben.

All is well en so be it.

Liefs Kelly

Ongelijkheid

Gisteren vloog ik ff lekker uit de bocht omdat ik geraakt werd door wat er tegen mijn dochter gezegd werd. Iemand met kanker, hoer en slet uitschelden zorgt dat mijn rode knop ingedrukt wordt.

Na geraast te hebben kwam ook weer de stilte in mij. Hier voelde ik niet alleen de pijn van deze jonge knul maar vooral ook mijn eigen pijn. Het schuldgevoel wat ik naar mijn kinderen bij mij droeg omdat ze hebben moeten dealen met het feit dat hun moeder kanker had met alle bijbehorende collectieve angsten die hier omheen hangen. Ik kon voor mezelf dit collectieve gedachtegoed overstijgen maar voor mijn omgeving was dit vaak lastiger.

Het verdriet en de angst om hun moeder te ‘verliezen’ in de ogen van mijn kinderen zien, was het meest pijnlijke wat ik als moeder ooit heb meegemaakt. Dat managen van andermans gevoelens bleef niet alleen bij mijn kinderen maar strekte zich ook uit naar meer dierbare om mij heen.

Dit was de reden dat ik de eerste maanden het nauwelijks aan iemand had verteld. Ik had de handen vol aan mezelf en kon naast dat te managen, al die projecties er beslist niet bij hebben. Want iedereen heeft wel een verhaal waarin een dierbare er het niet erg goed van af had gebracht.

Dan de woorden hoer en slet komen hard bij mij binnen. Al vanaf jonge leeftijd voelde ik het onrecht wat meisjes aangedaan werd als het gaat om experimenteren en wisselen van jongens. Meisjes worden idioot snel uitgemaakt voor hoer en slet terwijl jongens op de schouders geslagen worden als ze het zoveelste meisje “gedaan” hebben.

Dit is vandaag de dag niks anders dan 30 jaar geleden. Ook hierin moet je als meisje dusdanig sterk in je schoenen staan om je niks van dit collectieve onrecht en ongelijkheid aan te trekken. Wederom, als vrouw van 43 jaar kan ik het nu prima conducten, maar mijn 15 jarige dochter heeft in het verleden al vaak met dit bijltje moeten hakken net zoals ik vroeger.

Wat leren jullie je zonen en dochters hierover? Kinderen kijken en luisteren naar hun ouders, hoe kan het dat vandaag de dag de jongeren nog steeds deze ongelijkheid op elkaar loslaten? Denken vaders en moeders nog altijd hetzelfde als het gaat over de kuisheid van een meisje? Zit de kerkelijke oldskool collectieve overtuiging nog steeds in jullie onbewuste brein? Mag jij als vrouw van jezelf experimenteren en je seksualiteit ont-dekken?

Hier heb ik hele open gesprekken met mijn kinderen over. Mijn dochter is veel vrijer dan menig andere jongere en het drijft jongens tot gekte. Het geen vat kunnen hebben op haar, haar niet kunnen beteugelen of vertellen wat ze wel of niet mag doen. Daten loopt al snel op niks uit omdat ze onmiddellijk te maken krijgt met de ongeschreven regels die haar vrijheid over haar eigen lijf beperken.

Dat bezitterige en jaloerse gedrag heeft toch helemaal niks met liefde te maken? Het is doordrenkt van angsten. Angst om verlaten te worden, te kort hebben, niet gezien te worden, om alleen te zijn enz. enz. Op déze voorwaarden is men tegenwoordig bij elkaar, als afdekking van angsten en pijnen. En blijkbaar geven we dit feilloos door aan onze kinderen, want ze doen het moeiteloos na.

Liefde en vertrouwen verbindt, angst drijft uit elkaar. Je kunt elkaar niet uit de naam van liefde bezitten. Je kunt uit naam van liefde alleen maar iedere keer weer opnieuw kiezen voor elkaar omdat je jezelf en de ander de ruimte wilt geven om te groeien en te expanderen. Want één ding in het leven staat vast, niets blijft zoals het is en progress is the soul of the universe.

De weg kwijt

Gisteravond na het avondprogramma hier in het Westcord hotel ter ere van het voorjaarsbal van het Maritieme College waar mijn zoon studeert, spoort de jeugd ons aan om nog een drankje en een dansje te doen in de Oka. Ik grap nog dat ik 10 weken geleden al lang genoeg in de OK heb gelegen en er met een flinke kater uit kwam

Toch zeg ik geen nee en met z’n alle vertrekken we naar de Oka. Om half drie lopen we na heel veel plezier, dansjes en wat drankjes weer terug naar het hotel. Uitgeblust stort ik op bed en val direct in slaap.

Het volgende moment schrik ik wakker van een harde klap. Ik kijk verbaasd om mij heen en realiseer mij dat ik op de gang sta en dat de harde klap onze slaapkamerdeur was die achter mij dicht viel

In mijn hempje en onderbroek sta ik om god weet hoe laat buitengesloten op de gang van het hotel. Ik bel aan, klop, bonk en roep Thirza. Niets…helemaal niets…geen reactie. Deze dame ligt in coma en ik sta in mijn ondergoed op de gang en krijg de deur niet open

De kamerdeur tegenover onze kamer staat open en is leeg dus ik denk aju ik ga niet over de gangen dolen op zoek naar iemand, ik slaap hier wel verder. Maar eerst plassen.

Dan zie ik de hotel telefoon staan en bel de receptie die natuurlijk onbemand is maar verbind mij door naar de portier. Ik leg uit dat ik aan de slaap wandel ben geweest en mijn kamer niet meer in kom, of hij hem kan openen? Dat kan hij en na 5 minuten knikt hij discreet naar mij, opent de deur en draait zich weer om.

Hij heeft blijkbaar vast zijn bedenkingen of vele male gekkere dingen meegemaakt maar ik glip dankbaar en ook ongemakkelijk door dit nachtelijk dwalen, snel weer mijn bed in. Half vijf, ik kan nog een paar uurtjes slapen voordat we aan de volgende activiteiten beginnen en weet dat ik een smakelijk verhaal bij het ontbijt heb

Kan het dan nooit normaal? Hahahaha

Feestweekend

Allemaal leuke dingen doen die georganiseerd worden door de studenten van de Willem Barentz School met als hoogte punt het voorjaarsbal in gala kleding. Weer es wat anders dan een trance feestje

Onze zoon is afgelopen zomer verhuist naar Terschelling en een van de dingen die de studentenvereniging organiseert is het jaarlijks terugkerende event: Voorjaarsgala voor familie en vrienden van de studenten.

Twee hotelkamers & boot geboekt, kaarten voor het bal en gala kleding aangeschaft. Opgetogen zitten we op de boot van 15:00 uur richting het eiland ons te verheugen op wat komen gaat.

Na de opening, rondleiding op school door onze zoon en diner in het nautische kwartier nu eerst ff chillen en bijkomen in onze prachtige hotelkamers waar Thirza eerst in bad gedoken is.

Sauna

Als verstokt sauna ganger keek ik uit naar het moment dat ik ook dat weer mocht oppakken. Het ziekenhuis hield zes weken aan maar mijn ayurvedische arts wilde dat ik langer wachtte.

Gisteren was ik ‘uitgewacht’ en boekte ik vrij abrupt een dagje wellness voor mezelf. Ik had in de sportschool al ervaren dat een rondje sauna mij prima afging en zodra ik mijn lijf vraag of het de bedoeling is dat we een gehele dag in warmte en kou mogen chillen en relaxen kreeg ik een dikke vette JA.

Zo gezegd zo gedaan en ik pak mijn spullen om mezelf lekker onder te dompelen in rust en aandacht. Ik boek tevens een ayurvedische massage om het geheel compleet te maken.

Al binnen een aantal minuten ben ik mij bewust van ogen die afdwalen naar mijn naakte lijf. Tja de littekens zien er dan in mijn ogen prachtig uit maar ze zijn nog wel wat rozig en het is voor mijn omstanders vast minder prachtig. Gedurende de dag voel ik immer de blikken over mijn lijf gaan en het bijzondere is dat ik er totaal geen hinder van ondervindt.

Op een gegeven moment lig ik in de zout sauna en zoom ik uit. Ik zie mezelf door de sauna complex lopen en zie hoe mede gasten meestal stiekem naar mijn littekens staren. Wederom valt het mij op dat ik mij totaal niet bezig houdt met hen. Sterker nog; ik zie hoe ik ontspannen rechtop loop, hoe ik totaal geen moeite neem om mijn lijf te bedekken of blikken probeer te ontwijken.

Hoe “normaal” was het geweest als ik dit wel had gedaan? Me schamend voor mijn aangedane lijf. Toch is er niets van dit alles zichtbaar en voelbaar. Dan wordt ik daar tijdens mijn uit zoomen overvallen door trots en blijdschap. Ik realiseer mij met een klap dat ik mij nog nooit eerder zo zelfverzekerd over en trots op mijn lijf heb gevoeld.

Voor de operatie dekte ik mijn lijf namelijk wel af. Heel onopvallend om vooral maar niet te laten merken dat ik onzeker was over mijn buik. Een buik die gekenmerkt werd door twee zwangerschappen. Striae waar je echt geen zak aan kunt doen. In het ziekenhuis hoorde ik dat je hier vooral kans op loopt als je jong zwanger raakt en dat was ik absoluut met mijn 22 jaar.

Wederom voel ik een diepe dankbaarheid voor mijn lijf wat zich zo van haar beste kant heeft laten zien de afgelopen twee jaren. Hoe ze sterker en sterker werd en als klap op de vuurpijl waanzinnig voorspoedig geneest na een ingrijpende operatie waar hele delen zijn verplaatst.

De tranen zakken langs mijn hoofd omlaag en vullen mijn oren. Zachtjes huil ik tranen van liefde voor mijn lijf maar ook van intens verdriet dat ik dit nog niet eerder in mijn 44 jaren heb mogen ervaren. Dat ik altijd zo afkeurend naar bepaalde delen van mijn lijf was. Dat het wellicht wel deze afkeur naar mezelf is geweest waardoor ik ziek ben geworden, wie zal het zeggen?

We weten zo weinig van kanker af. Mijn chirurg zei het onlangs nog. We weten gewoon niet waarom de een het wel krijgt en de ander niet. Dat klopt, het lijkt totale willekeur maar toch geloof ik, na alles wat ik erover heb gelezen dat stress en emotionele pijn hierin een flinke bijdrage leveren.

Een uurtje of twee later valt mij prompt een ander inzicht in en ik onderzoek mijn gedachten. Het houdt mij bezig dat ik mij zo op mijn gemak en vertrouwd voel met mijn omgeving. Hoe is het mogelijk dat ik mij met zoveel blikken en aandacht mij toch op mijn gemak voel?

Dan herinner ik mijn kind overtuiging “ik ben anders”. Als schipperskind ben je oprecht anders dan de meeste mensen. Ik ken periodes in mijn volwassen leven van druk bezig zijn om juist anders te zijn zodat ik maar gezien werd maar ik ken ook tijden dat ik juist mijn authentieke ik probeerde weg te poetsen om maar net als de rest te zijn. Geen van beiden werd een succes verhaal.

Nu ik hier zo volkomen op mijn gemak en zelfs met trots rondloop denk ik terug aan deze overtuiging. Hier ben ik een moment echt anders dan de meesten en omdat ik de overtuiging zo voor waarheid heb aangenomen voelt het juist heel vertrouwd zo.

Eerlijk is eerlijk ik heb niemand anders rond zien lopen met eenzelfde soort littekens. Ook de tijd vooraf mijn operatie heb ik mij meermaals afgevraagd over hoe het zou voelen om hier weer rond te lopen wetende dat er het nodige anders uit zal zien. Nimmer heeft het mij er van weerhouden om weer naakt te gaan.

Op de sportschool onder de douche had ik al ervaren dat ik totaal geen schaamte voel en dat ik eerder trots voel. De littekens lijken een soort van oorlog/strijd te hebben overwonnen weer te geven. Als ik er na kijk zie ik mezelf als een heuse warrior. Met trots draag ik mijn littekens.

Dan herinner ik mij ineens weer de kaarten, die ik al vanaf mijn tienertijd in bezit ben en weet ze binnen 2 seconden te vinden…..Zal dit het dan zijn?

Kelly – Komend uit de oorlog

En terwijl ik dit typ biggelt er weer een traan over mijn wang en ik merk op dat ik moe ben, moe van het strijden. Strijden om gezien te worden, strijden om mij veilig te stellen, strijden om anders te zijn, strijden om de beste te zijn, strijden om de kanker uit mijn lijf te krijgen, strijden om ‘beter’ te worden. Beter dan wat? Juist dat laatste heeft bij mijn besluit om me te laten opereren zo zwaar gewogen.

Ik ben er oprecht klaar mee. Ik ben meer dan genoeg. Ik ben perfect met al mijn imperfecties. Dat is wat ik gisteren gedurende de hele dag op onbewust niveau heb gevoeld. Ik en mijn lijf zijn perfect en mijn hemel wat voelt het goddelijk om dit te kunnen voelen, uit te spreken en op te schrijven!